Michał Krajewski (murarz)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Krajewski
Ilustracja
Michał Krajewski (przed 1950)
Data i miejsce urodzenia

21 listopada 1904
Astrachań

Data śmierci

5 czerwca 1993

Zawód, zajęcie

murarz, żołnierz

Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Medal za Warszawę 1939–1945 Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Medal „Za udział w walkach o Berlin” Medal im. Ludwika Waryńskiego
Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (złota)

Michał Krajewski (ur. 8 listopada?/21 listopada 1904 w Astrachaniu[1], zm. 5 czerwca 1993[2][3]) – polski murarz, przodownik pracy[4], wieloletni pracownik Ministerstwa Budownictwa Przemysłowego[3], autor książek autobiograficznych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1930 ukończył szkołę majstrów budowlanych we Lwowie. W latach 1919–1936 pracował jako robotnik budowlany. Był więziony za udział w strajku chłopskim w Tarnowie (1937–1939). W latach 1939–1942 pracował na budowach w Astrachaniu, Orsku i Taszkencie. W 1942 roku wstąpił do Związku Patriotów Polskich w ZSRR. Jako żołnierz sformowanego w ZSRR ludowego Wojska Polskiego przeszedł szlak bojowy 1 Armii WP na trasie Sielce – Warszawa – Kołobrzeg – Berlin – Łaba. W latach 1945–1948 służył w LWP, a następnie był inicjatorem tzw. trójek murarskich w ramach współzawodnictwa pracy i należał do najbardziej znanych przodowników pracy okresu PRL[4]. Pracował m.in. przy budowie w Warszawie osiedla Mariensztat[5][6].

Był członkiem Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej (1929–1934), Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom (1930–1934), Polskiej Partii Robotniczej (1945–1948), a następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1948–1954 zastępca członka Komitetu Centralnego PZPR, 1950–1954 członek Komitetu Warszawskiego PZPR, delegat na I (1948) i II (1954) Zjazd PZPR. W latach 1950–1953 zastępca przewodniczącego Stołecznej Rady Narodowej w Warszawie. Działał ponadto w Klubie Robotników Piszących (1978–1980) oraz Robotniczym Stowarzyszeniu Twórców Kultury (od 1980 prezes)[7]. Pracował jako radca Ministra Budownictwa Przemysłowego[1] oraz inspektor w tymże ministerstwie[3]. Działał na rzecz racjonalizacji w budownictwie przy Instytucie Mechanizacji Budownictwa i Postępu Technicznego (1948–1969). Był także w gronie pierwszych odznaczonych Orderem Budowniczych Polski Ludowej 22 lipca 1949[8][4]. 12 czerwca 1964 został pozbawiony Orderu, został mu przywrócony 10 kwietnia 1990[9]. W listopadzie 1949 został członkiem Ogólnokrajowego Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina[10].

Od 1982 był redaktorem naczelnym dwutygodnika Twórczość Robotników. Członek Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (przewodniczący Zarządu Stołecznego w Warszawie 1954–1956). Członek Zarządu Głównego Towarzystwa Kultury Moralnej (1974–1979), członek Związku Literatów Polskich, członek Narodowej Rady Kultury (od 1983).

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Opublikował m.in. autobiograficzne książki:

  • 3400 cegieł w ciągu 8 godzin – relacja, 1948[11]
  • Ludzie rusztowań (z Bogdanem Ostromęckim), 1950[11]
  • Miejsce stałego zamieszkania – pamiętnik/powieść autobiograficzna, 1951[11]
  • Budowa – nowela, 1953[11]
  • Mów o tych dniach Mariensztacie[12] – pamiętnik, 1975[11]

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Zeszyty historyczne, Tomy 21-22 (Instytut Literacki, 1972; s. 107).
  2. ↑ Michał Krajewski. [w:] Baza Biogramów [on-line]. Uniwersytet Jagielloński. [dostęp 2020-02-10].
  3. ↑ a b c Centrum władzy: protokoły posiedzeń kierownictwa PZPR: wybór z lat 1949–1970 (Antoni Dudek, Aleksander Kochański, Krzysztof Persak; Instytut Studiów Politycznych PAN, 2000; s. 32).
  4. ↑ a b c Hubert Wilk – Od Stachanowa do Pstrowskiego.
  5. ↑ Karol Małcużyński, Wacław Wojnacki: Zwiedzamy nową Warszawę. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1950, s. 18.
  6. ↑ Jerzy S. Majewski: Spacerownik. Warszawa śladami PRL-u. Warszawa: Agora, 2010, s. 32. ISBN 978-83-268-0280-5.
  7. ↑ Robotnicze Stowarzyszenie Twórców Kultury. filmpolski.pl. [dostęp 2017-12-15]. (pol.).
  8. ↑ M.P. z 1950 r. nr 5, poz. 51.
  9. ↑ Aleksander Kochański: Polska 1944–1991 Informator historyczny Struktury i ludzie część 2. Zielona Góra: Drukarnia Wydawnicza im. W.L. Anczyca S.A., 2022, s. 1118.
  10. ↑ Życie Warszawy, nr 306 (1808), 6 listopada 1949, s. 1.
  11. ↑ a b c d e Krajewski, Michał (1904–1993) [rekordy bibliograficzne]. [w:] NUKAT [on-line]. Biblioteka Uniwersytecka w Warszawie. [dostęp 2020-02-10].
  12. ↑ Krajewski Michał (1904-93). [w:] Interia Encyklopedia [on-line]. interia.pl. [dostęp 2020-02-10].
  13. ↑ M.P. z 1950 r. nr 5, poz. 51.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 621
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Krajewski_(murarz)&oldid=73231303”