Nikołaj Koczetkow (chemik)

Nikołaj Koczetkow
Państwo działania	ZSRR/Rosja
Data i miejsce urodzenia	18 maja 1915 ; Moskwa
Data i miejsce śmierci	21 grudnia 2005 ; Moskwa
	profesor nauk chemicznych
	Specjalność: chemia organiczna, chemia węglowodanów
	Odznaczenia
	;

Nikołaj Konstantinowicz Koczetkow (ros. Николай Константинович Кочетков, ur. 5 maja^?/18 maja 1915 w Moskwie, zm. 21 grudnia 2005 tamże) – radziecki i rosyjski chemik.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1932 skończył moskiewskie technikum, 1932-1934 pracował jako starszy technik w centralnym laboratorium materiałów budowlanych moskiewskiego trustu budowlanego i starszy laborant centralnego laboratorium zakładów chemicznych im. Frunzego w Moskwie. W 1939 ukończył Moskiewski Instytut Precyzyjnej Technologii Chemicznej im. Łomonosowa, we wrześniu 1939 został powołany do Armii Czerwonej, służył w wojskach chemicznych. W czerwcu 1944 został skierowany na front wojny ZSRR z Niemcami, walczył w składzie 466 samodzielnej kompanii obrony chemicznej 391 Dywizji Piechoty na 2 Froncie Nadbałtyckim i od lutego 1945 1 Ukraińskim, brał udział w operacji rzeczycko-dźwińskiej, madońskiej, nadbałtyckiej, górnośląskiej i praskiej. W 1945 został zdemobilizowany, pracował jako wykładowca chemii organicznej w dziale chemii organicznej Wydziału Chemicznego Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego im. Łomonosowa, gdzie był asystentem, od 1951 adiunktem, a od 1955 profesorem (w 1953 otrzymał stopień doktora). Jednocześnie, od 1954 do 1960 kierował wydziałem syntezy organicznej Instytutu Farmakologii i Chemioterapii Akademii Nauk Medycznych ZSRR, w 1960 został kierownikiem laboratorium Instytutu Chemii Związków Naturalnych Akademii Nauk ZSRR, jednocześnie 1965-1969 był kierownikiem grupy Instytutu Hematologii i Transfuzji Krwi Ministerstwa Zdrowia ZSRR. W 1966 objął funkcję dyrektora i kierownika laboratorium Instytutu Chemii Organicznej Akademii Nauk ZSRR, gdzie prowadził badania w dziedzinie syntetycznej chemii organicznej, chemii węglowodanów i rozwoju chemicznej modyfikacji kwasów nukleinowych. W 1953 odkrył tautomerię enamino-iminową. Pracował nad rozwojem nowoczesnych metod analizy strukturalnej i syntezy chemicznej złożonych pochodnych węglowodanów, syntezując nowe rodzaje leków, zwłaszcza przeciwgruźliczych, przeciwdrgawkowych i przeciwalergicznych. Opracował nowe metody syntezy wiązań glikozydowych umożliwiających po raz pierwszy syntezę serologicznych aktywnych polisacharydów bakteryjnych o złożonej strukturze. W 1960 został członkiem korespondentem, a w 1979 akademikiem Akademii Nauk ZSRR, poza tym od 1957 był członkiem korespondentem Akademii Nauk Medycznych. Od 1988 do końca życia był dyrektorem honorowym i kierownikiem naukowym Instytutu Chemii Organicznej im. Zielinskiego. Napisał ponad 1050 prac naukowych, 6 monografii i dokonał 25 wynalazków. Był bezpartyjny. W 1986 został członkiem rzeczywistym PAN, od 1973 był też członkiem Francuskiego Towarzystwa Chemicznego.

Odznaczenia i nagrody[edytuj | edytuj kod]

Medal Sierp i Młot Bohatera Pracy Socjalistycznej (17 maja 1985)
Order Lenina (trzykrotnie, 20 lipca 1971, 16 maja 1975 i 17 maja 1985)
Order „Znak Honoru” (27 kwietnia 1967)
Order Wojny Ojczyźnianej II klasy (11 marca 1985)
Nagroda Leninowska (1988)
Medal „Za Odwagę” (12 listopada 1944)
Medal „Za wyzwolenie Pragi”
Złoty Medal im. Łomonosowa Rosyjskiej Akademii Nauk (1994)
Złoty Medal Słowackiej Akademii Nauk (1986)

I inne.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Biogram na stronie warheroes.ru (ros.) [dostęp 2019-06-08]