Noszak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Noszak
Ilustracja
Państwo

 Afganistan
 Pakistan

Położenie

Badachszan, Chajber Pachtunchwa

Pasmo

Hindukusz

Wysokość

7492 m n.p.m.

Wybitność

2024 m

Pierwsze wejście

1960
Toshiaki Sakai i Goro Iwatsuboa

• zimowe

13 lutego 1973
Andrzej Zawada, Tadeusz Piotrowski

Położenie na mapie Afganistanu
Mapa konturowa Afganistanu, u góry po prawej znajduje się czarny trójkącik z opisem „Noszak”
Ziemia36°25′54″N 71°49′42″E/36,431667 71,828333
Pierwszy z prawej Noszak, widok z północnego wschodu

Noszak – drugi co do wysokości szczyt w górach Hindukusz (zaraz po Tiricz Mir), który liczy sobie 7492 m. Leży na granicy między Afganistanem a Pakistanem. Jest to najwyższy szczyt Afganistanu.

Noszak zajmuje trwałe miejsce w historii polskiego alpinizmu. To o pierwsze wejście na tę górę toczyli bój Polacy w 1960 roku, to właśnie ten szczyt zdobyli jako pierwsi zimą Andrzej Zawada i Tadeusz Piotrowski, otwierając tym samym erę himalaizmu zimowego. W latach 70. szczyt ten stał się bardzo modny wśród polskich wspinaczy, którzy zdobywali tu doświadczenie wysokogórskie przed wyruszeniem na podbój himalajskich ośmiotysięczników.

Bezpieczeństwo[edytuj | edytuj kod]

Sytuacja zmieniła się diametralnie od rozpoczęcia radzieckiej interwencji w Afganistanie w 1979 r., gdy Afganistan na długie lata pogrążył się w krwawych wojnach i wewnętrznych walkach o władzę. W związku z tym afgańskie góry przez ponad 30 lat pozostawały niedostępne dla działalności alpinistycznej. Nieliczni himalaiści zaglądają tam dopiero od momentu odejścia od władzy talibów po interwencji zbrojnej Stanów Zjednoczonych wraz z sojusznikami.

Strefa przygraniczna z Pakistanem w rejonie Noszaka wciąż pozostaje zaminowana, co jest pozostałością po wojnie domowej między talibami a Sojuszem Północnym w latach dziewięćdziesiątych XX wieku. Do dzisiaj region ten pełen jest min przeciwpiechotnych. Niedaleko Noszaka znajduje się przełęcz Sad Isztrag An, którą jeszcze kilkadziesiąt lat temu ludzie pokonywali, żeby odwiedzić rodziny, handlować lub w poszukiwaniu pracy. Aktualnie nie ma takiej możliwości.

Zaminowana jest również częściowo dolina Kazi Deh(inne języki), która prowadzi pod Noszak. Z tego powodu talibowie tam raczej nie zaglądają. Na szczęście bezpośrednio pod górą oraz w drodze do bazy, o ile nie zbacza się z wytyczonej kilka lat temu ścieżki, można czuć się bezpiecznie.

Historia wejść[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Janusz Kurczab, Historia polskiego wspinania – Hindukusz Cz. I, 30 września 2009 [dostęp 2019-05-03] (pol.).
  2. Halina Cieplińska-Bojarska, Noshaq, First Winter Ascent, „The American Alpine Journal”, 1974, s. 217-218.
  3. Šimko Jožo: 60 horolezeckých týždňov vo Vysokých Tatrách, w: "Krásy Slovenska" R. LXI, nr 8/84, s. 12
  4. Ryszard Szafirski, Zakopiańska wyprawa w Hindukusz, „Taternik” (4 (233)), Warszawa 1976, s. 169-172.
  5. Damian Granowski, Polacy po latach znów na Noszaku!, Drytooling.com.pl [dostęp 2020-05-23] (pol.).
  6. Roman Gołędowski, Łukasz Kocewiak, Noszak solo, czyli Afganistan w pojedynkę, Wydawnictwo Annapurna, 2018, ISBN 978-83-61968-40-5.
  7. Theresa Breuer, The First Afghan Women's Ascent of a Mighty Peak, Outside Online, 8 kwietnia 2019 [dostęp 2020-05-23] (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]