Przejdź do zawartości

Marian Przędzik

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marian Przędzik
Data i miejsce urodzenia

16 grudnia 1891
Gębice

Data i miejsce śmierci

16 maja 1969
Słubice

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego

Formacja

Armia Wielkopolska
Korpus Ochrony Pogranicza
Wojska Ochrony Pogranicza

Jednostki

1 pułk ułanów wielkopolskich
16 szwadron kawalerii KOP
Szwadron Kawalerii KOP „Zaleszczyki”
Strażnica WOP Słubice

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
powstanie wielkopolskie
II wojna światowa

Odznaczenia
Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Medal Niepodległości Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
Marian i Bronisława Przędzikowie z zaprzyjaźnionymi podoficerami 16 Szwadronu Kawalerii KOP i ich rodzinami w Leninie w 1935 roku. Od lewej: wachm. Jan Korościk z żoną Serafiną, st. wachm. Franciszek Ratajczak z żoną Stanisławą, chorąży Marian Przędzik z żoną Bronisławą, plut. Antoni Krawczyk z żoną Konstancją; dzieci: Anatol Korościk, Henryk i Krystyna Ratajczakowie, Aleksander Korościk.

Marian Przędzik (ur. 16 grudnia 1891 w Gębicach, zm. 16 maja 1969 w Słubicach) – kombatant, działacz społeczny, oficer Wojsk Ochrony Pogranicza.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Antoniego, robotnika, który osierocił go w drugim roku życia. Odtąd wychowaniem czworga dzieci zajmowała się matka, która trudniła się krawiectwem. Ukończył niemiecką szkołę powszechną i przyuczył się do zawodu ogrodnika, rozpoczynając pracę w niemieckich ogrodnictwach w Berlinie. Jak tysiące Polaków z Wielkopolski w 1913 został powołany do armii niemieckiej, w której służył do końca I wojny światowej[1].

Po otrzymaniu wiadomości o wybuchu powstania wielkopolskiego 1918/1919 przyjechał od razu do Poznania, żeby wziąć udział w walkach o wolność Wielkopolski. W ostatnich dniach grudnia 1918 udał się do Gębic by odwiedzić matkę, której nie widział od początku wojny. Został aresztowany w Lesznie, ale dzięki niespodziewanej pomocy udało się mu uciec. Brał czynny udział w powstaniu 6 stycznia 1919 i walczył w rejonie Ponieca, a następnie udał się do rodzinnego domu[1].

Po trzech dniach powrócił jednak do Poznania i wcielony został do 1 pułku ułanów wielkopolskich. Walczył w okolicach Rynarzewa, Szubina i nad Notecią, niedaleko Wyrzyska, aż do ostatniego dnia powstania. Przez całe dwudziestolecie międzywojenne służył w wojsku[2].

1 grudnia 1920 roku został mianowany podoficerem zawodowym Wojska Polskiego (15 pułk ułanów wielkopolskich). Przynajmniej od 1925 roku służył w Korpusie Ochrony Pogranicza (był już sierżantem). 6 lutego 1926 roku poślubił Bronisławę z Kucharskich (1897–1977). Najpóźniej od 1931 roku do 1935 roku służył w 16 szwadronie kawalerii KOP w Leninie, będąc szefem szwadronu. Z dniem 1 czerwca 1935 roku został awansowany na stopień chorążego. Od stycznia 1936 roku jego nazwisko pojawia się na listach batalionu KOP „Borszczów”. Pełnił wówczas służbę w 14 szwadronie kawalerii KOP „Zaleszczyki”, gdzie służył do września 1939 roku[3].

W czasie kampanii wrześniowej, w stopniu chorążego, walczył w szeregach szwadronu KOP „Zaleszczyki”. Został ranny i dostał się do niemieckiej niewoli. Do końca wojny przebywał w Oflagu VII A Murnau w Bawarii[4].

W roku 1945 na stałe zamieszkał w Słubicach. Był tam pierwszym komendantem Strażnicy Wojsk Ochrony Pogranicza. Będąc na tym stanowisku położył niemałe zasługi dla stabilizacji życia w mieście[2]. Pomagał napływowej ludności w osiedlaniu się, zwalczał wrogą propagandę, głoszącą tymczasowość powrotu Polski na Ziemie Zachodnie. Stojąc na straży praworządności ludowej, bronił mienia społecznego przed szabrownikami. W latach 1950–1958 był instruktorem, a potem kierownikiem Zarządu Powiatowego Ligi Obrony Kraju. Od 1946 należał do aktywu PPR, a później do PZPR. Zmarł 16 maja 1969 roku[2]. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Słubicach.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Szczegóła 1984 ↓, s. 171.
  2. a b c Szczegóła 1984 ↓, s. 172.
  3. Materiały dot. służby Mariana Przędzika w Kawalerii Korpusu Ochrony Pogranicza (przechowywane w Archiwum Straży Granicznej w Szczecinie)
  4. Straty ↓.
  5. Czarnecki 1929 ↓, s. 47.
  6. M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]