Przejdź do zawartości

S-300W

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
S-300W
Ilustracja
Informacje podstawowe
Inne nazwy

• SA-12A/B, Giant, Gladiator
• Antej-2500

Państwo

ZSRR / Rosja

Producent

Zakłady Mechaniczne imienia Kalinina, Maryjska Fabryka Maszyn

Pocisk
Pocisk

• 9M82, 9M83, S-300WM: 9M82M

Platforma pocisku

mobilna-drogowa typu TEL

Głowica
Naprowadzanie

Inercyjne, komendowe, półaktywne radarowe

Masa głowicy

150 kg

Zasięg i pułap
Zasięg

> 200 km[1]

Użytkownicy
Rosja

S-300W – rakietowy system przeciwlotniczy produkcji radzieckiej i rosyjskiej klasy ziemia-powietrze, od niskiego do wysokiego pułapu, przeznaczony do zwalczania celów powietrznych i taktycznych rakietowych pocisków balistycznych. Należy go odróżnić od niespokrewnionych z nim systemów wojsk obrony powietrznej serii S-300P.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Prace nad rodziną systemów przeciwlotniczych oznaczoną S-300 prowadzono od końca lat 60. XX wieku, z zamiarem stworzenia po raz pierwszy w ZSRR uniwersalnego systemu przeciwlotniczego dla wojsk obrony powietrznej, lądowych i marynarki, służącego do zwalczania celów na dużych i małych wysokościach[2]. Ich podstawa było postanowienie Rady Ministrów ZSRR z 27 maja 1969 roku[3]. Prace prowadzone w biurze konstrukcyjnym Ałmaz doprowadziły do powstania systemu zdolnego do zwalczania celów aerodynamicznych, który jednak spełnił wymagania tylko wojsk obrony powietrznej (S-300P) i marynarki (S-300F)[2][3]. Wojska lądowe jednak od początku stawiały systemowi wyższe wymagania zdolności do zwalczania taktycznych i operacyjno-taktycznych rakiet balistycznych państw NATO, które mogły być użyte przeciw nacierającym radzieckim wojskom w razie wojny w Europie[3]. W konsekwencji, wojska lądowe ostatecznie zamówiły rozwój odrębnego systemu S-300W, zdolnego także do obrony przeciwrakietowej, Naukowo-Badawczemu Instytutowi Elektromechanicznemu w Moskwie (NIEMI, późniejsze biuro Antiej)[2][3]. Nowy system miał być następcą samobieżnego systemu 2K11 Krug[3].

Zadanie zwalczania rakiet balistycznych wymagało opracowania pocisków o znacznie większej prędkości lotu od dotychczasowych, oraz nowych stacji radiolokacyjnych zdolnych do śledzenia niewielkich celów poruszających się z dużą prędkością[3]. Pierwsze doświadczalne elementy zestawu testowano w 1974 roku na poligonie Emba w republice kazachskiej[3]. Pierwsze skuteczne przechwycenie celu balistycznego miało tam miejsce w kwietniu 1980 roku, a łącznie podczas prób zestrzelono ich około 60[3]. Pierwsza wersja systemu S-300W1, oznaczona też indeksem GRAU 9K81, została przyjęta na uzbrojenie Armii Radzieckiej w 1983 roku[3].

System ten został pierwotnie opracowany w celu wzmocnienia i ewentualnie zastąpienia systemu 2K11 Krug na poziomie frontu i armii. W rzeczywistości opracowano system wyposażony w dwa rodzaje pocisków: 9M82 (kod NATO: SA-12B Giant[4]) oraz 9M83 (kod NATO: SA-12A Gladiator[4]). Pierwszy z nich ma charakter strategiczny, drugi natomiast taktyczny, co determinuje, przede wszystkim, zasięg tych pocisków. Podział taki ma znaczenie z uwagi na zakładane cele tych pocisków – o ile celami pocisków 9M83 były w pierwszym rzędzie samoloty i inne statki powietrzne, w tym także pociski manewrujące, o tyle pociski 9M82 skonstruowano z myślą o zwalczaniu taktycznych pocisków balistycznych (TPB) NATO: amerykańskich MGM-52 Lance i MGM-31B Pershing II oraz francuskich Pluton.

Wersje systemu S-300W[5]
Rodzina S-300W
Antej-300 Antej-2500
Pocisk S-300WM
9M82 9M83 9M82M
Kod
NATO
SA-12B SA-12A SA-X-23
Giant Gladiator
Cel taktyczne
pociski balistyczne
samoloty
(głównie)
samoloty
+ taktyczne
pociski balistyczne
Zasięg 13 do 100 km
TPB: 13/40 km
6 do 75 km
TPB: 6/40 km
200 km
TPB: 40 km
Pułap 100 do 30 000 m 25 do 25 000 m 25 do 30 000 m
Czas reakcji 15 s 7 s
Kill Probability 0,6 (cele wysoko lecące)
0,8 do 0,9 (cele nisko lecące)
0,96
Naprowadzanie Inercyjne + komendowe + samonaprowadzanie radarowe – półaktywne
Wyrzutnia dwururowa czterorurowa w rzędzie
Długość 9,9 m 7,8 m
Średnica 715 mm 715 mm
Masa startowa 4690 kg 2318 kg
Prędkość 2400 m/s 1700 m/s
Przyśpieszenie 20 G 20 G
Głowica 150 kg, fragmentacyjna – kierunkowa
Napęd dwustopniowy, silnik na paliwo stałe

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Bernard Blake, Jane's Weapon Systems 1988-1989, Nineteenth Edition, 4774.131, Alexandria, Wirginia, USA, Jane's Information Group Inc., 1988, ISBN 0-7106-0855-1.
  • Marek Depczyński. S-300W – frontowy zestaw obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej. „Nowa Technika Wojskowa”. 11/2021, listopad 2021. Warszawa: Magnum-X. 

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Rekordowe trafienia S-300W4 - Altair Agencja Lotnicza [online], altair.com.pl [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  2. a b c Tomasz Szulc. Rosyjski system obrony przeciwlotniczej S-400 Triumf. „Nowa Technika Wojskowa”. 11/2007, s. 32, listopad 2007. Warszawa: Magnum-X. 
  3. a b c d e f g h i Depczyński 2021 ↓, s. 40.
  4. a b S-300V / SA-12A GLADIATOR and SA-12B GIANT (ang.)
  5. S-300 Series Tactical and Technical Performance (ang.)