Przejdź do zawartości

SS Łódź (1907)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
SS Łódź
Ilustracja
Poprzednie nazwy

SS Kovno

Następne nazwy

ORP Sławomir Czerwiński

Bandera

 Polska

Port macierzysty

m.in. Gdynia

Właściciel

różni

Armator

m.in. Polbryt

Operator

różni

Dane podstawowe
Typ

parowiec

Materiał

stal

Historia
Stocznia

Earle’s Shipbuilding and Engineering Co. Ltd., Hull, Wlk. Brytania

Data wodowania

1907

Data oddania do eksploatacji

1907

Data wycofania ze służby

październik 1932 SS Łódź, oraz 1938 ORP Sławomir Czerwiński

Dane techniczne
Nośność (DWT)

3510

Liczebność załogi

40

Liczba pasażerów

200

Długość całkowita (L)

103 m

Długość linii wodnej

96,9 m

Szerokość (B)

12,5 m

Zanurzenie (D)

5,6 m

Pojemność

brutto: 2450 RT RT

Napęd mechaniczny
Silnik

maszyna parowa potrójnego rozprężania

Moc silnika

1500 KM

Liczba śrub napędowych

1

Prędkość maks.

10 (w nowości ok. 12) w.

SS Łódź – statek towarowo-pasażerski kupiony w 1929 roku przez polsko-brytyjską spółkę armatorską „Polbryt” (75% udziałów kapitału polskiego) od angielskiego armatora Ellerman & Wilson Line dla obsługi pierwszego etapu transoceanicznych emigranckich szlaków z Polski przez porty Wielkiej Brytanii (do tej pory tylko przez porty niemieckie), między innymi do Ameryki Północnej.

Inicjatorem tego przedsięwzięcia była Rada Ministrów, która kierowała nim krajową falę emigracji przez jedyny podówczas polski port morski, budowaną od 1924 roku Gdynię. Dla tego celu utworzono przedsiębiorstwo żeglugowe „Polbryt”.

Kupiono 4 statki, w tym dwa zbudowane na początku XX wieku. Były to: dwa niemal identyczne SS Rewa (200 pasażerów) i SS Łódź (200 emigrantów + kilkanaście w kabinach) oraz SS Warszawa (322 pasażerów) i SS Premjer (450 pasażerów)[1].

Te statki w swojej koncepcji przewozu ludzi wyprzedzały rozwiązania w tym zakresie o około 15 lat. Na typowych statkach handlowych, w ładowniach, na ich międzypokładach, urządzano prymitywne sypialnie, jadalnie i umywalnie. Na tych statkach pozostawiono niewielkie chłodzone ładownie (na „Łodzi” ok. 550 m³) dla równoczesnego transportu do Wielkiej Brytanii polskiego masła i wędlin. Pasażerowie z tych statków przesiadali się w Hull i Londynie na brytyjskie transatlantyki, aby nimi dopłynąć (przede wszystkim III klasą, najtańszą) do Ameryki Północnej[2].

Pierwszym dowódcą Łodzi – krótko – był kpt. Mieczysław Burhardt (wcześniej pierwszy dowódca transportowca Mar. Wojennej „Warta”). Po nim dowództwo objął kpt. Albert Turżański (1874–1935) i pozostał na niej do czasu sprzedania statku Marynarce Wojennej[3].

SS Łódź była pierwszym statkiem pod polską banderą, który miał radionamiernik[4].

W kilka lat po powstaniu „Polbrytu”, w roku 1931, Stany Zjednoczone Ameryki obcięły kwoty imigracyjne, tym samym przedsięwzięcie to straciło rację bytu.

SS Łódź, jako najstarszy statek armatora, musiała odejść[5]. W październiku 1932 r. kupiła ją Marynarka Wojenna z przeznaczeniem na bazę flotylli okrętów podwodnych. Pod nazwą ORP Sławomir Czerwiński jednostkę używano do 1938 roku, kiedy ją zezłomowano[6].

Dowódcą ORP Sławomir Czerwiński był kmdr por. Mieczysław Burhardt[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Z.J. Tyszel, s. 105.
  2. J. Piwowoński, s. 41.
  3. „Łódź w Ilustracji”, 1930/47, s. 3; Szczygielski Tad., op. cit.; Po sprzedaniu „Łodzi” MW kpt. Turzański objął dowództwo SS Lublin. Na tym statku, po zawinionej przez siebie kolizji na rz. Humber i dowodzeniu tylko w jednym rejsie SS Warszawą odszedł na własną prośbę z Polbrytu. Wyjechał do córki do Paryża i tam wkrótce zmarł (ok. 1933 lub 1934).
  4. Miciński, op. cit., s. 182.
  5. J. Piwowoński, s. 42.
  6. J. Piwowoński, s. 43; por. dwa zdjęcia „Łodzi” z tego okresu, [w:] „Miciński J., op. cit., s. 186.
  7. Mieczysław Burhardt. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2015-04-13].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]