Michaił Łarionow
.jpg)
Michaił Łarionow (ur. 3 czerwca 1881 w Tyraspolu[1], zm. 10 maja 1964 w Fontenay-aux-Roses[1], blisko Paryża) − rosyjski malarz,grafik, scenograf i ilustrator książek.
W latach 1898-1908 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Moskwie. Uczestnik wystaw Związku Artystów Rosyjskich (1906-1907, 1909-1910), Wianek (1908), Złote Runo (1908-1910), Świat Sztuki (1906, 1911-1913), Związek Młodzieży (1910-1913). Jeden z organizatorów pierwszej wystawy ugrupowania Walet Karowy (1910) oaz wystaw Ośli Ogon (1912), Tarcza (1913), Nr 4. Futuryści, łuczyści, prymityw (1914). Dożywotni członek Salonu Jesiennego w Paryżu (od 1906 roku). Jeden z głównych scenografów Baletów Rosyjskich Siergieja Diagilewa (1914-1929).
Wraz z żoną Natalią Gonczarową, ok. 1912 stworzył nowy kierunek, zwany rajonizmem, w którym przedstawione przedmioty sprawiały wrażenie rozbitych przez promienie światła z wielu źródeł. Łarionow jest również twórcą projektów scenograficznych dla Les Ballets Russes Siergieja Diagilewa. W Paryżu kontynuował pracę jako projektant teatralny i ilustrator książek.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Anthony Parton, Mikhail Larionov i rosyjska awangarda, wyd. Princeton University Press, 1993
- Art of the 20th Century, Karl Ruhrberg, Ingo F Walther, Köln: Taschen, 2005, ISBN 978-3-8228-4089-4, OCLC 64016401.
