Bitwa pod Diemiańskiem
| II wojna światowa, front wschodni | |||
 Niemieckie wojska w pobliżu Diemianska, 21 marca 1942 roku | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
Diemiansk i okolice | ||
| Terytorium | |||
| Przyczyna |
ofensywa radziecka w 1942 roku | ||
| Wynik |
obronne zwycięstwo Niemców | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Związku Radzieckiego  | |||
| 57°39′N 32°28′E/57,650000 32,466667 | |||
Bitwa pod Diemiańskiem (niem. Festung Demjansk lub Kessel von Demjansk; ros. Демя́нский котёл) – bitwa na froncie wschodnim stoczona w 1942 roku pomiędzy oddziałami Armii Czerwonej a Wehrmachtu wokół miasta Diemiansk, na południe od Leningradu.
Przebieg działań bojowych[edytuj | edytuj kod]
Siły niemieckie biorące udział w bitwie obejmowały II Korpus Armijny (pięć dywizji piechoty: 12., 32., 30., 123. i 290. oraz Grupa SS "Totenkopf" i Korpus Zorna), natomiast siły radzieckie składały się z trzech armii (11., 34. oraz 3. Uderzeniowej) oraz dwóch (1. i 4.) brygad spadochronowych.
Bitwa rozpoczęła się 8 lutego 1942 roku, kiedy to Sowieci potężnymi siłami rozerwali front niemiecki pomiędzy miastami Stara Russa i Chołm oraz doprowadzili do okrążenia w rejonie Diemianska znacznych sił niemieckich (95 000 ludzi i 20 000 koni[2]). Zostały one zamknięte na obszarze około 3000 km².
Niemcy nie mogąc przerwać radzieckich linii i połączyć się z oblężonymi, zdecydowali się zaopatrywać ich drogą lotniczą. Oznaczało to, że aby wojska niemieckie walczące w kotle nie straciły zdolności bojowej codziennie musiało do nich dotrzeć od 100 do 150 samolotów z zaopatrzeniem w postaci broni, amunicji, żywności i lekarstw. Obliczono, że dzienne zaopatrzenie powinno wynosić minimum 200 ton[3]. W ciągu trwania całej bitwy tą drogą przewieziono 64 844 tony materiałów, a wywieziono ponad 35,5 tysiąca rannych. Droga, którą musiały przelecieć samoloty, wynosiła zaledwie 40 km.
Niemcy wielokrotnie próbowali wyrwać się z okrążenia, jednak radzieckie siły były zbyt duże i początkowo ich plany spełzały na niczym. Jednak 21 kwietnia 1942 roku około godziny 18:00, po trwającym już 7 dni natarciu, Niemcom udało połączyć się z siłami głównymi, co pozwoliło na odbudowę ciągłości frontu. Straty były jednak duże, szczególnie w 3 Dywizji Pancernej SS Totenkopf, co spowodowało, że dowództwo zadecydowało aby zmienić jej nazwę na Grupa Bojowa Eicke[4].
Ordre de Bataille[edytuj | edytuj kod]
Jednostki Armii Czerwonej[edytuj | edytuj kod]
Jednostki niemieckie[edytuj | edytuj kod]
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Mapa ofensywy Armii Czerwonej na południe od jeziora Ilmień pomiędzy 7 stycznia a 21 lutego 1942 roku -
Samoloty transportowe Junkers Ju 52 zaopatrują okrążone niemieckie wojska w kotle demiańskim -
Budowa muru ze śniegu (wzdłuż drogi) przez kobiety z okolic Demjańska
.jpg)
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ailsby 2001 ↓, s. 57.
- ↑ a b Ailsby 2001 ↓, s. 54
- ↑ Ailsby 2001 ↓, s. 55.
- ↑ Bishop 2015 ↓, s. 49.
- ↑ Ailsby 2001 ↓, s. 53.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Christopher Ailsby: Piekło na froncie wschodnim. Szokujące dokumenty o Waffen-SS. Warszawa: Bellona, 2001.
- Chris Bishop: Dywizje Waffen-SS 1939-1945. Warszawa: 2015. ISBN 978-83-11-13640-3.
- Paul Carell: Operacja Barbarossa. Warszawa: Bellona, 2008.