Ligawka

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ligawka
Legawka
Ilustracja
Klasyfikacja naukowa
423.121.2

Aerofon piszczałkowy (instrument dęty właściwy)

Klasyfikacja popularna
dęty drewniany
Podobne instrumenty

bazuna, trombita

Ligawka – polski instrument ludowy z grupy drewnianych aerofonów ustnikowych, spotykany na Mazowszu, Podlasiu i Kurpiach. Wywodzi się z tradycji łowieckiej, współcześnie związany jest z tradycją grania podczas adwentu[1][2][3].

Budowa[edytuj | edytuj kod]

Długość i kształt ligawki zależne są od wymiarów gałęzi, z których jest wytwarzana. Udokumentowane egzemplarze osiągają od 98 do 197 cm długości i swoim zakrzywionym kształtem przypominają róg[4][3]. Ligawki wyrabiane są z przeciętych na pół, wydrążonych gałęzi, połączonych metalowymi obręczami, bądź za pomocą oplecionych korzeni lub gałązek oraz specjalistycznego kleju. Dawniej ligawki łączone były smołą. Na koniec dobierany i wstawiany jest ustnik[5]. Najwięcej ligawek powstaje z drewna sosnowego, chociaż ich wytwórcy pozostają subiektywni w ocenie jakości materiału z konkretnych drzew. Wybierane są gałęzie lipowe, świerkowe, wierzbowe, olchowe, a także modrzewiowe[6]. Zbiera się je jesienią, bądź zimą, kiedy łatwo wypatrzeć nadający się na instrument konar. Wyrób zajmuje około 2−7 dni[4].

Etymologia nazwy[edytuj | edytuj kod]

Nazwa legawka pierwszy raz pojawiła się w II połowie XVIII wieku w wykazie pt. Rejestr drzewnych rzeczy, które z jakiego drzewa robione bywają ks. Krzysztofa Kluka, przyrodnika i proboszcza parafii w Ciechanowcu w latach 1770–1796. Dokumentuje on „legawki, w które pastuchy trąbią; osowe, wierzbowe”[7]. Istnieje wiele interpretacji pochodzenia nazwy, wskazujących na słownictwo łowieckie. Przykładowo róg używany przy polowaniach określany jest legawką od staropolskiej nazwy wyżła (pies legawy lub legawiec) – psa myśliwskiego, który poprzez kładzenie się (leganie) na ziemi sygnalizował ludziom bliską odległość zwierząt[8]. Badacze próbujący wyjaśnić źródłosłów ligawki podają szereg propozycji pokazujących zmiany fonetyczne, które zachodziły w kształtującym się języku polskim; nazwa może wywodzić się od legara, czyli podkładu, legarza,, czyli bednarza, bądź czasownika ligać się, tzn. ślizgać się, a być może ma pochodzenie starolitewskie od laigymai, nazwy określającej tańce[9][10].

Jedna z najpopularniejszych interpretacji, mówi o pochodzeniu znaczenia słowa ligawka od gwarowego czasownika legać/ligać, oznaczającego czynność położenia czegoś, np. na studni lub płocie, tak jak czynią to z instrumentem niektórzy wykonawcy – opierają ligawki, kierując je przy tym w stronę lasu, tak aby wzmocniony dźwięk niósł się jak najdalej. Współcześni gracze i wytwórcy ligawek, nazywając czynność gry, używają ponadto terminu ligać w znaczeniu trąbić[8].

W innych miejscach Polski, w których występują podobne instrumenty, określane trąbami, stosowane jest słownictwo odmienne, specyficzne dla danego regionu. Są to bazuna na Pomorzu oraz trombita w Karpatach[1].

Historia instrumentu[edytuj | edytuj kod]

Obecność trąb, w których dopatrywać się można pochodzenia ligawki, na ziemiach polskich w średniowieczu potwierdza znalezisko dwóch drewnianych ustników na stanowisku archeologicznym w Wolinie[11]. Jak pisze polski muzykolog, Włodzimierz Kamiński[12]:

„współczesna ligawka i jej regionalne warianty pochodzą w prostej linii od tamtych trąb wczesnośredniowiecznych, które w tradycyjnej praktyce ludowej przetrwały w niezmienionej formie do naszych czasów”

Włodzimierz Kamiński, Instrumenty muzyczne na ziemiach polskich[13]

Dawne i współczesne źródła świadczą o zmieniającym się w czasie zastosowaniu instrumentów typu trąby. Funkcja ligawki przeszła drogę od użytkowej do symbolicznej[1]. Od X w. ten rodzaj trąby wykorzystywany był przez wojsko do przekazywania na odległość komend lub informacji przy zastosowaniu sygnałów, a także podczas ceremonii związanych z dworem królewskim. Pod koniec średniowiecza odnotowano zatrudnianie stróży (tzw. piszczków miejskich), którzy z wież wykonywali dźwięki towarzyszące m.in. pochodom. Symbolikę takich sygnałów można odnaleźć np. w staropolskich tłumaczeniach psalmów, gdzie towarzyszą one podniosłym i uroczystym w charakterze wydarzeniom, bądź wzywają do chwalenia Boga[11]. W literaturze XVI–XVIII w., poza obecnością w instrumentarium dworskim i wojskowym, instrumenty dęte pełniły role myśliwskie oraz pasterskie[14].

Od XIX w. następowało stopniowe włącznie symboliki pasterskiej do tradycji kościoła rzymskokatolickiego. Na ligawkach w XIX i XX w., kiedy zaczęła funkcjonować ta nazwa, grali pasterze w celach nawoływania i spędzania bydła na wypas, ostrzegania przed wilkami i innymi dzikimi zwierzętami, a także ogłaszania i przypominania o adwencie oraz towarzyszenia liturgii mszy, zastępując w tym okresie dzwony. Gracze przez cały grudzień każdego dnia o świcie, aż do Bożego Narodzenia wychodzili przed dom i wykonywali sygnały mające zapowiadać i przypominać ludziom o nadchodzącym święcie. Gra na ligawce miała także znaczenie ochronne, stanowiąc w ludowych wierzeniach element dźwiękowy, który miał za zadanie odpędzać złe moce i zagrożenia. Kiedy sygnały ligawkowe zaczęły być interpretowane przez władze okupacyjne jako sygnały ostrzegawcze, wykorzystywane do porozumiewania się na odległość, do grania zniechęcano, przez co tradycja zaczęła zanikać. Dopiero po II wojnie światowej, kiedy w latach 50. wzrosło zainteresowanie wspieraniem przejawów kultury tradycyjnej, polscy muzykolodzy i propagatorzy, chcący zachować ciągłość tradycji gry na ligawce, rozpoczęli pracę dokumentującą zwyczaj gry w pobliżu domów w okresie adwentu na podlaskich i mazowieckich wsiach[15].

Współcześnie do ponownego rozkwitu tradycyjnej gry na ligawce, oprócz działań Piotra Dahliga i Wandy Księżopolskiej[16] przyczyniło się zorganizowanie konkursów gry. Po raz pierwszy w 1974 zainicjowany przez ks. Kazimierza Uszyńskiego został konkurs w podlaskim Ciechanowcu. Obecnie konkursy odbywają się co roku w porze adwentu i wspierane są przez placówki kulturalne takie jak Muzeum Regionalne w Siedlcach oraz Muzeum Rolnictwa w Ciechanowcu[15].

Konkursy gry na ligawce[edytuj | edytuj kod]

  • Konkurs Gry na Instrumentach Pasterskich im. Kazimierza Uszyńskiego w Ciechanowcu[17],
  • Konkurs Gry na Ligawce „Melodie Bożych Trąb” w Łochowie[18],
  • Regionalny Konkurs Gry na Ligawkach „Adwentowe granie” w Siedlcach[19].

Ludowi wytwórcy[edytuj | edytuj kod]

Specyfiką polskiej muzyki ludowej jest wytwórstwo instrumentów muzycznych na użytek własny przy zastosowaniu tradycyjnych metod przekazywanych z pokolenia na pokolenie, bądź wyuczonych przez mistrza. Do odnotowanych ludowych twórców ligawek należą:

  • Antoni Łempicki – laureat Nagrody Kolberga w 1988[20],
  • Józef Piętka, Jan Żabowski, Jan Prasuła, Bolesław Olbryś, Franciszek Pawelczyk, Czesław Korycki[21],
  • Kazimierz Łempicki, Ryszard Kamiński, Henryk Borowy, Wacław Stańczuk, Antoni Skarżyński, A. Wysocki, Andrzej Klejzerowicz, H. Ciszewski, Cz. Korycki, S. Nagórko, R. Niemyjski, W. Felczuk, A. Wojno, Piotr Wojtkowski, J. Tymiński, Stanisław Zadrożny, Adolf Bogowicz, W. Dziubiela, J. Maliszewski, S. Paczuski, J. Figurowski, E. Kalinowski, J. Sawicki, S. Tryc, K. Pytel, Leonard Madziar, R. Radzio, R. Stępiński, E. Roguszewski, J. Piętka, syn Józefa, Bogdan Polkowski, Leon Kamiński[22].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Dahlig 2003 ↓, s. 7–10.
  2. ↑ Olędzki 1978 ↓, s. 46.
  3. ↑ a b Chętnik 1983 ↓, s. 44–45.
  4. ↑ a b Dahlig 2003 ↓, s. 89–92.
  5. ↑ Dahlig 2003 ↓, s. 96–104.
  6. ↑ Dahlig 2003 ↓, s. 92–96.
  7. ↑ Dahlig 2003 ↓, s. 39.
  8. ↑ a b Dahlig 2003 ↓, s. 47–52.
  9. ↑ Brückner 1993 ↓, s. 293, 298, 316.
  10. ↑ Szydłowska-Ceglowa 1977 ↓, s. 186.
  11. ↑ a b Dahlig 2003 ↓, s. 11–22.
  12. ↑ Baculewski et al. 2006 ↓, s. 420.
  13. ↑ Kamiński 1971 ↓, s. 48.
  14. ↑ Dahlig 2003 ↓, s. 23–28.
  15. ↑ a b Dahlig 2003 ↓, s. 69–88.
  16. ↑ Wanda Księżopolska – laureat Nagrody Kolberga 1998, [w:] Nagroda im. Oskara Kolberga „Za zasługi dla kultury ludowej” [online], Muzeum Wsi Radomskiej w Radomiu [dostęp 2023-12-15] [zarchiwizowane z adresu 2023-03-29] (pol.).
  17. ↑ 42. Konkurs Gry na Instrumentach Pasterskich im. Kazimierza Uszyńskiego, [w:] Muzeum Rolnictwa w Ciechanowcu im ks Krzysztofa Kluka [online], Wrota Podlasia [dostęp 2023-12-17] [zarchiwizowane z adresu 2023-12-16] (pol.).
  18. ↑ Adwentowe granie, czyli XX konkurs gry na ligawce w Łochowie [online], Telewizja Polska S.A, 13 grudnia 2022 [dostęp 2023-12-17] [zarchiwizowane z adresu 2023-12-16] (pol.).
  19. ↑ Adwentowe granie – Muzeum Regionalne im. Mieczysława Asłanowicza w Siedlcach [online], Muzeum Regionalne w Siedlcach, 18 listopada 2021 [dostęp 2023-12-17] [zarchiwizowane z adresu 2023-12-16] (pol.).
  20. ↑ Antoni Łempicki – laureat Nagrody Kolberga 1988, [w:] Nagroda im. Oskara Kolberga „Za zasługi dla kultury ludowej” [online], Muzeum Wsi Radomskiej w Radomiu [dostęp 2023-12-15] [zarchiwizowane z adresu 2023-02-09] (pol.).
  21. ↑ Lewińska 2001 ↓.
  22. ↑ Dahlig 2003 ↓, s. 222–227.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Aleksander Brückner: Słownik etymologiczny języka polskiego. Wyd. Wyd. 6. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1993. ISBN 83-214-0410-3. OCLC 31849860.
  • Krzysztof Baculewski et al.: Encyklopedia Muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-13410-0.
  • Adam Chętnik: Instrumenty muzyczne na Kurpiach i Mazurach. Olsztyn: Wydawnictwo „Pojezierze”, 1983. ISBN 83-7002-142-5. OCLC 830252879.
  • Piotr Dahlig: Muzyka Adwentu. Mazowiecko-podlaska tradycja gry na ligawce. Warszawa: Towarzystwo Naukowe Warszawskie, 2003. ISBN 83-89101-14-9. OCLC 60648215.
  • Włodzimierz Kamiński: Instrumenty muzyczne na ziemiach polskich. Zarys problematyki rozwojowej. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1971. OCLC 830914178.
  • Teresa Lewińska: Polskie ludowe instrumenty muzyczne. Katalog zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie = Polish folk musical instruments. Catalogue of collection of State Ethnographical Museum in Warsaw. Warszawa: Państwowe Muzeum Etnograficzne, 2001. ISBN 83-88654-25-X. OCLC 189423572.
  • Stanisław Olędzki: Polskie instrumenty ludowe. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1978.
  • Barbara Szydłowska-Ceglowa: Staropolskie nazewnictwo instrumentów muzycznych. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1977. OCLC 830307779.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ligawka&oldid=72400943”