Mielęcin (powiat pyrzycki)
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| Artykuł |
53°4′27.69″N 14°54′4.21″E |
|---|---|
| - błąd |
0 m |
| WD |
53°4'29.10"N, 14°53'59.28"E |
| - błąd |
1 m |
| Odległość |
107 m |
| wieś | |
.jpg) Kościół Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności |
484 |
| Strefa numeracyjna |
91 |
| Kod pocztowy |
74-230 |
| Tablice rejestracyjne |
ZPY |
| SIMC |
0781925 |
Położenie na mapie gminy Pyrzyce  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu pyrzyckiego  | |
 53°04′27,69″N 14°54′04,21″E/53,074358 14,901169
| |
Mielęcin (niem. Mellentin) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie pyrzyckim, w gminie Pyrzyce.
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa szczecińskiego.
Stara osada pyrzycka położona na żyznych ziemiach o układzie ulicówki, w centrum majdan w kształcie prostokątnie wydłużonego rynku. Przy nim domy wąskofrontowe, a także dom bramny[1].
Zabytki i zabudowa historyczna[edytuj | edytuj kod]
- kościół Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny,
- stacja kolejowa na linii Pyrzyce-Lipiany (1897 r.) obejmująca budynki z końca XIX w., mur z cegły. Typowa dla budynków kolejowych architektura z końca XIX i początku XX w. (częściowo wyburzona)
- pałac i park pałacowy - dwukondygnacyjny neoklasycystyczny pałac o ceglanym licu na kamiennym cokole z czworoboczną wieżą pięciopoziomową z końca XIX w. otoczony parkiem. Podczas budowy nowego pałacu w końcu XIX w., od drogi do pałacu poprowadzono aleję lipową, przed fasadą pałacu gazon obsadzony szpalerem cisów. W parku krajobrazowym znajduje się staw i strumień, rosną drzewa liściaste i iglaste rodzimego i obcego pochodzenia[2].
Zobacz też: Mielęcin, Mielęcinek
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Czesław Piskorski, Pomorze Zachodnie, mały przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka Warszawa, 1980, s. 185, ISBN 83-217-2292-X, OCLC 8032482.
- ↑ Piotr Skurzyński, Pomorze, Warszawa: Wyd. Muza S.A., 2007, s. 117, ISBN 978-83-7495-133-3.
