Matthieu Delpierre

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Matthieu Delpierre
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

26 kwietnia 1981
Nancy

Wzrost

193 cm

Pozycja

obrońca

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1999–2004 Lille OSC 81 (3)
2004–2012 VfB Stuttgart 162 (3)
2012–2013 TSG 1899 Hoffenheim 23 (1)
2014 FC Utrecht 14 (0)
2014–2016 Melbourne Victory 39 (1)
W sumie: 319 (8)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
 Francja U-18 2 (0)
 Francja U-20 11 (0)
 Francja U-21 12 (0)
W sumie: 25 (0)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Matthieu Delpierre (ur. 26 kwietnia 1981 w Nancy) – francuski piłkarz grający na pozycji środkowego obrońcy.

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Delpierre jest wychowankiem klubu Lille OSC. Do pierwszej drużyny trafił już w 1999 roku, ale był wówczas tylko rezerwowym (zaledwie 2 mecze w Ligue 2), toteż nieznaczne przyczynił się do awansu Lille do Ligue 1. W pierwszej lidze Delpierre zadebiutował 11 listopada 2000 w zremisowanym 1:1 meczu z AJ Auxerre. W sezonie 2000/2001 nadal nie grał jednak w pierwszym składzie Lille, z którym zajął 3. miejsce w lidze. Miejsce w wyjściowej jedenastce Matthieu wywalczył w sezonie 2001/2002, kiedy to wystąpił w fazie grupowej Ligi Mistrzów, a następnie w rozgrywkach Pucharu UEFA.

Latem 2004 roku Delpierre na zasadzie wolnego transferu (skończył mu się kontrakt z Lille) przeniósł się do niemieckiego VfB Stuttgart. W Bundeslidze zadebiutował 27 października w przegranym 1:2 meczu z Werderem Brema i już w debiucie zdobył gola. W całym sezonie zagrał tylko 10-krotnie i przez pewien czas pojawiał się nawet rezerwach VfB. W sezonie 2005/2006 Delpierre był już podstawowym zawodnikiem Stuttgartu i zajął z tym klubem 9. miejsce. W sezonie 2006/2007 trener zespołu Armin Veh stanowczo postawił na parę Delpierre – Fernando Meira w środku obrony i zespół spisywał się na tyle udanie, że na koniec sezonu wywalczył mistrzostwo Niemiec. Delpierre z VfB dotarł także do finału Pucharu Niemiec, ale przegrał w nim z 2:3 z 1. FC Nürnberg. Dobra postawa Matthieu spowodowała, że zawodnikiem zainteresowały się takie kluby jak Bayern Monachium, Arsenal F.C., Olympique Marsylia i AS Saint-Étienne, ale francuski obrońca przedłużył kontrakt ze Stuttgartem do 2012 roku. W sezonie 2009/2010 został wybrany przez Markusa Babela kapitanem drużyny, zastępując na tym stanowisku Thomasa Hitlzspergera.

Latem 2012 roku Delpierre przeszedł do TSG 1899 Hoffenheim, w którym zadebiutował 25 sierpnia 2012 w przegranym 1:2 wyjazdowym meczu z Borussią Mönchengladbach. W Hoffenheim grał przez rok.

W 2014 roku Delpierre trafił do holenderskiego FC Utrecht. W Eredivisie swój debiut zaliczył 2 lutego 2014 w zremisowanym 1:1 domowym meczu z Ajaksem. W Utrechcie spędził pół roku.

Latem 2014 roku Delpierre został zawodnikiem australijskiego Melbourne Victory. W A-League zadebiutował 10 października 2014 w wygranym 4:1 domowym meczu z Western Sydney Wanderers FC. W sezonie 2014/2015 wywalczył tytuł mistrza Australii. W 2016 roku zakończył karierę.

Sezon Klub Kraj Rozgrywki Mecze Bramki
1999/00 Lille OSC Francja  Ligue 2 2 0
2000/01 Lille OSC Francja  Ligue 1 8 0
2001/02 Lille OSC Francja  Ligue 1 25 0
2002/03 Lille OSC Francja  Ligue 1 31 3
2003/04 Lille OSC Francja  Ligue 1 17 0
2004/05 VfB Stuttgart Niemcy  Bundesliga 10 1
2005/06 VfB Stuttgart Niemcy  Bundesliga 29 0
2006/07 VfB Stuttgart Niemcy  Bundesliga 33 0
2007/08 VfB Stuttgart Niemcy  Bundesliga 22 0
2008/09 VfB Stuttgart Niemcy  Bundesliga 22 1
2009/10 VfB Stuttgart Niemcy  Bundesliga 27 0
2010/11 VfB Stuttgart Niemcy  Bundesliga 18 1
2011/12 VfB Stuttgart Niemcy  Bundesliga 1 0
2012/13 TSG Hoffenheim Niemcy  Bundesliga 23 1
2013/14 FC Utrecht Holandia  Eredivisie 14 0
2014/15 Melbourne Victory Australia  A-League 15 1
2015/16 Melbourne Victory Australia  A-League 26 0

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

Delpierre występował w młodzieżowych reprezentacjach Francji w kategoriach U-18 (2 mecze), U-20 (11 meczów) i U-21 (12 meczów). Z tą ostatnią wystąpił w 2002 roku na Mistrzostwach Europy U-21 w Szwajcarii, na których wywalczył wicemistrzostwo Europy (porażka po serii rzutów karnych z Czechami).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]