Przejdź do zawartości

Serafin (Sobolew)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Serafin
Nikołaj Sobolew
Arcybiskup boguczarski
Ilustracja
Kraj działania

Bułgaria

Data i miejsce urodzenia

1 grudnia 1881
Riazań

Data i miejsce śmierci

26 lutego 1950
Sofia

Miejsce pochówku ?
Arcybiskup boguczarski
Okres sprawowania

1937–1950

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Śluby zakonne

1908

Diakonat

1908

Prezbiterat

1908

Chirotonia biskupia

14 października 1920

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

14 października 1920

Miejscowość

Symferopol

Miejsce

Sobór Świętych Piotra i Pawła

Konsekrator

Antoni (Chrapowicki)

Serafin, imię świeckie Nikołaj Borisowicz Sobolew[1] (ur. 19 listopada?/1 grudnia 1881 w Riazaniu, zm. 26 lutego 1950 w Sofii) – rosyjski biskup i teolog prawosławny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył z wyróżnieniem seminarium duchowne w Riazaniu, a następnie Petersburską Akademię Duchowną (dyplom w 1908). Jako student IV roku złożył 26 stycznia 1901 wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię Serafin na cześć świętego mnicha Serafina z Sarowa. 18 marca 1908 został wyświęcony na hieromnicha[2]. Po ukończeniu Akademii został początkowo skierowany do pracy na kursach przygotowujących do kapłaństwa w Żytomierzu, następnie od 1909 do 1911 był asystentem nadzorcy analogicznej szkoły w Kałudze, w 1911 został inspektorem seminarium duchownego w Kostromie, zaś w 1912 otrzymał godność archimandryty i stanowisko rektora seminarium duchownego w Woroneżu[1]. Znał Jana Kronsztadzkiego, Warsonofiusza, Józefa i Anatola Młodszego z Optiny; traktował ich jak kierowników duchowych[2].

Po rewolucji październikowej prawosławne seminarium duchowne w Woroneżu zostało zlikwidowane. Archimandryta Serafin razem z bratem, hieromnichem Sergiuszem, opuścił miasto i udał się najpierw do Jekaterynosławia, a następnie do Symferopola (miasta pozostawały w rękach Białych), gdzie miał być rektorem seminarium duchownego[2]. 14 października 1920 w soborze w Symferopolu[2] miała miejsce jego chirotonia na biskupa łubieńskiego, wikariusza eparchii połtawskiej[1]. Po wkroczeniu Armii Czerwonej na Krym w pierwszych dniach listopada tego samego roku biskup taurydzki Dymitr nie udzielił biskupowi Serafinowi błogosławieństwa na pozostanie w Rosji, lecz polecił mu po modlitwie zdecydować o swoim dalszym losie poprzez losowanie. Wyciągnąwszy kartę z napisem Wyjechać, biskup Serafin 14 listopada 1920 opuścił Symferopol na pokładzie statku „Chersonez” i udał się do Konstantynopola[2].

Przez niecały rok był wykładowcą Akademii Teologicznej Patriarchatu Konstantynopolitańskiego na Chalki, po czym w maju 1921 zastąpił archimandrytę Tichona (Laszczenkę) na stanowisku proboszcza etnicznie rosyjskiej parafii św. Mikołaja w Sofii oraz przełożonego rosyjskiego monasteru św. Aleksandra Newskiego w Jambole[2]. W 1921 patriarcha moskiewski i całej Rusi Tichon nadał mu godność biskupa boguczarskiego, potwierdzając jego prawa do opieki nad wszystkimi placówkami duszpasterskimi powstałymi w Bułgarii dla emigrantów z Rosji[1].

Przeszedł w jurysdykcję Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji; w 1934 otrzymał w nim godność arcybiskupią. Rok później otrzymał stopień magistra nauk teologicznych za pracę poświęconą krytyce nauczania ks. Siergieja Bułgakowa o Mądrości Bożej[2]. Sprzeciwiał się ekumenizmowi, w którym dopatrywał się inspiracji masońskich, występował przeciwko modernizacji Kościołów prawosławnych i dokonywaniu w nich zmian na wzór rozwiązań przyjętych w katolicyzmie i protestantyzmie[2]. Dowodził, iż jedynym zgodnym z Biblią ustrojem państwowym jest samodzierżawie[3].

W 1946, razem ze wszystkimi parafiami rosyjskimi w Bułgarii, przyjął ponownie jurysdykcję Patriarchatu Moskiewskiego[1].

W 2016 Bułgarski Kościół Prawosławny ogłosił go świętym. Jego kult w tym samym roku został ustanowiony również w Cerkwi rosyjskiej[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Серафим (Соболев). [dostęp 2012-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-21)].
  2. a b c d e f g h Архиепископ Серафим (Соболев). [dostęp 2012-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-24)].
  3. Ławreszuk M.: Prawosławie wobec tendencji nacjonalistycznych i etnofiletystycznych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe SEMPER, 2000, s. 142–145. ISBN 83-7311-126-3.
  4. Деяние Освященного Архиерейского Собора Русской Православной Церкви о прославлении в лике святителей архиепископа Богучарского Серафима (Соболева, 1881–1950) 3 февраля 2016 года [online], Патриархия.ru [dostęp 2016-02-04].