Pens

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Penny Wielka Brytania, 1858 r. Wiktoria.

Pensmoneta zdawkowa używana w Wielkiej Brytanii i jej terytoriach zależnych, wybita po raz pierwszy w drugiej połowie VIII wieku przez króla Mercji Offę na wzór denara karolińskiego. Początkowo pens był bity ze srebra o wadze 22 gramów[1]. Od 1797 z miedzi, a od 1860 z brązu.

Przed reformą walutową z 15 lutego 1971 jeden funt był równy 20 szylingom, zaś jeden szyling – 12 pensom. Jeszcze wcześniej, 1 pens dzielił się na dwie półpensówki (halfpenny), lub na 4 fartingi (farthing).

Funt oznaczany był symbolem „£”, szyling literą „s.”, pens – „d.” („d” – od łacińskiego denarius – „denar”). Obecnie, po reformie, 1 funt dzieli się na 100 pensów. Dla rozróżnienia między starym pensem a nowym stosuje się oznaczenie tego ostatniego „p.”; szyling wyszedł z użycia, a oznaczenie funta symbolem „£” pozostało bez zmian. Obecnie najczęściej stosowany jest zapis dziesiętny kwot, podobnie jak w pozostałych krajach, przy czym symbol £ umieszcza się przed kwotą, np. £23.50 oznacza 23 funty 50 pensów (czasem jednak równoważnym: 23£ 50p – nawiązując do starego systemu oznaczeń).

Rozróżnia się dwa angielskie znaczenia polskiego słowa „pens”: penny oznacza monetę jednopensową, zaś pence – jej wartość. W języku angielskim można stosować złożenia, np. eightpence oznacza 8 pensów.

Pens był oficjalną zdawkową monetą na Malcie od 1825 do 2007 roku, kiedy to wprowadzono euro. Pens był również oficjalną zdawkową monetą w Irlandii (1/100 funta irlandzkiego między równoczesną z brytyjską reformą walutową w 1971 a przejściem Irlandii na euro w 2001), także 1/12 szylinga w Nowej Zelandii, Australii i RPA przed reformami walut w tych krajach. Obecnie angielską nazwą penny nieoficjalnie nazywa się cent amerykański oraz kanadyjski.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Paul Johnson: Historia Anglików. Gdańsk: Marabut, 1995. ISBN 83-85893-16-4.