Ramułt
Ramułt (Ramult, Stoice) − polski herb szlachecki.
Opis herbu[edytuj | edytuj kod]
Opis współczesny[edytuj | edytuj kod]
Opis herbu z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego[1]:
W polu czerwonym pięć róż srebrnych (2, 1, 2).
Klejnot − ogon pawi.
Labry czerwone, podbite srebrem.
Opisy historyczne[edytuj | edytuj kod]
Bartosz Paprocki w Gnieździe cnoty opisuje herb następująco[2]:
Pięć róż w czerwonym polu.
U Kaspra Niesieckiego pojawił się dodatkowo opis klejnotu[3]:
Ma być w polu czerwonem pięć róż białych, takim kształtem jak cynek kości wyrażają, na hełmie pawi ogon.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Najwcześniejsze wzmianki[edytuj | edytuj kod]
Herb po raz pierwszy pojawił się w XVI wieku. Pierwsza przedstawienie herbu pochodzi z Panoszy Bartosza Paprockiego (1575), kolejne pochodziły z Gniazda cnoty (1578) i Herbów rycerstwa polskiego (1584) tego samego autora oraz Kroniki polskiej Marcina Bielskiego (1585)[4].
Przedstawienia herbu na przestrzeni wieków[edytuj | edytuj kod]
Ponieważ Ramułt to stosunkowo młody herb, przekazy historyczne są dość spójne jeśli chodzi o kształt herbu. Paprocki w Panoszy i Gnieździe cnoty przedstawił wprawdzie tylko samo godło[2], ale w innych pracach dał pełny rysunek. U Marcina Bielskiego również herb jest w wersji pełnej. Kolejni autorzy, aż po czasy współczesne, przytaczali wizerunek XVI-wieczny.
Legenda herbowa[edytuj | edytuj kod]
Według legendy przytaczanej przez Paprockiego i Niesieckiego, herb ten miał przynieść do Polski Baldwin, biskup kruszwicki, pochodzący z Francji, który objął biskupstwo w 1128 roku[5].
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
Obie nazwy nierozpoznane[4].
Herbowni[edytuj | edytuj kod]
Lista sporządzona została na podstawie wiarygodnych źródeł, zwłaszcza klasycznych i współczesnych herbarzy. Zwraczamy jednak uwagę na częste zjawisko przypisywania rodom szlacheckim niewłaściwych herbów, szczególnie nasilone w czasie legitymacji szlachectwa przed zaborczymi heroldiami, co zostało następnie utrwalone w wydawanych kolejno herbarzach. Podkreślamy także, że identyczność nazwiska nie musi oznaczać przynależności do danego rodu herbowego. Przynależność taką mogą bezspornie ustalić wyłącznie badania genealogiczne.
Lista nazwisk znajdująca się w artykule pochodzi z Herbarza polskiego Tadeusza Gajla[6]:
Bąbek, Bombek, Czelatycki, Czermieński, Czermiński, Kosienie, Krzecieski, Krzęciewski, Łagiewnicki, Łążyński, Łosiński, Łośmiński, Mlekicki, Penski, Pęski, Pierściński, Pierzciński, Pierzyński, Ramułt (Ramult, Ramuld), Wiśniewski, Wytręba, Zabłocki.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Alfred Znamierowski, Paweł Dudziński: WIelka księga heraldyki. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 104-108. ISBN 978-83-247-0100-1.
- ↑ a b Bartosz Paprocki: Gniazdo cnoty : zkąd herby rycerstwa sławnego Krolestwa Polskiego, Wielkiego Księstwa Litewskiego, Ruskiego, Pruskiego, Mazowieckiego, Zmudzkiego y inszych Państw do tego Krolestwa nalezacych Książąt y Panow poczatek swoy maią. Kraków: 1578, s. 1121.
- ↑ Kasper Niesiecki, Jan Nepomucen Bobrowicz: Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S. J. T. 8. Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1841, s. 90-92.
- ↑ a b Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 248. ISBN 83-7181-217-5.
- ↑ Kasper Niesiecki, Jan Nepomucen Bobrowicz: Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S. J. T. 8. Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1841, s. 91.
- ↑ Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007, s. 406-539. ISBN 978-83-60597-10-1.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Herb Ramułt z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla
- J. Łyczkowski: Herby szlacheckie. Herb Ramułt i herbowni. (pol.)
| Herby | |
|---|---|
| Elementy herbu | |
| Oznaki godności | |
| Inne | |
| Działy heraldyki |
