Paweł Franciszek Roman Sanguszko
 Zdjęcie Pawła Sanguszki z 2006 r. | |
 Sanguszko | |
| Dynastia | |
|---|---|
| Rodzina | |
| Data i miejsce urodzenia |
16 stycznia 1973 |
| Ojciec |
Piotr Antoni Samuel Sanguszko |
| Matka |
Anna des Roys d’Eschandelys |
| Żona |
Severine Ialongo |
| Dzieci |
Olympia |
| Odznaczenia | |
| |
Paweł Sanguszko, właśc. Paul François[1] Roman Sanguszko (ur. 16 stycznia 1973 w São Paulo)[2] – polski arystokrata i biznesmen[3][4], ostatni żyjący męski potomek Sanguszków.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Paweł urodził się i wychował w Brazylii, dzieli swoje życie pomiędzy kontynentem amerykańskim a ojczyzną matki (Francją). Jest zarazem ostatnim żyjącym potomkiem polskiego książęcego rodu Sanguszków[2], wywodzących się z dynastii Giedyminowiczów[5].
W 1990 roku został mu nadany tytuł honorowego obywatela Tarnowa, który wręczony został w 1993 roku[6].
W 2002 roku przekazał Bibliotece Jagiellońskiej w Krakowie prawie 2000 unikatowych inkunabułów, starodruków i książek. Podarował również ponad 200 kolejnych książek należących do rodzinny Sanguszków[7]. Od około 2002 roku do 2008 roku prowadził spór o dawne ziemie, należące niegdyś do jego rodu, a dokładniej o 5-hektarową działkę na Górze św. Marcina, na której znajdują się ruiny zamku[8].
W 2004 roku podarował kamienicę w São Paulo na Dom Polonii[7].
8 marca 2005 został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej za wybitne zasługi w działalności polonijnej[1]. Zarządza utworzoną w 1978 roku Sociedade Sanguszko de Beneficiencia, później przemianowaną na Casa Sanguszko de Cultura Polonesa, a w skrócie zwaną Casa da Polonia – instytucją rozwijającą i promującą polską kulturę w São Paulo[4].
8 listopada 2006 na Zamku Królewskim w Warszawie otrzymał tytuł Mecenasa Kultury jako laureat Konkursu Mecenas Kultury 2006 zorganizowanego przez ministra kultury i dziedzictwa narodowego Kazimierza Michała Ujazdowskiego[3].
12 czerwca 2008 odebrał nowy dowód osobisty z rąk prezydenta Tarnowa, Ryszarda Ścigały[8].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Syn Piotra Antoniego Samuela (1937–1989)[9] oraz markizy Klaudii Anny Elżbiety des Roys d’Eschandelys (1939–2020)[10], wnuk Romana Władysława Sanguszki (ur. 1901, zm. 1984), prawnuk Eustachego Stanisława Sanguszki (ur. 1842, zm. 1903)[2].
W 2010 roku Paweł Sanguszko zawarł małżeństwo z Severine Ialongo (córką włoskiego biznesmena i włoskiej arystokratki – markizy de Belleville, spokrewnionej z rodziną książęcą Monako). Dnia 27 kwietnia w Monako odbył się ślub cywilny, natomiast 8 maja w kaplicy zamku Gaillefontaine w Normandii (Francja) miał miejsce ślub kościelny. Z tej okazji zostały odprawione okolicznościowe msze św. za młodą parę w kościele kapucynów przy Krakowskim Przedmieściu w Lublinie oraz w kościele parafialnym w Tarnowie-Klikowej. Błogosławieństwo przekazał także papież Benedykt XVI[2][11].
17 września 2010 urodziło się pierwsze dziecko Pawła Sanguszki, córka o imieniu Olympia[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b M.P. 2005 nr 36, poz. 501.
- ↑ a b c d e Marek Minakowski, Paweł ks. Sanguszko-Kowelski h. Pogoń Litewska [online], Wielka Genealogia Minakowskiego, Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-06-11].
- ↑ a b Redakcja, Co wolno księciu [online], Dziennik Polski, 5 września 2008 [dostęp 2021-08-30] (pol.).
- ↑ a b Polski głos w Sao Paulo [online], www.rp.pl [dostęp 2021-08-30] (pol.).
- ↑ Ostrowski 1906 ↓, s. 340 (elektronicznie 342).
- ↑ Honorowi obywatele Tarnowa.
- ↑ a b Tarnów ON-LINE (inTARnet.pl) [online], www.intarnet.pl [dostęp 2021-08-30].
- ↑ a b Redakcja, Spór o Marcinkę wciąż trwa [online], Dziennik Polski, 15 lutego 2014 [dostęp 2021-08-30] (pol.).
- ↑ Paweł Franciszek Sanguszko. genealogia.grocholski.pl. [dostęp 2014-05-20].
- ↑ Zmarła księżna Klaudia Sanguszko [online], Radio RDN | Radio Dobrze Nastawione [dostęp 2020-10-03] (pol.).
- ↑ Redakcja, Książę doczekał się córki [online], Dziennik Polski, 3 lutego 2011 [dostęp 2021-08-30] (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Juliusz Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. Gł. skł.: Bolcewicz, 1906, s. 388.