Przejdź do zawartości

Michał Leszczak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Leszczak
major piechoty major piechoty
Data urodzenia

18 marca 1896

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

83 Pułk Piechoty
74 Pułk Piechoty
Batalion KOP „Borszczów”
83 Pułk Piechoty
60 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu
kwatermistrz pułku
kwatermistrz dywizji

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Michał Leszczak (ur. 18 marca 1896, zm. ?) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
Mjr Michał Leszczak (na trybunie) podczas uroczystości 3 Maja w Borszczowie (1938)

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1124. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 83 pułk piechoty w Kobryniu[1]. W kolejnych latach kontynuował służbę w tym pułku[2][3]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 457. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. Był także przydzielony do dowództwa 30 Dywizji Piechoty w Kobryniu. W listopadzie 1927 roku został przeniesiony do 74 pułku piechoty w Lublińcu[5][6][7]. 27 czerwca 1935 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 26. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8], a w sierpniu tego roku wyznaczony na stanowisko dowódcy batalionu[9]. Później został przeniesiony z 74 pp do Korpusu Ochrony Pogranicza i wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy batalionu KOP „Borszczów”, a następnie dowódcy tego oddziału[10]. W tym czasie obowiązki służbowe łączył z działalnością społeczną. Był członkiem Powiatowej Rady Łowieckiej w Borszczowie i delegatem na Walne Zgromadzenie Małopolskiego Oddziału Polskiego Związku Łowieckiego we Lwowie[11]. W 1939 roku ponownie pełnił służbę w 83 pułku piechoty w Kobryniu na stanowisku II zastępcy dowódcy pułku (kwatermistrza)[12]. Po marcowej mobilizacji pułku i jego przetransportowaniu do rejonu operacyjnego Armii „Łódź”, pozostał w garnizonie Kobryń dowodząc pozostałościami pułku. W czasie kampanii wrześniowej został kwatermistrzem 60 Dywizji Piechoty[13][14]. Po bitwie pod Kockiem, zakończonej kapitulacją Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”, dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu IX A Spangenberg[15][16].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 90.
  2. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 317, 372.
  3. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 364, 431.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 741.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 297.
  6. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 88, 213.
  7. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 56, 602.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 70.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 95.
  10. Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 650, autorzy wymieniają go, jako dowódcę batalionu jeszcze w czerwcu 1939 roku.
  11. Kalendarz myśliwski na 1939 rok. Walenty Garczyński (red.). Polski Związek Łowiecki, 1939..
  12. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 25, 647.
  13. Głowacki 1986 ↓, s. 374.
  14. Wróblewski 1989 ↓, s. 96, 192.
  15. Straty ↓, nadano mu numer jeniecki „428”.
  16. Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 730, wg autorów był więźniem Obozu NKWD w Kozielsku, zamordowanym w 1940 roku.
  17. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 56.
  18. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 19.
  19. M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260.
  20. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 88.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]