Rafał Sadowski (oficer)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rafał Sadowski
Ilustracja
podpułkownik artylerii podpułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia

21 października 1891
Mątwica

Data i miejsce śmierci

27 października 1945
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Artylerii Polowej Legionów,
Centrum Wyszkolenia Artylerii,
Dep. Art. MSWoj.,
1 Pułk Artylerii Lekkiej Legionów

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Krzyż Komandorski Orderu Węgierskiego Zasługi (wojskowy)
Nagrobek ppłk. Rafała Sadowskiego

Rafał Sadowski (ur. 21 października 1891 w Mątwicy, zm. 27 października 1945 w Warszawie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 21 października 1891 w rodzinie Aleksandra i Weroniki z Piechowskich[1]. Uczęszczał do gimnazjum rosyjskiego w Łomży, po strajku szkolnym 1905 przeniósł się do polskiej szkoły średniej (maturę zdał w 1910). Studiował na wydziale mechanicznym Politechniki Lwowskiej (1910–1914) i Politechniki Warszawskiej (1918). Był członkiem Związku Strzeleckiego. Od 8 sierpnia 1914 służył w I Brygadzie Legionów Polskich, początkowo w piechocie, następnie w artylerii. Po kryzysie przysięgowym internowany w Szczypiornie i Łomży[1]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2][3]. W 1923, 1924 był oficerem 1 pułku artylerii polowej Legionów[4][5]. Następnie awansowany na stopień majora artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927[6]. W 1928 był przydzielony do Centrum Wyszkolenia Artylerii[7]. W 1932 był oficerem Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych[8]. W 1932 został przeniesiony do Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, gdzie był szefem wydziału[9] i zastępcą szefa[10]. 17 stycznia 1933 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 20. lokatą w korpusie oficerów artylerii[11]. Od 10 września 1935 sprawował stanowisko zastępcy dowódcy macierzystego 1 pułku artylerii lekkiej Legionów[12]. Od 1936 do 1939 był dyrektorem Biura Personalnego w Ministerstwie Komunikacji[13][10].

W czasie II wojny światowej był radcą konsularnym RP w Nowym Jorku[10].

Zmarł 27 października 1945 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C23-1-7)[14].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 269. [dostęp 2021-08-11].
  2. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 820.
  3. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 743.
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 715.
  5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 638.
  6. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 457.
  7. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 433.
  8. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 182, 439.
  9. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 6 z 23.03.1932 r.
  10. a b c Ryszard Świętek. W służbie polskiego wywiadu w Ameryce Północnej i Południowej 1941–1945. „Przegląd Historyczny”. Nr 79/3, s. 540, 1988. 
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 18 stycznia 1933 roku, s. 2.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 112.
  13. 20-lecie komunikacji w Polsce odrodzonej. Kraków: 1939, s. 236.
  14. Lista pochowanych. Rafał Sadowski. um.warszawa.pl. [dostęp 2018-05-02].
  15. M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  16. M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 352 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  17. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]