Ulica Złota w Warszawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ulica Złota w Warszawie
Śródmieście Północne, Mirów
Ilustracja
Widok z Pałacu Kultury i Nauki na wschodni odcinek ul. Złotej
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Długość

910 m

Przebieg
o m ul. Jasna, ul. Zgoda →
ul. Kazimierza Brokla ↑
120 m pasaż Wiecha
130 m ul. Marszałkowska
150 m tunel pod ul. Marszałkowską
200 m ul. Marszałkowska
220 m pl. Defilad
pl. Defilad, PKiN
220 m ul. Emilii Plater
490 m al. Jana Pawła II
520 m al. Jana Pawła II
860 m ul. Twarda
910 m ul. Żelazna →, ul. Twarda
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Ulica Złota w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Złota w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Złota w Warszawie”
Ziemia52°13′52,4″N 21°00′13,8″E/52,231220 21,003820
Ulica Złota przy skrzyżowaniu z ul. Marszałkowską, widok w kierunku zachodnim (ok. 1908)
Ulica Złota przy skrzyżowaniu z al. Jana Pawła II

Ulica Złota – ulica w warszawskich dzielnicach Śródmieście i Wola.

Przebieg[edytuj | edytuj kod]

Ulica zaczyna swój bieg od skrzyżowania z ulicami Jasną, Zgoda oraz Przeskok. Po ok. 180 m w kierunku zachodnim ulica wpada w ul. Marszałkowską. Możliwy jest również przejazd tunelem pod tą ulicą i wyjazd na placu Defilad, który przerywa ciągłość tej ulicy. Ponowny bieg rozpoczyna ona od ul. Emilii Plater. Zostaje on przerwany po 270 m przez al. Jana Pawła II. Od tego miejsca ciągnie się przez 400 metrów, po czym kończy swój bieg na skrzyżowaniu z ulicami Żelazną oraz Twardą. Na całej długości posiada po jednym pasie ruchu w każdą stronę.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Ulica została wytyczona pod koniec XVIII w. Na początku towarzyszyła jej drewniana zabudowa, w 1784 stało przy niej 29 mieszkalnych zabudowań drewnianych, cegielnia oraz dwa browary. W 1827 na rogu z ul. Marszałkowską powstała fabryka tapet i papieru istniejąca do 1868[1]. Po 1870 większość ulicy została zabudowana wysokimi kamienicami[1]. Część ulicy wypełniona była luksusowymi sklepami umieszczonymi na parterach kamienic[2], ale mieściły się przy niej również zakłady przemysłowe, takie jak Fabryka Maszyn i Odlewów „Orthwein, Karasiński i S-ka” czy fabryka mydeł Karola Majewskiego[1].

Od 7 sierpnia 1908 ulicą kursowały tramwaje – początkowo jedna linia (7 – z Powązek na ul. Targową), a od 1909 były to 3 linie. Ze względu na małą szerokość ulicy oraz narastający ruch samochodowy 1 maja 1939 podjęto decyzję o wstrzymaniu ruchu tramwajowego na ul. Złotej.

Zabudowa ulicy ucierpiała w czasie obrony Warszawy we wrześniu 1939[3]. 10 listopada 1941, w związku ze zmianami komunikacyjnymi spowodowanymi zamknięciem obszaru getta, na ul. Złotej przywrócono ruch tramwajowy. Ostatecznie kursowanie tramwajów zawieszono 1 czerwca 1944, a tory rozebrano po wojnie.

W związku z budową Pałacu Kultury i Nauki część kamienic znajdujących się przy ulicy Złotej zostało zburzonych, a ciągłość ulicy została przerwana.

Podczas niemieckiej okupacji została przemianowana na Helgolandstraße (ul. Helgolandzka) i stanowiła południową granicę getta. Po wojnie, około 1950, nazwę fragmentu na wschód od placu Defilad zmieniono na ul. Władysława Kniewskiego. Obecną nazwę przywrócono w listopadzie 1990[4].

W latach 1959–1963 przy zachodniej części ulicy wybudowano osiedle Złota[5].

Ważniejsze obiekty[edytuj | edytuj kod]

Obiekty nieistniejące[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 265.
  2. Teresa Bartosiewicz: Spacery po warszawskim getcie. Forum Żydów Polskich. [dostęp 2011-12-22]. (pol.).
  3. Władysław Bartoszewski, Bogdan Brzeziński, Leszek Moczulski: Kronika wydarzeń w Warszawie 1939–1949. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 17.
  4. Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 381. ISBN 83-86619-97X.
  5. Lech Chmielewski: Przewodnik warszawski. Gawęda o nowej Warszawie. Warszawa: Agencja Omnipress i Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita”, 1987, s. 116–117. ISBN 83-85028-56-0.