Przejdź do zawartości

Nikołaj Woronow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nikołaj Woronow
Николай Николаевич Воронов
Ilustracja
główny marszałek artylerii główny marszałek artylerii
Data i miejsce urodzenia

5 maja 1899
Petersburg,
Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

28 lutego 1968
Moskwa, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

19181968

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Stanowiska

zastępca ludowego komisarza obrony ZSRR, szef artylerii RKKA

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji,
wojna polsko-bolszewicka,
wojna domowa w Hiszpanii,
II wojna światowa:

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Czerwonej Gwiazdy Order Suche Batora (Mongolia - baretka do 1961 roku) Order Czerwonego Sztandaru (Mongolia - baretka do 1961 roku) Order Wyzwolenia Narodowego (Jugosławia) Order Partyzanckiej Gwiazdy I klasy Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu I klasy

Nikołaj Nikołajewicz Woronow (ros. Николай Николаевич Воронов, ur. 23 kwietnia?/5 maja 1899 w Petersburgu, zm. 28 lutego 1968 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, zastępca ludowego komisarza obrony ZSRR, szef artylerii Armii Czerwonej, główny marszałek artylerii (1944), Bohater Związku Radzieckiego (1965).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze funkcje w Armii Czerwonej objął w 1918. Uczestniczył w wojnie domowej w Rosji w latach 1918–1920, a następnie w wojnie polsko-bolszewickiej, podczas której pod Józefowem dostał się do niewoli[1]. Z niewoli powrócił w 1921 roku, po zakończeniu działań wojennych.

W 1932 ukończył Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego w Moskwie. W latach 1936–1937 został doradcą wojskowym w Hiszpanii, gdzie zajmował się szkoleniem, na zlecenie rządu republikańskiego, żołnierzy Brygad Międzynarodowych.

W 1937 ponownie znalazł się w Armii Czerwonej, gdzie zajmował do 1940 stanowisko szefa artylerii. Następnie, w tym samym roku, został szefem Głównego Zarządu Artylerii.

Po napaści Niemiec na ZSRR pełnił funkcję zastępcy ludowego komisarza obrony ZSRR i szefa artylerii Armii Radzieckiej (od roku 1943 na stanowisku dowódcy artylerii). W Kwaterze Głównej Naczelnego dowództwa przy dowództwie frontów (Stepowego, Dońskiego i Stalingradzkiego), kierował rozbiciem dużego zgrupowania sił niemieckich w rejonie Wołgi.

Po wojnie w latach 1950–1953 był przewodniczącym Akademii Nauk Artyleryjskich, a w latach 1953–1958 został komendantem Akademii Artyleryjskiej. Od roku 1958 znalazł się w grupie inspektorów wojskowych Ministerstwa Obrony ZSRR.

Zmarł 28 lutego 1968 w Moskwie. Jego ciało zostało skremowane, a urnę z prochami umieszczono pod murem kremlowskim na Placu Czerwonym.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
  • gen. płk artylerii 04 czerwca 1940;
  • marszałek artylerii 18 stycznia 1943[2];
  • główny marszałek artylerii 21 lutego 1944.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ф. Самсонов, биография Н. Н. Воронова
  2. Указ Президиума Верховного Совета СССР «О присвоении генерал-полковнику Воронову Н. Н. военного звания маршала артиллерии» от 18 января 1943 года // Ведомости Верховного Совета Союза Советских Социалистических Республик : газета. — 1943. — 28 января (№ 4 (264)). — С. 1.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Bolesław Potyrała, Hieronim Szczegóła, Czerwoni marszałkowie. Elita Armii Radzieckiej 1935-1991, Zielona Góra: Wyd. WSP im. Tadeusza Kotarbińskiego, 1997, ISBN 83-86832-23-1, OCLC 835148265.
  • Bolesław Potyrała, Władysław Szlufik, Who is who? Trzygwiazdkowi generałowie i admirałowie radzieckich sił zbrojnych z lat 1940-1991, Częstochowa: WSP, 2001, ISBN 83-7098-662-5, OCLC 831020923.
  • Mała Encyklopedia Wojskowa, t. III, Wyd. MON, Warszawa 1971
  • Encyklopedia II wojny światowej, Wyd. MON, Warszawa 1975
  • (ros.) W. Jegorszyn – Feldmarszałkowie i marszałkowie, Moskwa 2000
  • (ros.) K. Zalesskij – Imperium Stalina. Biograficzny słownik encyklopedyczny, Moskwa 2000
  • (ros.) Radziecka Encyklopedia Wojskowa, t. 2, Moskwa
  • (ros.) Wielka Encyklopedia Radziecka, t. 5, s. 368, Moskwa 1969-1978
  • (ros.) Wojskowy słownik encyklopedyczny, Moskwa 1986
  • Николай Николаевич Воронов – Герои страны (ros.)
  • Николай Николаевич Воронов – Проект ХРОНОС (ros.)