Przejdź do zawartości

Piotr Zwierkow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Zwierkow
Пётр Зверьков
major lotnictwa major lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

25 grudnia 1914
Czułkowka, obwód doniecki

Data i miejsce śmierci

9 maja 1951
Kraj Nadmorski

Przebieg służby
Lata służby

1936–1937, 1938–1951

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Jednostki

41 pułk lotnictwa szturmowego 198 Dywizji Lotnictwa Szturmowego 6 Korpusu Lotnictwa Szturmowego 16 Armii Powietrznej

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Medal „Za zasługi bojowe” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za zdobycie Berlina” Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty” Medal za Warszawę 1939–1945

Piotr Pawłowicz Zwierkow (ros. Пётр Павлович Зверьков, ur. 12 grudnia?/25 grudnia 1914 w miejscowości Czułkowka k. Doniecka, zm. 9 maja 1951 w Kraju Nadmorskim) – radziecki lotnik wojskowy, major lotnictwa, Bohater Związku Radzieckiego (1946).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1933 skończył szkołę przemysłu górniczego, po czym pracował jako elektroślusarz w kopalni, od marca 1936 do października 1937 odbywał służbę wojskową w 13 Lotniczej Brygadzie Specjalnego Przeznaczenia w Kijowskim Okręgu Wojskowym, po powrocie z armii wrócił do pracy w kopalni. W 1938 ukończył aeroklub w Makiejewce.

Od listopada 1938 ponownie służył w armii, w 1940 ukończył wojskową szkołę lotniczą w Ługańsku i 1940-1942 był lotnikiem-instruktorem w wojskowej szkole pilotów. Od stycznia 1943 do maja 1945 uczestniczył w wojnie z Niemcami, kolejno jako lotnik, dowódca klucza, zastępca dowódcy eskadry i zastępca dowódcy 41 pułku lotnictwa szturmowego 198 Dywizji Lotnictwa Szturmowego 6 Korpusu Lotnictwa Szturmowego 16 Armii Powietrznej Frontu Centralnego, Briańskiego i 1 Frontu Białoruskiego w stopniu kapitana. Uczestniczył w bitwie pod Kurskiem, wyzwalaniu Białorusi i zajmowaniu Polski oraz operacji berlińskiej, wykonał 106 lotów bojowych Iłem-2, w walkach powietrznych strącając osobiście i w grupie 8 samolotów wroga. 22 września 1943 został lekko ranny w walce powietrznej.

Po wojnie służył w lotnictwie Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech, w 1947 ukończył wyższe kursy oficerskie w Lipiecku, w 1950 został skierowany w stopniu majora do pułku lotniczego w Nadmorskim Okręgu Wojskowym.

Zginął w wypadku lotniczym.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]