Przejdź do zawartości

Otto Kühne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Otto Kühne
Monsieur Schumann, Colonel Robert
Ilustracja
Grób Otto Kühne w Berlinie
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

12 maja 1893
Berlin

Data i miejsce śmierci

8 grudnia 1955
Brandenburg an der Havel

Przebieg służby
Lata służby

1914–1918
1937–1938
1942–1944

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Brygady Międzynarodowe
Wolni Strzelcy i Partyzanci - Imigrancka Siła Robocza
Francuskie Siły Wewnętrzne

Jednostki

XI Brygada Międzynarodowa im. Ernsta Thälmanna

Stanowiska

Komisarz polityczny brygady międzynarodowej
Komendant partyzantów Bonnecombe
Oficer polityczny partyzantów "Montaigne"
Dowódca partyzantów Lozère

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
hiszpańska wojna domowa,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja)
Otto Kühne
Nadburmistrz Brandenburg an der Havel
Przynależność

Socjalistyczna Partia Jedności Niemiec

Okres urzędowania

od 1949
do 1953

Poseł do Reichstagu
Przynależność

Komunistyczna Partia Niemiec

Okres urzędowania

od 1931
do 1933

Szef Centralnej Administracji Transportu Niemieckiej Komisji Gospodarczej
Okres urzędowania

od 1945
do 1949

Otto Kühne ps. Monsieur Schumann, Colonel Robert (ur. 12 maja 1893 w Berlinie, zm. 8 grudnia 1955 w Brandenburg an der Havel) – niemiecki komunista, antynazista i antyfaszysta, bojownik francuskiego ruchu oporu.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn robotnika. Z zawodu kolejarz, w 1914 powołany do służby w Armii II Rzeszy. W 1919 wstąpił do Niezależnej Socjaldemokratycznej Partii Niemiec a rok później (jako działacz lewego skrzydła USPD) do Komunistycznej Partii Niemiec.

Po zwolnieniu ze służby wojskowej w 1918 pracował do 1925 w magazynie kolejowym Pankow. Jako działacz związków zawodowych Kühne poprowadził ogólną radę zakładową Reichsbahn w Berlinie. W Ministerstwie Transportu Rzeszy był członkiem głównej rady zakładowej. Od 1925 roku należał do kierownictwa powiatowego KPD w Berlinie, uczestnik X Zjazdu KPD. W latach 1925–1927 przebywał w Moskwie, po powrocie do kraju znalazł się w KC KPD. W latach 1931–1933 zasiadł w Reichstagu.

Po pożarze Reichstagu aresztowany przez nazistów. Na skutek pomyłki zwolniony z więzienia, wyemigrował do Danii. Przez pewien czas przebywał w Wielkiej Brytanii, skąd wyjechał w 1937 do Hiszpanii. Walczył w XI Brygadzie Międzynarodowej im. Ernsta Thälmanna jako jej komisarz polityczny. Po upadku Republiki przedostał się do Francji, gdzie został internowany w La Rochelle.

Po wybuchu II wojny światowej przeniesiony do obozu w Libourne. W 1940 uciekł do Marsylii. W Chanac stworzył z byłych żołnierzy Brygad Międzynarodowych organizację ruchu oporu, która podporządkowała się konserwatywnej organizacji La Résistance Combat. Przyjmuje w tym czasie pseudonim "Monsieur Schumann" (pol. "Pan Schumann") i obejmuje dowództwo nad maquis de Bonnecombe. Wiosną 1942 nawiązał kontakt z Francuską Partią Komunistyczną i jej zbrojnym ramieniem – Wolnymi Strzelcami i Partyzantami Francuskimi[1]. Przyjęty w skład Wolnych Strzelców i Partyzantów – Imigranckiej Siły Roboczej (odłam FTP złożony z obcokrajowców) pozostając na poprzednim stanowisku. Na początku 1944 zostaje oficerem politycznym maquis "Montaigne"[2].

Wiosną 1944 walczy z Wehrmachtem, Waffen-SS, Feldgendarmerie i kolaboracyjną Milicją Francuską w rejonach Saint-Étienne-Vallée-Française, La Rivière i Hures-la-Parade. W chwili wybuchu ogólnokrajowego powstania Otto Kühne zostaje, pod pseudonimem "Colonel Robert" (pol. "Pułkownik Robert"), komendantem maquis de Lozère. Przyjmuje do swojego oddziału dezerterów z Wehrmachtu (głównie Ormian). W czerwcu zostaje awansowany do stopnia podpułkownika i odznaczony Krzyżem Wojennym z brązową gwiazdą. W lipcu 1944 ma pod swoimi rozkazami ok. 2700 ludzi. Reprezentował w Lyonie Komitet Wolnych Niemiec na Zachodzie.

W październiku 1944 objął kierownictwo nad emigracyjną KPD w Prowansji. W maju 1945 wrócił do Niemiec, w Niemieckiej Komisji Gospodarczej pełnił funkcję szefa Centralnej Administracji Transportu. W grudniu 1949 został nadburmistrzem Brandenburg an der Havel. Stanowisko to utracił po powstaniu ludowym, gdyż według kierownictwa Socjalistycznej Partii Jedności Niemiec zbyt łagodnie obchodził się ze strajkami.

Pochowany na Cmentarzu Centralnym w Berlinie.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Immo Direct Notaires, immobilier à Toulouse, en Haute Garonne, Gers, Tarn et Garonne [online], franceonline.fr [dostęp 2018-11-13] [zarchiwizowane z adresu 2019-02-13] (fr.).
  2. Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2018-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-22)].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Gottfried Hamacher, unter Mitarbeit von André Lohmar, Gegen Hitler – Deutsche in der Résistance, in den Streitkräften der Antihitlerkoalition und der Bewegung "Freies Deutschland": Kurzbiographien, Berlin, Rosa-Luxemburg-Stiftung, Band 53.
  • Siegfried Mielke, Stefan Heinz: Eisenbahngewerkschafter im NS-Staat. Verfolgung – Widerstand – Emigration (1933–1945). Metropol-Verlag, Berlin 2017.
  • Evelyne et Yvan Brès, Un maquis d'antifascistes allemands en France (1942–1944), Les Presses du Languedoc - Max Chaleil éditeur, 1987