Roman Heising

Roman Heising

Data i miejsce urodzenia	8 lipca 1902 Wieruszów
Data i miejsce śmierci	7 października 1989 Gdynia
Typ głosu	baryton
Gatunki	opera
Zawód	śpiewak operowy, pedagog
Odznaczenia

Roman Heising (ur. 8 lipca 1902 w Wieruszowie, zm. 7 października 1989 w Gdyni) – polski śpiewak (baryton), muzykolog i pedagog, przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej w Kępnie (1945), rektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Sopocie (1961–1972)

Życiorys

W latach 1918–1920 uczęszczał do Ursynowskiego Seminarium Nauczycielskiego w Warszawie. Ukończył Państwowe Męskie Seminarium Nauczycielskie w Lesznie (1922), wyższy kurs nauczycielski w Poznaniu, Wydział Pedagogiczny i Śpiewu Solowego Państwowego Konserwatorium w Poznaniu (dyplom wirtuozowski w 1929) oraz studia muzykologiczne na Uniwersytecie Poznańskim (1938). W latach 1922–1925 pracował jako nauczyciel wiejski w Wielkopolsce, w latach 1925–1930 był nauczycielem i instruktorem muzycznym Kuratorium Okręgu Szkolnego w Poznaniu. Od 1930 do 1939 był wykładowcą Państwowego Konserwatorium w Poznaniu i lektorem solfeżu na Uniwersytecie Poznańskim. W okresie międzywojennym dał ponad 100 występów w Operze Poznańskiej oraz ponad 300 na estradach całego kraju. Pełnił także funkcję instruktora muzycznego Kuratorium Okręgu Szkolnego w Poznaniu, dyrygował poznańskimi chórami oraz prowadził wakacyjne kursy teatrów i chórów ludowych.

W czasie okupacji niemieckiej ukrywał się przed gestapo.

W 1945 pracował jako nauczyciel gimnazjum w Kępnie, pełniąc tam także obowiązki przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej. W tym samym roku rozpoczął pracę pedagogiczną w dziedzinie teorii muzyki w Gdańskim Instytucie Muzycznym z siedzibą w Sopocie. Od 15 lipca 1945 był zastępcą kierownika Wydziału Oświaty i Kultury. W związku z reorganizacją Zarządu Miejskiego w Sopocie, od 1 stycznia 1946 do 31 grudnia 1949 pełnił funkcję naczelnika Wydziału Społecznego (w skład którego weszły wydziały: Oświaty i Kultury, Zdrowia Publicznego, Opieki Społecznej, Zatrudnienia). W latach 1947–1972 pracował w Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Sopocie. W pracy naukowej osiągnął stopień docenta, później profesora nadzwyczajnego. W uczelni pełnił funkcje: dziekana Wydziału Pedagogicznego (1947–1961), prorektora (1954 i 1959), kierownika Katedry Wychowania Muzycznego (1961–1972) oraz rektora (1961–1972). Równocześnie pełnił obowiązki dyrektora Szkoły Muzycznej w Gdyni (w roku szkolnym 1951/52) i dyrektora Państwowego Liceum Muzycznego w Sopocie (1952–1956).

Pełnił też mandat radnego Sopotu (1945–1949 i 1961–1964, przewodniczył wtedy Komisji Kultury MRN), był także członkiem Komisji Kultury KW PZPR w Gdańsku.

Jako rektor zadbał o pozyskanie pomieszczeń dla uczelni w gmachu gdańskich szkół muzycznych. Wygłosił ponad 700 prelekcji i napisał ponad 400 artykułów i recenzji muzycznych. W dziedzinie muzykologii zapisał się odnalezieniem, opracowaniem i przygotowaniem wykonania estradowego Magnificat na sola, chór i orkiestrę Marcina Żebrowskiego i kantaty Wstań, Gdańsku Johanna Balthasara Christiana Freislicha na 300 rocznicę wypędzenia Krzyżaków z Gdańska w 1754. Doprowadził także do wydania innych dzieł Żebrowskiego przez Polskie Wydawnictwo Muzyczne. Był współredaktorem m.in. miesięczników „Muzyka w Szkole” i „Lutnia”, współpracował w kolegiach redakcyjnych „Poradnika Muzycznego” i „Wychowania Muzycznego w Szkole”. Autor książki Metodyka nauczania śpiewu (1930).

Występował jako solista w Filharmonii Bałtyckiej. Kilkakrotnie zasiadał w jury międzynarodowych festiwali piosenki w Sopocie.

Od 1927 żonaty z Heleną (zm. 1955), z którą miał dwie córki: Amelię, żonę Antoniego Poszowskiego, i Lucynę. Mieszkał z rodziną w Sopocie przy ul. Bieruta (obecnie Haffnera).

Grób rektora PWSM Romana Heisinga na cmentarzu katolickim w Sopocie

Zmarł w Gdyni, pochowany na cmentarzu katolickim w Sopocie (kwatera B4-F-15).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1972)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1962)
• Złoty Krzyż Zasługi (1955)
• Srebrny Krzyż Zasługi (trzykrotnie: 1934, 1938, 22 lipca 1952)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (23 maja 1955)
• Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1972)
• Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej” (1971)
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego

Nagrody

• Nagroda Prezydenta Gdańska za działalność społeczną i artystyczną (1957)
• Nagroda Ministra Kultury i Sztuki (1961)
• Nagroda Ministra Kultury i Sztuki II stopnia (1966)
• Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1971)
• Nagroda Przewodniczącego Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku za zasługi w dziedzinie upowszechniania muzyki (1973)
• „Srebrna Plakietka” - doroczna nagroda Prezydenta Sopotu za zasługi w dziedzinie kultury (1975)
• tytuł Honorowego Obywatela Sopotu (1982)

Upamiętnienie

Od 2002 jego imię nosi aula w gdańskiej Akademii Muzycznej.