Sławoborze
|
|||
|
|||
| Państwo |  Polska |
||
| Województwo | zachodniopomorskie | ||
| Powiat | świdwiński | ||
| Gmina | Sławoborze | ||
| Wysokość | 48 m n.p.m. | ||
| Liczba ludności (2012-12-31) | 1929 | ||
| Strefa numeracyjna | (+48) 94 | ||
| Kod pocztowy | 78-314 | ||
| Tablice rejestracyjne | ZSD | ||
| SIMC | 0311958 | ||
|
Położenie na mapie gminy Sławoborze
 Sławoborze
|
|||
|
Położenie na mapie powiatu świdwińskiego
Sławoborze
|
|||
|
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Sławoborze
|
|||
|
Położenie na mapie Polski
Sławoborze
|
|||
 53°53′31″N 15°42′42″E/53,891944 15,711667 |
|||
Sławoborze (niem. Stolzenberg) – duża wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie świdwińskim, w gminie Sławoborze przy drodze wojewódzkiej 162. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa koszalińskiego.
Miejscowość jest siedzibą gminy Sławoborze. Partnerem wsi jest niemieckie Loiching. Sławoborze jest największą wsią w województwie zachodniopomorskim.
Charakterystyka i układ wsi[edytuj]
Sławoborze jest wsią kościelną o zwartej ulicówce z rozbudową do wielodrożnicy. Pierwotny układ wsi jest czytelny, a kolejne etapy rozbudowy związane są z wytrasowaniem szosy Świdwin – Kołobrzeg, ukośnie do dawnego układu drożnego oraz koryta rzeki Pokrzywnicy, która przepływa przez miejscowość. W latach 80. znajdował się tutaj również dworzec kolej wąskotorowej. Sławoborze nabiera charakteru małomiasteczkowego z bardzo ujednoliconą architekturą.
Historia[edytuj]
 |
Ten artykuł od 2012-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy zamieścić przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
Pierwsze informacje o wsi pojawiają się w 1291 r. – wtedy Sławoborze było częścią kasztelanii świdwińskiej, w której panowali Brandenburczycy, a granice były ustalone pomiędzy dobrami biskupimi a Nową Marchią. Od XIV w. wieś była częścią księstwa biskupów Kamieńskich z ziemi kołobrzeskiej. W roku 1606 r. Sławoborze stało się lennikiem rodziny Blackenbergów nadanym przez księcia pomorskiego Franciszka I. W wieku XVIII podzielono majątek, a jedna jego część – należąca do Blackenbergów – została sprzedana (w 1718 r.) Manerbergerom, a następnie w 1763 r. nabył ją Ferdynand Wilhelm von Tuschen. Druga część majątku, mniejsza, wciąż pozostawała przy Blackenbergach jako część dóbr w Mysłowicach. W roku 1804 cała wieś była własnością wdowy von Wisman z domu von Tuschen. Kolejnymi właścicielami wsi byli von Schlieffen, lecz w połowie XIX w. Sławoborze podzielono pomiędzy 16 spadkobierców hrabiego Henryka Wilhelma von Schlieffen.
Od czasu wybudowania dworca kolei wąskotorowej wieś znacząco zaczęła się rozbudowywać, a nowe wytrasowanie drogi Kołobrzeg – Świdwin (obecnie część drogi nr 162) zaktywizowało nowe tereny budowlane leżące na wschodnim brzegu rzeki Pokrzywnicy, co spowodowało przybycie ludności nierolniczej. W spisie majątkowym z 1928 r. została wymieniona pozostałość majątku należącego do Hebbinga von Blackensee.
Linki zewnętrzne[edytuj]
- Strona gminy Sławoborze
- Mapa okolic Sławoborza – Stolzenberg (sektion 2160) (1919, skala 1:25 000)
|
||||||||||||||
