Magnencjusz
|
||
| niezaliczony w poczet bogów | ||
| Cesarz rzymski | ||
| Okres panowania | od 18 stycznia 350 do 11 sierpnia 353 |
|
| Dane biograficzne | ||
| Data i miejsce urodzenia | 303 Galia |
|
| Data i miejsce śmierci | 11 sierpnia 353 Seleucus |
|
| Moneta | ||
 |
||
Magnencjusz właściwie Flavius Magnus Magnentius (ur. 303, zm. 11 sierpnia 353) – cesarz rzymski (uzurpator) od 18 stycznia 350 do 11 sierpnia 353.
Jego ojciec był Brytem, a matka Frankijką. Jego żoną była Justina, późniejsza żona Walentyniana I. Był komesem w dwóch legionach – Joviani i Herculiani. Cudem uniknął zamordowania przez żołnierzy (z inspiracji cesarza Konstansa). Wywołał bunt legionów. Kiedy cesarz Konstans dowiedział się o buncie, uciekł do miasta Helena w Pirenejach. Jednak ludzie Magnecjusza doprowadzili do jego śmierci w styczniu 350 roku. Uzyskując pełnię władzy na zachodzie Magnenjusz obwołał się cesarzem rzymskim w 350 roku. Nowy cesarz, Konstancjusz II, zastanawiał się, czy walczyć z Persami na wschodzie, czy z buntem Magnencjusza. Siostra Konstancjusza zaproponowała, by cesarzem ogłosić również Vetranio – stało się tak 1 marca 350 roku. Rozmowy między Vetranio i Konstancjuszem nie przebiegały prawidłowo. Wojska ich spotkały się 25 grudnia 350 roku. Konstancjusz przekonał legiony i samego Vetranio, by uznali go za prawowitego i jedynego cesarza.
Do 3 lipca 353 roku Konstancjusz pozostawał w Mediolanum (ob. Mediolan), później pomaszerował na Galię. Stoczył bitwę z wojskami Magnencjusza. Magnencjusz przegrał i uciekł do Lugdunum (ob. Lyon), gdzie jego żołnierze chcieli go poddać prawowitemu cesarzowi. Widząc ich zamiary Magnencjusz zabił (chciał zabić?) swoją matkę i wszystkich krewnych, po czym popełnił samobójstwo 10 lub 11 sierpnia 353 roku.
