Osie

Artykuł |
53°35′57″N 18°20′41″E |
---|---|
- błąd |
38 m |
WD |
53°35'54"N, 18°20'37"E |
- błąd |
38 m |
Odległość |
125 m |
wieś | |
![]() Kościół pw. Podwyższenia Najświętszego Krzyża | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Sołectwo |
Osie |
Liczba ludności (XII 2016) |
2859[1] |
Strefa numeracyjna |
52 |
Kod pocztowy |
86-150[2] |
Tablice rejestracyjne |
CSW |
SIMC |
0093208 |
Położenie na mapie gminy Osie ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu świeckiego ![]() | |
![]() |
Osie – wieś kociewska w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie świeckim, w gminie Osie przy trasie linii kolejowej Laskowice Pomorskie-Szlachta-Czersk. Wieś jest siedzibą Wdeckiego Parku Krajobrazowego. Miejscowość jest siedzibą gminy Osie oraz przedsiębiorstwa przemysłu mięsnego Sokołów.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bydgoskiego.
W 2022 upubliczniono informację o odnalezieniu w 2017 w rejonie miejscowości porośniętych lasem pozostałości po osadzie Gotów z IV w. n.e. o dobrze zachowanym układzie przestrzennym[3][4].
Obiekty zabytkowe[edytuj | edytuj kod]
W Osiu usytuowany jest zabytkowy, bezstylowy, kościół parafialny pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego. Został zbudowany jako szachulcowy w 1821 r., z dobudowanym w 1901 r. w stylu neogotyckim prezbiterium, a w latach 1921-1923 całkowicie przebudowany. Neobarokowa wieża pochodzi z l. 30 XX wieku. Zlokalizowany jest tu cmentarz parafialny, katolicki założony w XIX w., spichlerz murowano-drewniany z końca XIX w. oraz nieczynny cmentarz ewangelicki[5]
Instytucje użyteczności publicznej[edytuj | edytuj kod]
W miejscowości są usytuowane m.in.[5]:
- Zespół Szkół składający się ze szkoły podstawowej mieści się u dwóch obiektach z początku XX w. – przy ul. Szkolnej 8 oraz przy ul. Semraua 44
- SPZOZ Gminna Przychodnia
- Gminna Biblioteka Publiczna
- Posterunek Policji przy ul. Dworcowej 11
- siedziba Nadleśnictwa Osie
- Ochotnicza Straż Pożarna
- hydrofornia - ujęcie wody pitnej
- stacja kolejowa.
Pomniki przyrody[edytuj | edytuj kod]
W obrębie wsi zlokalizowane są pomniki przyrody:
- dębowa aleja przydrożna przy drodze Osie-Żur o obwodach od 150 do 337 cm[6]
- 2 lipy drobnolistne o obwodach 330 i 340 cm przy drodze dojazdowej do Rolniczo-Handlowej Spółdzielni Produkcyjnej
- dąb szypułkowy o obwodzie 425 cm na cmentarzu katolickim[6]
- lipowa aleja przydrożna przy posterunku policji składająca się z 19 lip drobnolistnych i klonu zwyczajnego[7]
- lipa drobnolistna i głaz narzutowy odpowiednio o obwodach 270 i 470 cm przy siedzibie Nadleśnictwa Osie[8].
Sołectwo Osie[edytuj | edytuj kod]
- Osie: 2379 mieszkańców
- Wybudowanie pod Starogard: 126 mieszkańców
- Wybudowanie pod Nowe: 81 mieszkańców
- Wybudowanie pod Jaszcz: 68 mieszkańców
- Wybudowanie pod Miedzno: 29 mieszkańców
- Oski Piec: 19 mieszkańców
- Starnie: 16 mieszkańców
- Leśniczówka Dębowiec: 6 mieszkańców
- Leśniczówka Sobiny: 2 mieszkańców
- Grzybek: 4 mieszkańców
- Swatno
Wspólnoty wyznaniowe[edytuj | edytuj kod]
- Kościół rzymskokatolicki:
- Świadkowie Jehowy:
- zbór Osie, Sala Królestwa[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ bip.osie.pl Dane statystyczne - liczba mieszkańców stałych. [dostęp 2017-07-01].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 893 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ Osada Gotów w Borach Tucholskich
- ↑ Niezwykłe odkrycie w Borach Tucholskich. Zamieszkiwali je Goci
- ↑ a b STRATEGIA ZRÓWNOWAŻONEGO ROZWOJU GMINY OSIE NA LATA 2005-2014, stan na maj 2005 roku. [dostęp 2012-04-03].
- ↑ a b Rozporządzenie nr 11/91 Wojewody Bydgoskiego z dnia 1 lipca 1991 roku.
- ↑ Rozporządzenie nr 305/93 Wojewody Bydgoskiego z dnia 26 października 1993 roku.
- ↑ Rozporządzenie nr 36/95 Wojewody Bydgoskiego z dnia 14 lutego 1995 roku.
- ↑ Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2014-06-05] .
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Osie, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 417 .