Przejdź do zawartości

Michaił Wodopjanow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michaił Wodopjanow
Михаил Васильевич Водопьянов
ilustracja
generał major lotnictwa generał major lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

18 listopada 1899
Studionka (ob. Lipieck), Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

11 sierpnia 1980
Moskwa, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

19191946

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Stanowiska

dowódca 82. DLot

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji,
wojna zimowa,
II wojna światowa

Późniejsza praca

pisarz

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy

Michaił Wasiljewicz Wodopjanow, ros. Михаил Васильевич Водопьянов (ur. 6 listopada?/18 listopada 1899 w Studionce, zm. 11 sierpnia 1980 w Moskwie) – radziecki wojskowy, generał major pilot, lotnik polarny i bombowy oraz pisarz, jeden z pierwszych Bohaterów Związku Radzieckiego (1934).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 6 listopada?/18 listopada 1899 we wsi Studionka (obecnie w granicach miasta Lipieck). Służył ochotniczo w Armii Czerwonej od 1919 roku, biorąc udział w wojnie domowej. Początkowo służył jako kierowca w jednostce lotniczej, od 1925 jako mechanik lotniczy i mechanik pokładowy na samolotach. Następnie, w 1928 sam ukończył kurs pilotażu (w szkole Dobrolotu), a w 1929 moskiewską szkołę lotniczo-techniczną. Pracował następnie w radzieckim lotnictwie cywilnym jako pilot na dalekich trasach, między innymi otwierając w 1929 połączenie lotnicze z Sachalinem.

Od 1931 pracował również dla gazety „Prawda”, transportując matryce drukarskie z Moskwy do innych miast drogą lotniczą. W 1933 odniósł rany głowy, gdy jego samolot rozbił się nad Bajkałem, w trasie z Moskwy do Pietropawłowska Kamczackiego.

Michaił Wodopjanow przy ANT-6

W 1934 roku wziął udział z 6 innymi lotnikami w ekspedycji poszukiwawczo-ratowniczej załogi statku „Czeluskin”, uwięzionego w lodach Arktyki, przelatując w tym celu 6000 km z Chabrowska do Anadyru i następnie ewakuując samolotem R-5 w trzech lotach 10 ludzi. Za tę operację, Wodopjanow i pozostali lotnicy zostali 20 kwietnia 1934 jako pierwsi odznaczeni tytułem Bohatera Związku Radzieckiego (Wodopjanow otrzymał później związany z tytułem medal Złota Gwiazda nr 6). W 1936 dokonał przelotu na trasie Moskwa – Ziemia Franciszka Józefa (na samolocie R-5). Później, dowodził ekspedycją czterech samolotów TB-3, dostarczających 21 maja 1937 obsługę i elementy stacji polarnej na Biegun Północny i jako pierwszy wylądował w okolicach bieguna samolotem (odznaczony za to został drugim Orderem Lenina).

Podczas II wojny światowej, po ataku Niemiec na ZSRR, w końcu czerwca 1941 został wyznaczony dowódcą 81 Dywizji Lotniczej Specjalnego Przeznaczenia, składającej się z pułków bombowców dalekiego zasięgu. Osobiście dowodził drugim radzieckim nalotem na Berlin w nocy z 10 na 11 sierpnia 1941, a pierwszym dokonanym przez 81 Dywizję. W drodze znad Berlina jego ciężki bombowiec Pe-8 został uszkodzony przez artylerię przeciwlotniczą nad Królewcem i zdołał awaryjnie lądować w Estonii na pasie „ziemi niczyjej” między liniami frontu. Wraz z załogą przedarł się następnie na stronę radziecką. Z powodu dużych strat poniesionych podczas tego nalotu, Wodopjanow został zdjęty z dowodzenia dywizją, lecz udało mu się uniknąć innych represji i latał w dalszym ciągu jako pilot (przyczyną strat był głównie niedopracowany sprzęt oraz brak koordynacji i pośpiech w przygotowaniach do nalotu, zarządzonego osobistym rozkazem Stalina). W 1943 awansowano go na stopień generał-majora lotnictwa.

Po wojnie, w 1946 Wodopjanow został zwolniony z lotnictwa. W 1950 jeszcze brał udział w organizacji dryfującej stacji polarnej „Siewiernyj polus 2”. Zajął się pisarstwem, mieszkając w Moskwie. Opublikował m.in. autobiograficzną książkę Polarny lotnik (1952) i biografię Walerij Czkałow (1954). Zmarł 11 sierpnia 1980 w Moskwie i został pochowany na Cmentarzu Trojekurowskim.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]