Młynicka Przełęcz
 Młynicka Przełęcz na prawo od Szczyrbskiego Szczytu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
2263 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°10′15,7″N 20°02′38,5″E/49,171028 20,044028
| |
Młynicka Przełęcz (niem. Mlinicascharte, słow. Mlynické sedlo, węg. Mlinica-hágó) – przełęcz w bocznej grani słowackich Tatr Wysokich, tzw. głównej grani odnogi Krywania, na jej odcinku oddzielającym Dolinę Młynicką (Mlynická dolina) od Doliny Hlińskiej (Hlinská dolina)[1]. Jej szerokie siodło umiejscowione jest na wysokości 2263 m[2] pomiędzy Hlińską Turnią (Hlinská veža) na wschodzie i Szczyrbskim Szczytem (Štrbský štít) na zachodzie[1].
Dawniej przełęcz w języku słowackim miała nazwę Sedlo pod Parohami. Nazwa ta pochodziła od turniczek i skał we wsch. grani Szczyrbskiego Szczytu. Z powodu dziwacznych kształtów nazywano je Parohami, co w języku słowackim oznacza rogi lub poroża[1]. Przełęcz jest łatwo dostępna od strony Koziego Kotła (Mlynický kotol) w Dolinie Młynickiej, a także trawersem z Basztowej Przełęczy (Baštové sedlo). Ku Dolinie Hlińskiej opada początkowo szeroka depresja, zakończona w dole wąskim, pionowym, 40-metrowym kominem. Najłatwiejsze dojście na przełęcz od strony północnej prowadzi systemem zachodów przez północną ścianę Hlińskiej Turni. Na przełęcz nie prowadzi żaden znakowany szlak turystyczny[3].
Taternictwo[edytuj | edytuj kod]
- Pierwsze odnotowane wejścia
- latem – Ernst Dubke, Hans Wirth, Johann Franz (senior), 9 lipca 1905 r. (drogą od Basztowej Przełęczy),
- zimą – Wanda Czarnocka, Adam Karpiński, Stefan Osiecki, Wilhelm Smoluchowski, 11 kwietnia 1925 r[4].
- Drogi wspinaczkowe
- Z Basztowej Przełęczy; 0+ w skali tatrzańskiej, czas przejścia 30 min
- Południowym zboczem, z Doliny Młyńskiej; 0, 30 min
- Z Doliny Hlińskiej przez północną ścianę Szczyrbskiego Szczytu; III, 45 min
- Hexcentrovou Puklinovou (północną depresją); V, A2, 15 godz.
- Z Doliny Hlińskiej przez północną ścianę Hlińskiej Turni; I, 1 godz.[3]
.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski, Zofia Radwańska-Paryska. Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania.
- ↑ a b Władysław Cywiński. Grań Hrubego. Przewodnik szczegółowy, tom 14. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2008, ISBN 978-83-7104-039-9.
- ↑ Witold Henryk Paryski. Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część V. Cubrynka – Skrajna Baszta. Warszawa: Sport i Turystyka, 1954.