Przejdź do zawartości

Norbert Gołuński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Norbert Sylwester Gołuński
Witold Krajewski
Sylwester Jabłoński
Mieczysław Niedźwiecki
Zbigniew Raczyński
Bombram, Nord, Witold
podporucznik marynarki podporucznik marynarki
Data i miejsce urodzenia

22 września 1919
Gdańsk

Data śmierci

kwiecień 2000

Przebieg służby
Lata służby

1942–1947

Siły zbrojne

Polska Marynarka Handlowa
Polska Marynarka Wojenna
Armia Krajowa

Jednostki

Oddział II KG AK

Stanowiska

inspektor sieci wywiadu morskiego

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa, powstanie warszawskie

Późniejsza praca

oficer i kapitan na polskich statkach

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami Brązowy Krzyż „Za Zasługi dla ZHP”

Norbert Sylwester Gołuński Witold Krajewski vel Sylwester Jabłoński vel Mieczysław Niedźwiecki vel Zbigniew Raczyński pseud.: Bombram, Nord, Witold (ur. 22 września 1919 w Gdańsku, zm. 23 kwietnia 2000) – oficer Armii Krajowej, podporucznik marynarki czasu wojny Polskiej Marynarki Wojennej, kapitan żeglugi wielkiej, cichociemny. Znajomość języków: niemiecki[1]. Zwykły Znak Spadochronowy nr 1720, Bojowy Znak Spadochronowy nr 1460[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Polski Kaszub, syn sekretarza Sądu Wolnego Miasta Gdańska. Uczył się w szkole senackiej we Wrzeszczu, a następnie w Gimnazjum Polskim. W 1937 roku wstąpił do gimnazjalnej morskiej drużyny harcerskiej. W 1937 roku rozpoczął naukę w Państwowej Szkole Morskiej w Gdyni. W latach 1939–1941 pływał s/s „Robur VIII” na Morzu Północnym oraz w konwojach do Kanady i Nowego Jorku. Podjął roczne studia nawigacyjne na Uniwersytecie w Southampton.

Zgłosił się do służby w kraju. Przeszkolony ze specjalnością w wywiadzie morskim m.in. podczas „Oficerskiego Kursu Doskonalącego Administracji Wojskowej” (kryptonim polskiej szkoły wywiadu) w Glasgow, następnie na praktyce w Centrali Wywiadu Morskiego. Zaprzysiężony na rotę ZWZ/AK 22 kwietnia 1943 roku, przyjął pseudonim „Bombram”. Awansowany na stopień podporucznika marynarki czasu wojny, ze starszeństwem od 1 czerwca 1943 roku[3].

Zrzucony do Polski w nocy 16/17 września 1943 roku w „Neon 2”, na placówkę odbiorczą „Wieszak” 105 (kryptonim polski, brytyjskie oznaczenie numerowe pinpoints), w okolicach miejscowości Mienia (14 km od Mińska Mazowieckiego). Razem z nim skoczyli: ppor. Otton Wiszniewski ps. Topola oraz kpt. mar. Bogusław Żurawski ps. Mistral.[4]

Po aklimatyzacji do realiów okupacyjnych przydzielony do Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego (wywiad) Komendy Głównej Armii Krajowej jako inspektor sieci wywiadowczych (d/s morskich) ekspozytury „Lombard” w Referacie „Zachód” Wydziału Wywiadu Ofensywnego „Stragan”.

Po wybuchu powstania warszawskiego w składzie komendy podobwodu Śródmieście Południe jako oficer kontrwywiadu i bezpieczeństwa. Po upadku powstania w niemieckiej niewoli, w obozach: Lamsdorf, Gros-Born. Uwolniony 2 maja 1945 roku, po wyzwoleniu Lubeki przez wojska angielskie. 10 maja został przerzucony do Anglii[5]. Od 14 czerwca 1945 roku pracował jako młodszy oficer oddziałowy w Obozie Marynarki Wojennej w Okehampton, zwanym ORP „Bałtyk”[5][6].

Wrócił do Polski w lipcu 1947 roku i podjął pracę, będąc kapitanem żeglugi wielkiej, na statkach Polskich Linii Oceanicznych. W 1950 roku usunięto go z pracy w PLO. Na otwartym zebraniu partyjnym został nazwany angielskim szpiegiem, który wkradł się w kadry marynarskie. Po kilkuletniej przerwie powrócił do pływania w 1956 roku. W 1980 roku przeszedł na emeryturę. Należał do sopockiego koła Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Był też aktywnym członkiem Kręgu Harcerzy Wolnego Miasta Gdańska.

Jego pogrzeb odbył się z ceremoniałem wojskowym w towarzystwie kombatanckich sztandarów 27 kwietnia 2000 roku na cmentarzu katolickim w Sopocie[7] (kwatera B4-I-18)[8].

Grób Norberta Gołuńskiego na cmentarzu katolickim w Sopocie

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Życie rodzinne

[edytuj | edytuj kod]

Norbert Gołuński był synem Sylwestra, sekretarza Sądu Wolnego Miasta Gdańska, i Łucji z domu Ceynowy. W 1947 roku ożenił się w Niemczech z Łucją Zych (ur. w 1915 roku), z którą miał syna Michała (ur. w 1948 roku).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Cichociemni - rekrutacja [online], Cichociemni elita dywersji [dostęp 2024-01-19] (pol.).
  2. Cichociemni - nazwa, przysięga, znak [online], Cichociemni elita dywersji [dostęp 2024-01-19] (pol.).
  3. Sawicki 2011 ↓, s. 390.
  4. Kajetan Bieniecki, Lotnicze wsparcie Armii Krajowej, Kraków: Arcana, 1994, s. 90-91, ISBN 83-86225-10-6 (pol.).
  5. a b Sawicki 2011 ↓, s. 343.
  6. Teka personalna, 1943–1970, s. 3-46 (pol.), w zbiorach Studium Polski Podziemnej w Londynie, sygn. Kol.023.0058.
  7. a b Dariusz Szczecina: Odszedł „cichociemny” harcerz z Gdańska. [dostęp 2013-10-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-29)].
  8. śp. Norbert Gołuński

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]