Ocelot wielki

Ocelot wielki
Leopardus pardalis
(Linnaeus, 1758)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Rodzina	kotowate
Rodzaj	ocelot
Gatunek	ocelot wielki
Synonimy
Felis pardalis Linnaeus, 1758
Podgatunki
zobacz opis w tekście
Kategoria zagrożenia (CKGZ)
najmniejszej troski
Zasięg występowania

Ocelot wielki, ocelot (Leopardus pardalis) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych (Felidae).

Występowanie

• Ameryka Południowa
• Ameryka Środkowa
• południe Ameryki Północnej

Występuje przeważnie w wilgotnych lasach. Często przebywa niedaleko ludzkich siedzib. Spotykany również na polach i na plantacjach trzciny cukrowej.

Środowisko życia

• lasy równikowe
• środowisko otwarte, np. torfowiska, sawanny
• środowiska wilgotne, jeziora, stawy
• namorzyny

Widoczne cechy

• Długość ciała: 70-100 cm
• Długość ogona: 30-45 cm
• Wysokość w kłębie: 50 cm
• Waga: 12-16 kg
• Ciąża: 70-80 dni
• Liczba młodych: 2-4
• Dojrzałość płciowa: samiec – 2,5 roku, samica – 2 lata
• Pożywienie: drobne kręgowce
• Długość życia: 12-15 lat

Pożywienie

Oceloty żywią się wieloma zwierzętami, w tym: szczurami, świnkami morskimi, małpami, pancernikami, mrówkojadami, aguti, różnymi jeleniowatymi, młodymi pekari, jaszczurkami, wężami, żółwiami i różnymi ptakami. Często zakradają się do kurników.

Rozmnażanie

Dojrzałość płciową samice osiągają w wieku 2 lat, a samce pół roku później. Okres godowy trwa od października do stycznia. Po ciąży trwającej ok. 70 dni w dziupli rodzą się 2-4 kocięta, które otwierają oczy po 15 dniach. Dwa lata młode uczą się od matki różnych technik polowań, a wkrótce potem wyruszają na poszukiwanie własnego terytorium.

Wygląd

Oceloty mają krótką, jedwabistą sierść o barwie zależnej od otoczenia, w którym żyją. Koty żyjące w lasach mają żółtą lub rudą sierść, a zamieszkujące krzaki – szarą.

Nieregularny wzór z ciemnych plam i pręg zdobi futro ocelota. Na grzbiecie i bokach plamy tworzą rozety, na głowie, ogonie i łapach przechodzą w ciemne pasy. Brzuch jest jasny. Uszy czarne (z białymi plamkami) i zaokrąglone są osadzone na niewielkiej głowie. Ma silne łapy z ostrymi pazurami.

Tryb życia

Te małe koty nie łączą się w pary. Prowadzą nocny tryb życia. Dzień spędzają na drzewach, w nocy polują.

Podgatunki

Wyróżnia się 10 podgatunków:

• L. pardalis aequatorialis (Mearns, 1903)
• L. pardalis albescens (Pucheran, 1855)
• L. pardalis melanurus (Ball, 1844)
• L. pardalis mitis (F. G. Cuvier, 1820)
• L. pardalis nelsoni (Goldman, 1925)
• L. pardalis pardalis (Linnaeus, 1758)
• L. pardalis pseudopardalis (Boitard, 1842)
• L. pardalis pusaeus (Thomas, 1914)
• L. pardalis sonoriensis (Goldman, 1925)
• L. pardalis steinbachi (Pocock, 1941)

Ochrona

Najintensywniej polowano na oceloty w latach 60. i 70. Z powodu pięknego rysunku i jedwabistości futra, skóry tych kotów były i są bardzo cenne. Obecnie oceloty są chronione przepisami konwencji waszyngtońskiej (CITES) i choć handel skórami jest zabroniony, nadal się je zabija.

Inne

• Na młode oceloty polują węże boa, anakondy i kajmany
• Wrogami naturalnymi tych kotów są inne oceloty, pumy i jaguary
• Zwierzęta te nie boją się wody – bardzo dobrze pływają
• Oceloty mogą poruszać się bezszelestnie nawet po suchych liściach, dzięki miękkim poduszeczkom
• Samice często wyrywają sobie sierść ze skóry na brzuchu, aby wyścielić nią gniazdo
• Małe zwierzęta przynoszone przez matkę do gniazda służą młodym do nauki polowania

Bibliografia

1. Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Leopardus pardalis. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 8 grudnia 2007]