M11/39

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Carro Armato M11/39
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Włochy

Typ pojazdu

czołg lekki

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

3

Historia
Prototypy

1937

Produkcja

1937-1940

Egzemplarze

100

Dane techniczne
Silnik

1 silnik wysokoprężny, 8-cylindrowy Fiat SPA 8T o mocy 105 KM

Transmisja

mechaniczna

Pancerz

nitowany z płyt walcowanych, grubość: przód kadłuba: 14-30 mm, boki kadłuba: 14 mm, wieża: 7-30 mm

Długość

4,73 m

Szerokość

2,18 m

Wysokość

2,30 m

Masa

11 100 kg (bojowa)

Moc jedn.

9,5 KM/t

Osiągi
Prędkość

32 km/h (po drodze)
13 km/h (w terenie)

Zasięg pojazdu

200 km (po drodze)
120 km (w terenie)

Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)

1,00 m

Rowy (szer.)

2,00 m

Ściany (wys.)

0,80 m

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 armata czołgowa Vickers-Terni L/40 kal. 37 mm (zapas amunicji – 84 szt.)
2 karabin maszynowy Breda 38 kal. 8 mm (zapas amunicji – 2808 szt.)
Użytkownicy
Włochy, Niemcy, Australia

Carro Armato M11/39włoski czołg lekki z okresu II wojny światowej. W momencie rozpoczęcia wojny była to przestarzała konstrukcja.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec lat 30. podstawowym czołgiem armii włoskiej był Fiat 3000. Był to czołg przestarzały, skonstruowany został zaraz po I wojnie światowej. W 1937 roku powstał prototyp nowego czołgu lekkiego, następcy Fiata 3000. Był on wzorowany na brytyjskim czołgu Vickers E. Prototyp został uzbrojony w działo 37 mm zamontowane w kadłubie i 2 karabiny maszynowe Breda kalibru 8 mm w wieży. Pancerz nitowany. Czołg nie był wyposażony w radio. W 1938 roku powstał zmodyfikowany prototyp mający osiem kół jezdnych (w pierwszym prototypie było ich sześć).

Według założeń, miał być to główny czołg dywizji pancernych, każdy z batalionów miał być wyposażony w 31 czołgów tego typu.

70 egzemplarzy M11/39 zostało wysłanych do Afryki, po raz pierwszy wzięły udział w akcji bojowej 5 sierpnia 1940 roku w bitwie pod Sidi Azeis. Pięć czołgów tego typu zostało zdobytych przez australijską 6 Dywizję Piechoty i zostały one użyte przeciwko wojskom włoskim pod Tobrukiem w styczniu 1941 roku.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Solarz, J., Ledwoch, J.: Czołgi włoskie 1939-1943. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1995. ISBN 83-86209-29-1.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]