Inzan Ien

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Inzan Ien
隱山惟琰
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1751
Echizen

Data i miejsce śmierci

1814
Zuiryō-ji

Szkoła

rinzai

Linia przekazu
Dharmy zen

Hakuin Ekaku

Nauczyciel

Gasan Jitō

Następca

Taigen Shigen

Zakon

zen

Inzan Ien (ur. 1751, zm. 1814; jap. 隱山惟琰) – japoński mistrz zen szkoły rinzai, założyciel jednej z dwu najważniejszych linii przekazu szkoły rinzai.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Inzan Ien urodził się w Echizen w rejonie Fukui. Jako dziecko wstąpił do klasztoru Kōtoku-ji w Mino. Został mnichem pod kierunkiem opata tego klasztoru Rōzana (zm. 1781) i był jego uczniem przez siedem lat. W wieku 16 lat rozpoczął praktykę zen pod kierunkiem Bankoku, który był uczniem Bankeia Yōtaku (1622-1693). Po trzech latach przeniósł się do Hōrin-ji w Nagacie, gdzie kontynuował praktykę zen pod kierunkiem mistrza Gessena Zenne, u którego osiągnął swoje pierwsze oświecenie. Zgodnie ze zwyczajem rozpoczął wtedy wędrówkę po klasztorach zen spotykając się z różnymi nauczycielami. Przekonał się wtedy, że jego urzeczywistnienie przewyższało urzeczywistnienia tych mistrzów[1][2].

Około 1780 roku udał się do Baisen-ji w Mino, gdzie przebywał jego pierwszy nauczyciel Rōzan. Po jego śmierci spędził kilka lat w Baisen-ji. Gdy usłyszał o sukcesach mistrza Gasana Jitō udał się do niego do Edo, aby sprawdzić, czy jego zrozumienie jest wyższe. Podczas ich pierwszego spotkania zanim jeszcze otworzył usta, aby coś powiedzieć, mistrz Gasan wyciągnął rękę przed jego twarz i spytał: "Powiedz mi, dlaczego to nazywa się ręką ?" Inzan zaskoczony nie mógł niczego powiedzieć, dopiero po chwili zaczął zbierać myśli i gdy chciał przemówić, Gasan wyciągnął nogę i spytał: "A dlaczego to nazywa się nogą?" Gdy Inzan chciał coś powiedzieć mistrz zaśmiał się i wypchnął go z pokoju. Inzan został jego uczniem. Pracował nad kōanami według metody Hakuina i Tōreia Enji. Po osiągnięciu oświecenia został spadkobiercą mistrza[1][3].

Po zostaniu samodzielnym nauczycielem Inzan zyskał sławę jako propagator idei Hakuina.

W 1806 roku odbudował klasztor Zuiryō w Gifu, gdzie zgromadził wielką liczbę uczniów, zarówno mnichów jak i ludzi świeckich. Dwa lata później został mianowany opatem klasztoru Myōshin. Po jakim czasie powrócił do Zuiryō-ji[4].

Mistrz zen Inzan Ien zmarł w roku 1814 w klasztorze Zuiryō.

Linia przekazu Dharmy zen[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza liczba oznacza pokolenia od Pierwszego Patriarchy chan w Indiach Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza pokolenia od Pierwszego Patriarchy chan w Chinach Bodhidharmy.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w innym kraju.

  • 71/44/17.
  • 72/45/18.
  • 73/46/19.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. Str. 392
  2. Richard Bryan McDaniel. Zen Masters of Japan. Str. 262
  3. Richard Bryan McDaniel. Zen Masters of Japan. Str 263
  4. Richard Bryan McDaniel. Zen Masters of Japan. Str. 264

Bibliografia i źródła[edytuj | edytuj kod]

  • Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan''. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.
  • Richard Bryan McDaniel: Zen Masters of Japan. The Second Step East. Rutland, Vermont: Tuttle Publishing, 2013, s. 317. ISBN 978-4-8053-1272-8.