Przejdź do zawartości

Maurycy Herling-Grudziński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maurycy Herling-Grudziński
Data i miejsce urodzenia

6 października 1903
Kielce

Data i miejsce śmierci

21 grudnia 1966
Warszawa

Zawód, zajęcie

prawnik, adwokat

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Maurycy Herling-Grudziński właśc. Abram Mojżesz Herling vel Grudziński (ur. 6 października 1903 w Kielcach, zm. 21 grudnia 1966) – prawnik, adwokat, w okresie PRL sędzia Sądu Najwyższego.

Grobowiec rodzinny Maurycego Herlinga-Grudzińskiego

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 6 października 1903 w Kielcach. Jego ojciec Jakub vel Józef Herling-Grudziński był Żydem, matka, Dobrysia z Bryczkowskich, Polką z Grodna[1]. Miał brata Gustawa oraz siostry Eugenię i Łucję, która była żoną płk. Mariana Utnika.

Uczęszczał do szkoły przygotowawczej, później do rosyjskiego gimnazjum. Jego naukę przerwał wybuch I wojny światowej.

W 1916 został uczniem Gimnazjum Państwowego im. J. Śniadeckiego w Kielcach. W trakcie nauki wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego i jako artylerzysta wziął udział w Bitwie Warszawskiej.

Ukończył prawo cywilne. Po przeprowadzce do Warszawy, w 1929 otworzył kancelarię adwokacką.

Podczas okupacji niemieckiej działał w Radzie Pomocy Żydom „Żegota”, założył komórkę pod pseudonimem „Felicja” (od imienia swojej żony), która udzielała pomocy Żydom, m.in. w formie znajdowania kryjówek, przydziału fałszywych dokumentów, rozdziału zapomóg[2]. Udzielił schronienia ok. 40 osobom we własnym domu na Boernerowie[3]. Pod opieką „Felicji” pozostawało ok. 1/5 Żydów ukrywających się w okupowanej Warszawie[4].

Brał udział w powstaniu warszawskim w drużynie rkm[5], był dwukrotnie ranny. Po kapitulacji powstania został wywieziony do Nadrenii.

Po wojnie został sędzią Sądu Najwyższego PRL[6][7][8][9]. Pod koniec 1948 wstąpił do PZPR i został członkiem powołanej w 1947 komisji do spraw opracowania jednolitego polskiego Kodeksu cywilnego[10].

Jego żoną była Felicja (1905–1984)[11].

Zmarł 21 grudnia 1966. Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B15-2-20)[11].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Brat Herlinga w wojnie 1920 r. – Ośrodek Myśli Obywatelskiej i Patriotycznej [online], 15 sierpnia 2022 [dostęp 2023-08-09] (pol.).
  2. ↑ Karolina Dzięciołowska, Komórka Felicja [online] [dostęp 2020-12-23].
  3. ↑ Adam Piechowski: Losy spółdzielni mieszkaniowych w Warszawie w latach okupacji niemieckiej. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy, 1992, s. 100. ISBN 83-209-0837-X.
  4. ↑ Karolina Dzięciołowska: Komórka „Felicja”. 2017-12. [dostęp 2018-02-02].
  5. ↑ Edward Kossoy: Żydzi w powstaniu warszawskim. polish-heroes.org. s. 16. [dostęp 2018-02-02].
  6. ↑ Anna Mieszkowska: Dzieci Ireny Sendlerowej. Warszawa: Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA, 2009, s. 144. ISBN 978-83-7495-766-3.
  7. ↑ Władysław Bartoszewski. In memoriam. „Dzieje Najnowsze”. R. XXXI, s. 274, 1999. ISSN 0419-8824. 
  8. ↑ Adam Tycner: Więcej sprawiedliwych niż szmalcowników. rp.pl, 2012-09-27. [dostęp 2018-02-02].
  9. ↑ Adam Strzembosz: Sądownictwo w Polsce w latach 1956–1979. W: Tom 16. Sędziowie w czasie próby 1981–1988. Warszawa: 2005, s. 32, seria: Monografie. ISBN 83-89078-83-X.
  10. ↑ Przemysław Kowalski. Z badań nad prawem spadkowym w projekcie kodeksu cywilnego z 1948 r.. „Miscellanea Historico-Iuridica”. Tom XII, s. 262, 265, 2013. 
  11. ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2023-08-09].
  12. ↑ M.P. z 1954 r. nr 103, poz. 1340 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w pracy zawodowej”.
  13. ↑ M.P. z 1947 r. nr 118, poz. 745 „za wybitne zasługi w dziedzinie usprawnienia wymiaru sprawiedliwości”.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Maurycy_Herling-Grudziński&oldid=74998312”