Mikołaj Maciejowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mikołaj Maciejowski
Herb rodowy
Ciołek herb Maciejowskich
Data śmierci

1574

Ród

Maciejowscy herbu Ciołek

Rodzice

Kasper
Anna z Leżeńskich

Małżeństwo

Jadwiga z Szymanowskich

Dzieci

Jan, Elżbieta, Urszula, Jadwiga.

Administracja

starosta spiski, wojewoda lubelski.

Mikołaj Maciejowski herbu Ciołek (zm. 1574) – starosta spiski, wojewoda lubelski, rotmistrz jazdy obrony potocznej w latach 1564–1572[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z polskiej rodziny szlacheckiej Maciejowskich herbu Ciołek, wywodzącej się z Maciejowic w ziemi stężyckiej w województwie sandomierskim. Był synem Kaspra (zm. 1536), rycerza jerozolimskiego i stolnika sandomierskiego, i Anny z Leżeńskich – córki Abrahama i Anny z Szydłowieckich. Siostrzeniec Jana Leżeńskiego, brat stryjeczny Samuela i Stanisława Maciejowskich.

Związany z dworem Zygmunta II Augusta, podobnie jak ojciec był dworzaninem królewskim. W 1564 został starostą spiskim, a w 1572 mianowano go wojewodą lubelskim. Był uczestnikiem zjazdu w Knyszynie 31 sierpnia 1572 roku[2].

Maciejowski posiadał znaczny majątek, był właścicielem dziedzicznych dóbr Borowe, Godzisz, Kaleń, Kochów, Oblin, Oronne, Polik w stężyckim. W 1545 odkupił od stryjecznych braci Stanisława i Samuela majątki ziemskie Bielawy i Mironice. Posiadał także dwór w Krakowie, który sprzedał Tarnowskim.

Poślubił Jadwigę z Szymanowa Szymanowską. Z tego związku dzieci:

Podpisał konfederację warszawską 1573 roku[3].

Podpisał dyplom elekcji Henryka III Walezego[4].

Mikołaj Maciejowski zmarł w marcu 1574.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Marek Plewczyński, Żołnierz jazdy obrony potocznej za panowania Zygmunta Augusta, Warszawa 1985, s. 283.
  2. Karol Sienkiewicz, Skarbiec historii polskiej. t. II, Paryż 1840, s. 40.
  3. Józef Siemieński, Drugi akt Konfederacji Warszawskiej 1573 r.: przyczynek archiwalny do historji ustroju Polski, w: Rozprawy Polskiej Akademii Umiejętności t. Kraków 1930, seria II, t. 42, s. 9 [535].
  4. Codex diplomaticus Regni Poloniae et Magni Ducatus Lituaniae, T. 1 cz.1-2, Wilno 1758, s. 456.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]