Przejdź do zawartości

Piotr Kucharski (1896–1940)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Kucharski
kapitan artylerii kapitan artylerii
Data i miejsce urodzenia

27 czerwca 1896
Hrubieszów

Data i miejsce śmierci

4/7 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

1 Pułk Artylerii Najcięższej

Stanowiska

adiutant pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Piotr Kucharski (ur. 27 czerwca 1896 w Hrubieszowie[1], zm. między 4 a 7 kwietnia[2] 1940 w Katyniu) – kapitan artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Wincentego i Katarzyny z Pawłowskich[1].

Żołnierz I Korpusu Polskiego w Rosji. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Po ukończeniu 22. klasy Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie otrzymał nominację na stopień podporucznika z dniem 1 sierpnia 1920 i 55 lokatą. Był wtedy przydzielony do batalionu zapasowego 63 pułku piechoty[4].

W okresie międzywojennym pozostał w wojsku. W 1923 w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1921 i 7 lokatą w korpusie oficerów piechoty służył w 42 pułku piechoty[5]. Z dniem 18 listopada 1923 został odkomenderowany (bez prawa należności za przeniesienie służbowe) na dwuletni Kurs Normalny 1923–1925 do Oficerskiej Szkoły Topografów[6][7]. Po ukończeniu kursu 1 października 1925 przydzielony do WIG i skierowany celem przeszkolenia do 4 pułku artylerii ciężkiej[8][9][10]. W grudniu 1926 roku został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów artylerii i wcielony do 4 pułku artylerii ciężkiej[11]. W 1933 został przydzielony do dyspozycji inspektora armii gen. Berbeckiego, pozostając oficerem 4 pac[12]. W 1935 został przydzielony do WIG na okres od 14 maja do 30 października,pozostając oficerem 4 pac. Koszty delegacji pokrył Wojskowy Instytut Geograficzny[13]. Następnie pełnił służbę w 1 pułku artylerii najcięższej[3]. W 1936, jako absolwent OST otrzymał prawo noszenia „znaku naukowego”[14]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 w korpusie oficerów artylerii. W marcu 1939 był adiutantem 1 pułku artylerii najcięższej[15],

Podczas kampanii wrześniowej walczył w dywizjonie artylerii najcięższej które rozwinął 1 pan. Mógł to być 12 lub 13 dywizjon artylerii najcięższej. W trakcie kampanii został wzięty do niewoli radzieckiej[16]. Według stanu na kwiecień 1940 był jeńcem obozu w Kozielsku[2]. Między 3 a 5 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[2] – lista wywózkowa bez numeru poz. 20[17] z 2.04.1940[2]. Został zamordowany między 4 a 7 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[2]. Nie został zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943.

Był żonaty z Haliną z Zalasów.

Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 321.
  2. ↑ a b c d e УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 430.
  3. ↑ a b Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 149.
  4. ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, nr 34), 8 września 1920, s. 809.
  5. ↑ a b Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1923, s. 248, 451.
  6. ↑ „Dziennik Personalny” (R.4, nr 74), 26 listopada 1923, s. 690.
  7. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1924, s. 229, 1397.
  8. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1928, s. 412, 479.
  9. ↑ „Dziennik Personalny” (R.6, nr 124), 20 listopada 1925, s. 677.
  10. ↑ „Dziennik Personalny” (R.7, nr 43), 13 października 1926, s. 351.
  11. ↑ „Dziennik Personalny” (R.7, nr 53), 16 grudnia 1926, s. 439.
  12. ↑ „Dziennik Personalny” (R.14, Nr 8), 28 czerwca 1933, s. 142.
  13. ↑ „Dziennik Personalny” (R.16, nr 6), 18 kwietnia 1935, s. 45.
  14. ↑ „Dziennik Personalny” (R.17, nr 2), 11 listopada 1936, s. 27.
  15. ↑ Stepan Rybka, Rocznik oficerski 1939, 2006, s. 175, 758.
  16. ↑ „Nasze Miasto Inowrocław” (Nr 4 (38)), kwiecień 2008, s. 5.
  17. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 593.
  18. ↑ „Dziennik Personalny” (R.11, nr 12), 28 czerwca 1930, s. 257.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1923.
  • Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1932.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Piotr_Kucharski_(1896–1940)&oldid=72806661”