Marceli Rewieński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marceli Rewieński
Ilustracja
ppłk Marceli Rewieński
podpułkownik saperów podpułkownik saperów
Pełne imię i nazwisko

Marceli Piotr Erazm Rewieński

Data i miejsce urodzenia

15 czerwca 1892
Niżny Nowogród

Data i miejsce śmierci

1965
Kanada

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

XVII Batalion Saperów
Batalion Elektrotechniczny

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa
obrona Warszawy 1939

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons
Ppłk Marceli Rewieński podczas uroczystości w 1931 r.

Marceli Piotr Erazm Rewieński (ur. 15 czerwca 1892 w Niżnym Nowogrodzie[1], zm. 1965 w Kanadzie) – podpułkownik saperów Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 15 czerwca 1892 w Niżnym Nowogrodzie, ówczesnej stolicy guberni niżnonowogrodzkiej, w rodzinie Henryka (ur. 1860), inżyniera, i Teressy z domu Schmidt po matce z Dziakońskich (ur. 1865). Był bratem Leona (1888–1958), Władysława (1890–1938)[2], Józefa i Mariana.

W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Wziął udział w wojnie z bolszewikami. W kwietniu 1920 roku został dowódcą XVII batalionu saperów[3]. 30 lipca 1920 roku pod wsią Świrydy został ranny. W sierpniu powrócił do batalionu[4]. 9 września 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w korpusie inżynierii i saperów, w „grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”[5].

1 czerwca 1921 roku nadal pełnił służbę w XVII batalionie saperów, a jego oddziałem macierzystym był 7 pułk Saperów Wielkopolskich[6]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 51. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów, a jego oddziałem macierzystym był w dalszym ciągu 7 pułk Saperów Wielkopolskich w Poznaniu[7][8]. W 1924 roku służył w Oficerskiej Szkole Inżynierii w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 7 pułku saperów[9]. W lipcu 1924 roku opracował wraz z innymi oficerami, m.in. z pułkownikiem saperów Konstantym Hallerem, plan obrony Wybrzeża i Gdyni na wypadek wojny[10].

Następnie był wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[11]. 23 stycznia 1928 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[12]. Od 9 września 1929 roku do 19 kwietnia 1936 roku był dowódcą batalionu elektrotechnicznego w Nowym Dworze[13][14]. W 1935 roku generał Tadeusz Kutrzeba wystawił mu następującą opinię: „jeden z czołowych oficerów sztabowych saperów. Wybitnie inteligentny, posiada duże doświadczenie i solidne wykształcenie saperskie. Dobry organizator pracy. Wymowa trudna z naleciałościami kresowymi. Bardzo towarzyski, wybitny sportowiec”. Wchodził w skład Komitetu Redakcyjnego Przeglądu Wojskowo-Technicznego – miesięcznika wydawanego przez Dowództwo Saperów, Dowództwo Wojsk Łączności i Dowództwo Broni Pancernych[15]. Jest współautorem książki pt. „Fortyfikacja Polowa”, wydanej w 1929 r. w Warszawie[16].

W latach 1936–1939 pełnił służbę w Wyższej Szkole Inżynierii w Warszawie na stanowisku kierownik przedmiotu w Szkole Podchorążych Saperów[17][18]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku (do 11 września) był dowódcą saperów w Dowództwie Obrony Warszawy[19]. Po zakończeniu walk dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VI E Dorsten (numer jeniecki 115)[20]. Zmarł w Kanadzie, został pochowany na cmentarzu w prowincji Ontario.

Był żonaty, miał córkę Halinę.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-07-06].
  2. ↑ Władysław Rewieński. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2024-04-24].
  3. ↑ Mańkowski 1934 ↓, s. 26.
  4. ↑ Mańkowski 1934 ↓, s. 30–31.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 36 z 22 września 1920 roku, s. 893.
  6. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 345, 842 tu podano, że urodził się 2 czerwca 1892 roku.
  7. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 229 tu podano, że urodził się 2 czerwca 1892 roku.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 886, 906.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 810, 828, 1386.
  10. ↑ Przygotowania na wypadek wojny prowadzone w Gdyni do 1939 ro - Obrona Wybrzeża 1939 r. [online], www.lowyb.fora.pl [dostęp 2016-10-07].
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 582, 591 tu podano, że urodził się 15 czerwca 1892 roku.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 20.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 300.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 760.
  15. ↑ Przegląd Wojskowo Techniczny Dowództwa Wojsk Łączności i Dowództwa Broni Pancernej., Miesięcznik Dowództwa Saperów, Dowództwa Wojsk Łączności i Dowództwa Broni Pancernej. Rok jedenasty, Tom XXI, Warszawa, luty 1937.
  16. ↑ K. Biesiekierski, K.Kleczke, M.Rewieński, Fortyfikacja Polowa, Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, Warszawa, 1929.
  17. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 242, 483.
  18. ↑ Fortyfikacja polowa / Produkt / Księgarnia internetowa Rzeszów LIBRA.pl - książki [online], www.libra.pl [dostęp 2016-10-07].
  19. ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 20, 288 tu jako Marceli Rowieński.
  20. ↑ Marceli Rewieński. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2017-10-11].
  21. ↑ Mańkowski 1934 ↓, s. 41.
  22. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marceli_Rewieński&oldid=73598624”