Longin Latawiec
 kapitan rezerwy piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 marca 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 grudnia 1926 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Longin Mieczysław Latawiec[a] (ur. 15 marca 1897 w Rawie Ruskiej, zm. 13 grudnia 1926 w Warszawie) – kapitan piechoty rezerwy Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, działacz kupiecki II Rzeczypospolitej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 15 marca 1897 w Rawie Ruskiej, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Mikołaja i Antoniny z Sienkiewiczów[1]. Był bratem Jana (ur. 1898), porucznika pilota-oberwatora 8 Eskadry Wywiadowczej, odznaczonego Krzyżem Walecznych i pośmiertnie Polową Odznaką Obserwatora, który 5 lipca 1924 zginął w katastrofie lotniczej na Polach Rakowickich w Krakowie[1][2][3].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Pułku Piechoty Nr 89[4]. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1917 w korpusie oficerów piechoty[5].
Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 11 pułku piechoty a za swoje czyny wojenne otrzymał Order Virtuti Militari[6]. Został awansowany do stopnia kapitana rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[7][8]. W latach 20. był oficerem rezerwowym 54 pułku piechoty w Tarnopolu[9][10].
Studiował prawo w Pradze. Był sekretarzem Zrzeszenia Kupców Polskich oraz założycielem i dyrektorem warszawskiego Towarzystwa Ubezpieczeń Trzody Chlewnej.
Został zamordowany 13 grudnia 1926 strzałem z broni palnej przez robotnika transportowego („pędzacza”) Stanisława Bernatowicza na targowisku trzody chlewnej na warszawskiej Pradze przy ulicy Jagiellońskiej 1. Tłem zdarzenia był trwający od listopada 1926 strajk robotników tego targowiska oraz kwestia stworzenia bocznicy kolejowej jako sposobu na naprawienie tamtejszych warunków w handlu trzodą[11]. Sprawca był jednym z przywódców strajku, a zabójstwa dokonał z zaskoczenia trzema strzałami od tyłu oraz strzelił jeszcze dwukrotnie do leżącego już Latawca. Jako motyw zabójca podał, iż stanął w obronie 70 robotników, rzekomo pozbawionych pracy przez Latawca. Zwłoki Latawca zostały przewiezione z Warszawy do miejsca urodzenia, Rawy Ruskiej[12][13][14][15]. 24 kwietnia 1927 doroczne zebranie kupców polskich, handlujących trzodą chlewną, rogacizną, drobiem i końmi uczciło pamięć dyrektora Latawca i przyjęło uchwałę o ustanowieniu tablicy pamiątkowej jego pamięci[16].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1741 – 28 lutego 1921[17][18]
- Krzyż Zasługi
- Srebrny Medal Waleczności 2 klasy[4]
- Brązowy Medal Waleczności[4]
- Krzyż Wojskowy Karola[4]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W ewidencji wojskowej był określany jako Longin Mieczysław Latawiec. W publikacjach prasowych pojawiały się formy Longin Mieczysław Latawiec oraz Mieczysław Longin Latawiec.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Księga Pamiątkowa 1933 ↓, s. 334.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 939, 945.
- ↑ Z kraju. Katastrofa lotnicza w Krakowie. „Głos Lubelski”, s. 2, Nr 184 z 7 lipca 1924.
- ↑ a b c d Ranglisten 1918 ↓, s. 760.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 360.
- ↑ Roman Knauer: Zarys historji wojennej 11-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 20.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 483.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 255.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 279.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 424.
- ↑ Sprawa bocznicy kolejowej przy rzeźni miejskiej. „Codzienna Gazeta Handlowa”, s. 5, Nr 211 z 13 września 1935.
- ↑ Ś. p. Mieczysław Longin Latawiec. „Goniec Nadwiślański”, s. 1, 289 z 16 grudnia 1926.
- ↑ Eksportacja zwłok ś. p. Latawca. „Echo”, s. 1, 293 z 17 grudnia 1926.
- ↑ Nowy akt terroru politycznego w Warszawie. „Goniec Częstochowski”, s. 2, 289 z 17 grudnia 1926.
- ↑ Pogrzeb ofiary obowiązku. „ABC”, s. 1, 83 z 16 grudnia 1926.
- ↑ Zjazd kupców, handlujących trzodą. „Tygodnik Handlowy”, s. 4, Nr 18 z 29 kwietnia 1927.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 marca 1921, s. 478.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 66 z 13 lipca 1924, s. 386, awiza.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa. Marian Romeyko (red.). Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika Poległych Lotników, 1933.
- Ś. p. Mieczysław Longin Latawiec. „Goniec Nadwiślański”, s. 1, 289 z 16 grudnia 1926.
- Wstrząsający mord na osobie dyr. Latawca. „Goniec Nadwiślański”, s. 6, 289 z 16 grudnia 1926.
- Eksportacja zwłok ś. p. Latawca. „Echo”, s. 1, 293 z 17 grudnia 1926.
- Ogłoszenie. „Kurier Warszawski”, s. 14, Nr 336 z 8 grudnia 1931.
- Działacze gospodarczy II Rzeczypospolitej
- Kapitanowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Ludzie urodzeni w Rawie-Ruskiej
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Ofiary zabójstw w II Rzeczypospolitej
- Oficerowie 11 Pułku Piechoty (II RP)
- Polacy odznaczeni Medalem Waleczności
- Polacy odznaczeni Krzyżem Wojskowym Karola
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1897
- Zmarli w 1926