Pekin (budynek)
52°13′57″N 21°04′48″E/52,232500 21,080000
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Typ budynku | |
| Architekt | |
| Kondygnacje |
4–8 |
| Rozpoczęcie budowy |
1969 |
| Ukończenie budowy |
1974 |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
| 52°13′57″N 21°04′48″E/52,232500 21,080000
| |
Pekin[1] – zwyczajowa nazwa 23 połączonych galeriami bloków mieszkalnych, zlokalizowanych na osiedlu Przyczółek Grochowski w dzielnicy Praga-Południe w Warszawie.
Opis
[edytuj | edytuj kod]Galeriowiec ma łączną długość 1,5 km (z załamaniami), a usytuowany jest w kwartale ulic: Ostrzyckiej, Motorowej, Żymirskiego, Kwarcianej, Bracławskiej i Opinogórskiej.
Budynek został zaprojektowany w latach 1963–1969 przez arch. Oskara Hansena i Zofię Garlińską-Hansen, stąd też jego zwyczajowa nazwa – osiedle Hansenów. Wybudowano go w latach 1969–1974. Składa się z ciągu 23 bloków o wysokości 3–7 pięter, załamanych osiem razy pod kątem prostym, o łącznej powierzchni mieszkań 85 000 m². Znajduje się tam ok. 2 tys. lokali, w których mieszka ok. 7 tys. osób[2][3].
Inne informacje
[edytuj | edytuj kod]„Pekinem” nazywana jest także kamienica Wolfa Krongolda przy ul. Złotej 83[4][5]. W gwarze warszawskiej tym słowem określa się przeludnioną kamienicę czynszową[6].
„Pekin” to jedno z potocznych określeń Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie (od skrótu PKiN)[7].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Jarosław Trybuś: Przewodnik po warszawskich blokowiskach. Warszawa: Muzeum Powstania Warszawskiego, 2011, s. 237. ISBN 978-83-60142-31-8.
- ↑ Ona nazywała go architektonicznym grzechem, on bronił. W najdłuższym budynku mieszkalnym w Polsce mieszka 7 tysięcy osób [online], architektura.muratorplus.pl [dostęp 2025-10-08].
- ↑ To najdłuższy blok w Warszawie, choć niektórzy mieszkańcy wskazują inny budynek [online], warszawa.eska.pl [dostęp 2025-10-08].
- ↑ Andrzej Jeżewski: Warszawa na starej fotografii. Warszawa: Wydawnictwo Artystyczno-Graficzne, 1960, s. 30.
- ↑ Jerzy Majewski, Dariusz Bartoszewicz, Tomasz Urzykowski: Spacerownik warszawski. Warszawa: Wydawnictwo Agora, 2007, s. 87. ISBN 978-83-60225-96-7.
- ↑ Bronisław Wieczorkiewicz: Gwara warszawska dawniej i dziś. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1974, s. 522.
- ↑ Pałac Kultury kryje schron przeciwatomowy i podziemne kondygnacje? Tunel ma biec do Dworca Centralnego [online], Onet Kobieta, 29 czerwca 2024 [dostęp 2024-07-13] (pol.).