Pałac Jakuba Hertza
 nr rej. A/286 z 27 grudnia 1982 r.[1]
| |
 Współczesny (2010) wygląd budynku | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
al. T. Kościuszki 4 |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt | |
| Rozpoczęcie budowy |
1891 |
| Ukończenie budowy |
1892 |
| Ważniejsze przebudowy |
1930 |
| Pierwszy właściciel | |
| Kolejni właściciele |
Izba Przemysłowo–Handlowa, Uniwersytet Medyczny |
Położenie na mapie Łodzi  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego  | |
 51°46′11,33″N 19°27′14,14″E/51,769814 19,453928
| |
Pałac Jakuba Hertza – pałac położony przy al. Tadeusza Kościuszki 4 w Łodzi. Budynek został wzniesiony przez Izraela Poznańskiego dla jego córki Anny, oraz jej męża – Jakuba Hertza przy ulicy Spacerowej[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Według doniesień ówczesnej prasy pałac został zaprojektowany przez Juliusza Junga[3][4], blisko współpracującego z Izraelem Poznańskim, natomiast zachowana kopia projektu nosi podpis Hilarego Majewskiego[5]. Autorstwo projektu bywa też przypisywane Adolfowi Zeligsonowi. Rezydencja została wzniesiona na działce sąsiadującej z Wielką Synagogą, w której budowę również był zaangażowany Izrael Poznański. Na tej samej działce co pałac, ale od strony ulicy Piotrkowskiej Izrael Poznański wybudował kamienicę[6].
Po II wojnie światowej pałac przekazano łódzkiej Akademii Medycznej. Mieści się w nim rektorat Uniwersytetu Medycznego[2].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Pałac został zaprojektowany w stylu neorenesansowym. Front budynku charakteryzowały dwa boczne ryzality, oraz spacerowa loggia zajmująca środkową część pierwszego piętra. Pałac był przykryty wysokim, mansardowym dachem[7]. W południowym ryzalicie znalazła się brama, prowadząca na dziedziniec. Wnętrza pałacu były bogato zdobione, m.in. polichromiami Antoniego Adama Piotrowskiego[6]. W okresie międzywojennym miała miejsce przebudowa, która adaptowała rezydencję do potrzeb nowego właściciela – Izby Przemysłowo–Handlowej. Zmiany polegały przede wszystkim na przekształceniu elewacji frontowej w konwencji modernizmu z elementami klasycyzmu[4]. Autorem projektu przebudowy był Marian Lalewicz[4][7]. Z kolei zmiany we wnętrzu budynku obejmowały ukształtowanie nowych pomieszczeń i klatki schodowej z wykorzystaniem brunatnego marmuru[8].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo łódzkie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023, s. 39 [dostęp 2011-11-20].
- ↑ a b Leszek Skrzydło: Rody fabrykanckie. Łódź: Oficyna Bibliofilów, 1999, s. 58. ISBN 83-87522-23-6.
- ↑ Krzysztof Stefański: Ludzie którzy zbudowali Łódź Leksykon architektów i budowniczych miasta (do 1939 roku). Łódź: Księży Młyn Dom Wydawniczy, 2009, s. 80. ISBN 978-83-61253-44-0.
- ↑ a b c Joanna Olenderek: Łódzki modernizm i inne nurty przedwojennego budownictwa, Tom 1, Obiekty użyteczności publicznej. Łódź: Księży Młyn Dom Wydawniczy, 2011, s. 33. ISBN 978-83-7729-087-3.
- ↑ Dariusz Kędzierski: Ulice Łodzi. Łódź: Księży Młyn Dom Wydawniczy, 2009, s. 59–60. ISBN 978-83-61253-45-7.
- ↑ a b Pałac Jakuba Hertza. Portal Turystyczno–Krajoznawczy Województwa Łódzkiego. [dostęp 2011-11-20].
- ↑ a b Pałac Jakuba Hertza i Anny Poznańskiej. Centrum Informacji Turystycznej w Łodzi. [dostęp 2011-11-20].
- ↑ Krzysztof Stefański, Lata 1928/1929-1933. Triumf modernizmu, [w:] Krzysztof Stefański, Błażej Ciarkowski, Modernizm w architekturze Łodzi XX wieku, Łódź: Księży Młyn Dom Wydawniczy, 2018, ISBN 978-83-7729-440-6.