Lubinicko
52°14′12″N 15°34′01″E/52,236667 15,566944| Artykuł |
52°14′12″N 15°34′1″E |
|---|---|
| - błąd |
38 m |
| WD |
52°13'N, 15°33'E |
| - błąd |
20215 m |
| Odległość |
396 m |
| wieś | |
 Pałac w Lubinicku | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
569[1] |
| Strefa numeracyjna |
68 |
| Kod pocztowy |
66-200[2] |
| Tablice rejestracyjne |
FSW |
| SIMC |
0915060 |
Położenie na mapie gminy Świebodzin  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubuskiego  | |
Położenie na mapie powiatu świebodzińskiego  | |
| 52°14′12″N 15°34′01″E/52,236667 15,566944
| |
Lubinicko – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie świebodzińskim, w gminie Świebodzin.
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Lubinicko. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Lubinicko pojawia się w materiałach źródłowych już w 1241 roku - jako Lubinytzko oraz w 1247 roku jako Lubinizco. Miejscowość pod zlatynizowaną nazwą Lubenitsco zanotowana jest także w łacińskojęzycznym dokumencie Przemysła I z 1256 roku wydanym w Poznaniu[3]. Pierwsze wzmianki dotyczą darowania wsi dla cystersów z Paradyża, nadania zostały potwierdzone przez papieża Innocentego IV. Dość szybko bowiem w 1302 roku opat z Paradyża postanowił wydzierżawić wieś dla rycerza Bogusza von Wezenborga w zamian za ochronę dóbr klasztornych i gwarancję pochówku w Paradyżu. Umowę tą potwierdził w 1304 roku książę Henryk III głogowski. Po śmierci Wezenborga wieś wróciła do cystersów. Następne informacje mówią o obowiązkach feudalnych na rzecz Świebodzina, które ciążyły na mieszkańcach Lubinicka. Cystersi najprawdopodobniej utracili wpływy w Lubinicku gdy opat Mateusz II zastawił wieś w 1558 roku, by opłacić cesarski podatek na wojnę z Turkami. Od początku XVII wieku Lubinicko wielokrotnie zmienia właścicieli. W okresie narodzin protestantyzmu Lubinicko było jednym z najaktywniejszych ośrodków nowej religii w okolicy, często stanowiło azyl dla prześladowanych z powodów religijnych mieszkańców Świebodzina. Po 1945 roku w Lubinicku na ziemiach byłego majątku dworskiego założono PGR, w którym zatrudnienie znalazła duża część mieszkańców wsi[4].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[5]:
- zbór ewangelicki, obecnie kościół rzymskokatolicki filialny pod wezwaniem Chrystusa Króla, neogotycki z drugiej połowy XIX wieku, w 1909 roku
- zespół pałacowy, z XVIII wieku/XIX wieku, w końcu XIX wieku:
- pałac – dwór klasycystyczny z początku XIX wieku, zespolony z neorenesansowym pałacem dobudowanym w 1886 roku[6]
- park.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych, Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-04].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 672 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ "Kodeks dyplomatyczny Wielkopolski", tom I, Biblioteka Kórnicka, Poznań 1877, str.243.
- ↑ Wojciech Strzyżewski (red.), Dzieje Świebodzina, Świebodzin: Muzeum Regionalne w Świebodzinie, 2007, s. 496-498, ISBN 83-922814-3-8, OCLC 173258419 [dostęp 2020-09-26].
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. lubuskiego – stan na 31.12.2012 r.. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 74. [dostęp 2013-02-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-22)].
- ↑ Stanisław Kowalski: Zabytki architektury województwa lubuskiego. Zielona Góra: Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków, 2010, s. 200-201. ISBN 978-83-931526-0-5.
- Siedziba gminy: Świebodzin
| Wsie | |
|---|---|
| Osady | |
| Osada leśna | |
| Integralne części wsi |
|
