Mieciewicze
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
+375 174 |
| Kod pocztowy |
223701 |
| Tablice rejestracyjne |
5 |
Położenie na mapie obwodu mińskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
 52°48′17,8″N 27°35′17,9″E/52,804944 27,588306
| |
Mieciewicze (biał. Мяцявічы, ros. Метявичи; hist. również Miaciewicze, Mitiawicze) – wieś na Białorusi, w rejonie soligorskim obwodu mińskiego, nad rzeką Słuczą (obecnie nad Zalewem Soligorskim), około 4 km na północny wschód od Soligorska.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Dobra te w XVI wieku były własnością kniaziów Olelkowiczów. Po śmierci w 1612 roku ostatniej z rodu, Zofii, żony Janusza Radziwiłła (1579–1620), kasztelana wileńskiego, stały się częścią fortuny Radziwiłłów. Później przez pewien czas były trzymane w zastawie przez Leszczyńskich. W pierwszej połowie XIX wieku należały do Korsaków. Od nich w 1850 roku kupił je Urban Krupski. Po nim odziedziczył majątek jego syn, Bonifacy (1822–1903), a ostatnim właścicielem wsi był jego syn, Zygmunt (1883–1940). W II połowie XIX wieku ich majątek liczył około 120 włók[1][2].
Po II rozbiorze Polski w 1793 roku Mieciewicze, wcześniej należące do Księstwa Kopylsko-Słuckiego i powiatu słuckiego województwa nowogródzkiego Rzeczypospolitej, znalazły się na terenie powiatu słuckiego (ujezdu), wchodzącego w skład guberni mińskiej Imperium Rosyjskiego. Po ustabilizowaniu się granicy polsko-radzieckiej w 1921 roku wieś weszła w skład Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej (ZSRR), od 1991 roku – na terenie Republiki Białorusi. Do 2009 roku wieś wchodziła w skład sielsowietu Pohost, obecnie – Czyżewicze.
W drugiej połowie XIX wieku, do rewolucji październikowej stała tu kaplica katolicka[1]. Istniejący od XIX wieku budynek gorzelni rozebrano na przełomie XX i XXI wieku[3].
W 2009 roku we wsi mieszkały 204 osoby[4].
Dawny dwór[edytuj | edytuj kod]
Prawdopodobnie Korsakowie wybudowali tu murowany, parterowy dwór o szeroko rozstawionych dziewięciu osiach. Prawdopodobnie później dobudowano trzyosiową, piętrową nadbudówkę. Przed częścią środkową istniał ganek, nad którym był balkon wsparty dwiema parami kolumn. Identyczny ganek z balkonem był po ogrodowej stronie domu, zwróconej do rzeki Słucz.
Wnętrze domu stanowiło 12 pokoi w układzie dwutraktowym. Salon główny na całej swej szerokości przylegał do portyku ogrodowego, a jego okna i przeszklone drzwi wychodziły na malownicze łąki nadrzeczne.
Dwór stał w środku dość dużego ogrodu. Obok domu stała oficyna mieszkalna, pomiędzy dwoma budynkami była brama wjazdowa. Naprzeciwko dworu stała drewniana kaplica grobowa, której ołtarz, z kopią obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej projektował mieszkający w pobliżu malarz Wilhelm Kotarbiński. Na prawo od gazonu w głąb ogrodu prowadziła aleja lipowa[2].
Dwór nie przetrwał rewolucji październikowej[5]. Dziś jedynym śladem po folwarku są resztki parku[3].
Majątek w Mieciewiczach jest opisany w 2. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Miaciewicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 282.
- ↑ a b c Mieciewicze, [w:] Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 2: Województwa brzesko-litewskie, nowogrodzkie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1993, s. 258, ISBN 83-04-03784-X, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
- ↑ a b Метявичи na stronie Globus Białorusi. [dostęp 2015-11-21].
- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu mińskiego na podstawie spisu ludności – 14 października 2009. [dostęp 2015-11-21]. (ros.).
- ↑ Mieciewicze na stronie Radzima.org. [dostęp 2015-11-21].