Ostoja Olsztyńsko-Mirowska

Ostoja Olsztyńsko-Mirowska
	kod: PLH240015
	specjalny obszar ochrony siedlisk
Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Mezoregion	Wyżyna Częstochowska
Data utworzenia	12.12.2008
Powierzchnia	2210,878 ha
	Położenie na mapie Polski Ostoja Olsztyńsko-Mirowska
	Położenie na mapie województwa śląskiego Ostoja Olsztyńsko-Mirowska
	50°43′51″N 19°15′03″E/50,730833 19,250833

Ostoja Olsztyńsko-Mirowska – specjalny obszar ochrony siedlisk Natura 2000 na Wyżynie Częstochowskiej. Obejmuje obszar o powierzchni 2210,878 ha, ciągnący się od północno-wschodnich obrzeży Częstochowy przez Zieloną Górę, i Góry Towarne w kierunku południowo-wschodnim po Sokole Góry, następnie w kierunku północno-wschodnim po Grzędę Mirowsko-Bobolicką. Obszar ten znajduje się w granicach województwa śląskiego^[1]. Charakteryzuje się dużym zalesieniem, zróżnicowaniem krajobrazowym i siedliskowym, występowaniem wapiennych wzgórz (mogotów), licznych form skałkowych oraz licznych jaskiń i schronisk^[2]. Wzniesienia w obrębie ostoi wykorzystywane były do celów pasterskich, wskutek czego wytworzyły się na nich murawy kserotermiczne, w tym również murawy naskalne z charakterystycznymi dla tego typu siedlisk gatunkami roślin, w tym rzadkich, takich jak skalnica gronkowa, kostrzewa blada, pszonak pannoński i będąca polskim endemitem przytulia krakowska. Wzniesienia, na których występują naturalne lasy bukowe objęte zostały ochroną rezerwatową. Jaskinie są schronieniem i miejscem rozrodu dla licznych nietoperzy. M.in. wstępują takie ich gatunki, jak podkowiec mały, nocek orzęsiony, nocek duży. W kolonii nocka dużego w rezerwacie przyrody Sokole Góry żyje około 750 osobników, i jest to jedna z największych jego kolonii w Polsce^[3].

Przedmioty ochrony przyrody w specjalnym obszarze ochrony siedlisk Natura 2000 Ostoja Olsztyńsko-Mirowska:

ciepłolubne, śródlądowe murawy napiaskowe (Koelerion glaucae),
wydmy śródlądowe z murawami napiaskowymi,
murawy kserotermiczne (Festuco-Brometea i ciepłolubne murawy z Asplenion septentrionalis-Festucion pallentis),
niżowe i górskie świeże łąki użytkowane ekstensywnie (Arrhenatherion elatioris),
podgórskie i wyżynne rumowiska wapienne ze zbiorowiskami z Stipion calamagrostis,
wapienne ściany skalne ze zbiorowiskami Potentilletalia caulescentis,
jaskinie nieudostępnione do zwiedzania,
kwaśne buczyny (Luzulo-Fagenion),
żyzne buczyny (Dentario glandulosae-Fagenion, Galio odorati-Fagenion),
ciepłolubne buczyny storczykowe (Cephalanthero-Fagenion),
grąd środkowoeuropejski i subkontynentalny (Galio-Carpinetum, Tilio-Carpinetum),
ciepłolubne dąbrowy (Quercetalia pubescenti-petraeae),
wyżynny jodłowy bór mieszany (Abietetum polonicum),
gatunki zwierząt: modraszek telejus (Maculinea teleius), mopek (Barbastella barbastellus), nocek Bechsteina (Myotis bechsteinii), nocek duży (Myotis myotis), nocek łydkowłosy (Myotis dasycneme), nocek orzęsiony (Myotis emarginatus), podkowiec mały (Rhinolophus hipposideros),
roślina przytulia krakowska (Galium cracoviense)^[3].

Ostoja w całości znajduje się w obrębie Parku Krajobrazowego Orlich Gniazd. Na jej obszarze utworzono 2 rezerwaty przyrody: ”Zielona Góra” i ”Sokole Góry”^[3]. Teren ostoi jest udostępniony turystycznie. Przebiega przez niego droga krajowa nr 46, dwa główne szlaki turystyczne Jury: Szlak Orlich Gniazd, Szlak Warowni Jurajskich i inne szlaki turystyki pieszej i rowerowej. W kluczowych miejscach są parkingi, miejsca biwakowe i tablice informacyjne. Liczne skały wapienne są udostępnione do wspinaczki skalnej. W granicach ostoi znajdują się Zamek w Olsztynie, Zamek w Mirowie i Zamek w Bobolicach^[2].