Myōshin-ji
35°01′23″N 135°43′13″E/35,023056 135,720278 Fragment kompleksu: Sanmon, Butsuden i Hattō | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Właściciel |
rinzai |
| Prowincja | |
| Typ zakonu |
męski |
| Założyciel klasztoru | |
| Fundator |
cesarz Hanazono |
| Materiał budowlany |
drewno, cegła, kamień |
| Data budowy |
1337 |
Położenie na mapie Kioto  | |
Położenie na mapie Japonii  | |
Położenie na mapie prefektury Kioto  | |
| 35°01′23″N 135°43′13″E/35,023056 135,720278
| |
| Strona internetowa | |
Myōshin-ji (jap. 妙心寺) – kompleks świątynny szkoły zen rinzai w Kioto, tworzący największą sieć powiązań w ramach tej tradycji zen. W Japonii należy do niej ponad trzy tysiące pięćset świątyń i dziewiętnaście klasztorów, a na świecie ponad sześć tysięcy świątyń, czterdzieści klasztorów i jeden konwent żeński.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Świątynia powstała z prywatnej posiadłości byłego cesarza Hanazono (1308–1318)[a], który pragnął zamienić ją na świątynię, w której mógłby studiować buddyzm i praktykować medytację. W 1335 roku został mnichem buddyjskim. Do prowadzenia świątyni wyznaczony został Kanzan Egen, który w 1342 roku objął obowiązki opata[1].
Początkowo była to bardzo mała świątynia, w której praktykowało w trudnych warunkach kilku mnichów, prowadzonych przez Kanzana rygorystycznie w duchu ubóstwa. Gdy odwiedził go mistrz zen Soseki Musō (1275–1351), był pod dużym wrażeniem ich ducha ubóstwa. Swoim uczniom powiedział potem, że wielka przyszłość japońskiego zen właśnie kształtuje się w Myōshin-ji[1].
Rygorystyczny system Kanzana został przekazany następnym pokoleniom szkoły rinzai. Kanzan przekazał swoją Dharmę dla Juō Sōhitsu (1296–1390), który został drugim opatem świątyni. Trzecim opatem został Muin Sōin (1326–1410).
Jeden z kolejnych opatów Setsudō Sōboku zaangażował się w politykę – był bliskim przyjacielem buntowniczego Yoshihiro Ōuchi (1356–1399), który wywołał gniew Yoshimitsu Ashikagi. Gdy rebelia potężnej rodziny Ōuchi została zgnieciona w 1399 roku, restrykcjom została poddana także Myōshin-ji. Setsudō Sōboku został uwięziony w Seiren-in. Skonfiskowano grunty świątyni, a ona sama stała się filią Daitoku-ji. Musiał także zmienić nazwę na Ryōun-ji i następnie stała się filią Nanzen-ji[2].
Ostatecznie w 1431 roku świątynia ta całkowicie usunęła się z systemu gozan i od tej pory była zaliczana do grupy rinka („spod lasu”)[3]. Stało się to na skutek wykorzystania politycznych, społecznych i ekonomicznych zmian, które przekształciły system religijnych instytucji po wojnie domowej Ōnin (1467–1477). Linia Myōshin-ji (jak i linia Daitoku-ji) nie brała udziału w pompatycznym systemie gozan i po odejściu z niego była zdolna odwrócić sytuację – ze statusu outsidera do autorytetu[4]
Jednak powrót świątyni z tej zapaści był bardzo powolny. Rok 1432 był momentem przełomowym. Zezwolono wtedy na powrót niektórym mnichom. Opat Myōko Sōei, który miał rodzinne powiązania z rodziną cesarską, rozpoczął restaurację Myōshin-ji. Została ona ukończona przez jego następcę – Nippō Sōshuna (1368–1448) z linii przekazu Sosekiego Musō. Następny opat Giten Genshō (1393–1462) wywarł już wpływ na cały system rinka[2]. W 1456 roku prowadził świątynię i częściowo odbudował Ikkyū Sōjun (1394–1481). Specjalnie dla niego uczniowie wybudowali pustelnię Shūon-an, która stała się wówczas nazwą całego kompleksu.
W 1467 roku świątynia została spalona w czasie wojny Ōnin.
W 1477 roku dziewiąty opat Sekkō Sōshin przywrócił świątyni podstawy ekonomiczne i porządek w sprawach wewnętrznych, odzyskał wszystkie jej własności. Wśród jego uczniów znajdowała się grupa, nazywana „Czwórką Mędrców”, byli to: Tokuhō Zenketsu (1419–1506), Keisen Sōryū, Gokei Sōton i Tōjō Eichō (1429–1504). Między innymi dzięki nim wkrótce linia przekazu Myōshin-ji przewyższyła linię przekazu Daitoku-ji i stał się ona pierwszą świątynią szkoły rinzai[2].
W 1509 roku tereny świątyni znacznie powiększono, poprzez nabycie ziemi pobliskiej Ninna-ji.
W roku 1615 Myōshin-ji została na mocy nowego prawa siogunatu Tokugawa, nazwanego „Jiin-hatto”, poddana jego kontroli. W 1629 roku mnisi rozpoczęli akcję protestacyjną, w wyniku której ukarano czterech z nich. Był to tzw. „incydent purpurowy” (shie) od koloru szat wybitnych mnichów.
W 1654 roku do Japonii przybył chiński mistrz chan szkoły linji Yinyuan Longqi (1592–1673). Miał być zaproszony do Myōshin-ji, jednak opozycja mnichów z otoczenia opata Gudō Tōshoku (1579–1661) sprzeciwiła się temu, co doprowadziło do powstania szkoły zen ōbaku, założonej przez Yinyuana[5].
W XVII wieku pojawiły się trzy mocne osobowości mistrzów zen z linii Myōshin-ji: Bankei Yōtaku (1622–1693), Shidō Munan (1603–1676) i Dōkyō Etan (1642–1721). Przygotowali oni drogę dla najwybitniejszego mistrza rinzai – Hakuina Ekaku (1685–1768).
W 1808 roku opatem klasztoru został mistrz Inzan Ien.
Kolejne ciężkie czasy nadeszły w okresie Meiji. W 1868 roku władze wydały ustawę o oddzieleniu shintō od buddyzmu (likwidacja synkretyzmu shintō-buddyjskiego). Powstał także ruch antybuddyjski haibutsu-kishaku. Zniszczono wtedy wiele świątyń, posągów itd. Ucierpiała również Myōshin-ji. Jednak na przekór trudnościom udało się wtedy stworzyć obowiązujący do dziś system administracyjny oraz założyć „Szkołę Lasu Pradźni” (Hannya-rin), która stała się zalążkiem dzisiejszego Uniwersytetu Hanazono i szkoły średniej.
W 1978 roku opatem klasztoru został Mumon Yamada (1900–1988). Jego spadkobierca Taitsu Kono (ur. 1930) został wybrany w grudniu 2009 roku na opata.
Architektura
[edytuj | edytuj kod]Architektura świątyni wzorowana jest na typowym układzie chińskim wzdłuż osi północ-południe.
Ponieważ zasadniczo wszystkie budynki zostały spalone w 1467 roku, były sukcesywnie odbudowywane począwszy od 1477 roku. Obecnie w kompleksie znajduje się 47 świątyń[6].
- Ważne budynki klasztoru
(w nawiasie data budowy)
- Chokushimon (1610)
- Sanmon (1599)
- Butsuden (1827)
- Hattō (1656)
- Dai-hōjō (1654)
- Kuri (1653)
- Sho-hōjō (1603)
- Yokushitsu (1656)
- Kyōzō (1673)
- Minamimon (1610)
- Kitamon (1610)
- Genkan (1654)
- Shindō (1656)
Opaci
[edytuj | edytuj kod]- 1. Kanzan Egen (1277–1360)
- 2. Juō Sōhitsu (1296–1390)
- 3. Muin Sōin (1326–1410)
- 4.
- 5. Setsudō Sōboku
- 6. Myōkō Sōei
- 7. Nippō Sōshun (1368–1448)
- 8. Giten Genshō (1393–1462)
- 9. Sekkō Sōshin (1408–1486)
- Gudō Toshoku (1577–1661) (trzykrotny opat)
- Inzan Ien (1751–1814)
- Gisan Zenrai (zm. 1877)
- 626. Deiryū Kutsu (Kanjū Sōjun) (1895–1954)
- Goto Zuigan (1879–1965)
- Yamada Mumon (1900–1988)
Adres
[edytuj | edytuj kod]- Myōshin-ji, 64 Myōshin-ji-chō, Hanazono, Ukyō-ku, Japan
- 右京区花園妙心寺町64
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Sanmon -
Chokushimon -
Hattō -
Butsuden -
Butsuden i Hattō -
Dai-hōjō -
Kyōzō -
Yokushitsu -
Shunkō-in -
Keishun-in -
Rinka-in -
Taizō-in -
Ogród w Daishun-in -
Ogród w Taizō-in
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Pierwotnie teren ten należał do jednego z arystokratów okresu Heian Kiyowary Natsuno (782–837).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: A History. Japan. s. 191.
- ↑ a b c Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: A History. Japan. s. 192.
- ↑ Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. s. 178.
- ↑ Michel Mohr. „Emerging from Nonduality”. s. 253.
- ↑ Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: A History. Japan. Ss. 300, 301.
- ↑ Judith Clancy. Kyoto, City of Zen. s. 107.
Bibliografia/źródła
[edytuj | edytuj kod]- Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.
- Judith Clancy: Kyoto. City of Zen. Tokio: Tuttle, 2012, s. 144. ISBN 978-4-8053-0978-0.
- Michel Mohr: Emerging from Nonduality. Kōan Practice in the Rinzai Tradition since Hakuin. W: Steven Heine, Dale S. Wright: The Kōan. Text and Context in Zen Buddhism. Wyd. 1. New York: Oxford University Press, 2000, s. 322. ISBN 0-19-511749-2.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Wideo z klasztoru (3′36″
- Wideo – szersza panorama klasztoru (jap.)
- Wideo, krótka historia klasztoru (ang.)
- wideo z Taizō-in
- wideo
- Strona klasztoru (ang.)