Siergiej Jarosławcew

Siergiej Jarosławcew
Сергей Ярославцев
	podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	6 lipca 1921 ; Tomsk
Data i miejsce śmierci	12 stycznia 1986 ; Tyraspol
	Przebieg służby
Lata służby	1940–1963
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Armia Radziecka
Jednostki	257 batalion czołgów 108 Brygady Pancernej 9 Korpusu Pancernego
Stanowiska	dowódca czołgu
Główne wojny i bitwy	front wschodni (II wojna światowa)
	Odznaczenia
	;

Siergiej Iwanowicz Jarosławcew (ros. Сергей Иванович Ярославцев, ur. 6 lipca 1921 w Tomsku, zm. 12 stycznia 1986 w Tyraspolu) – radziecki wojskowy, podpułkownik, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Od 1924 mieszkał w miejscowości Jaszkino (obecnie w rejonie kemerowskim). Skończył szkołę średnią, później pracował jako nauczyciel. We wrześniu 1940 został powołany do Armii Czerwonej, służył w wojskach pancernych w 28 Dywizji Pancernej w Białoruskim Okręgu Wojskowym. Od czerwca 1941 uczestniczył w wojnie z Niemcami, walczył kolejno na Froncie Zachodnim, Kalinińskim i 1 Białoruskim^[1]. Brał udział w walkach obronnych pod Baranowiczami, Osipowiczami, Mińskiem i Mohylewem. Podczas próby wydostania się z okrążenia został ciężko ranny i ewakuowany do szpitala, po opuszczeniu którego walczył pod Moskwą w składzie 360 Dywizji Piechoty, został ponownie ranny. Po wyleczeniu ran został skierowany do Połtawskiej Szkoły Wojsk Pancernych ewakuowanej do miasta Mary w Turknenii, w październiku 1944 wrócił na front jako dowódca czołgu T-34 w 257 batalionie czołgów 108 Brygady Pancernej 9 Korpusu Pancernego w stopniu młodszego porucznika. Wyróżnił się podczas walk na terytorium Polski. Od 14 do 26 stycznia 1945 walczył w rejonie Szydłowca, Tomaszowa i Łodzi, gdzie załoga jego czołgu podobno zniszczyła 2 czołgi wroga, 20 samochodów, 6 dział przeciwpancernych i 2 transportery opancerzone oraz zlikwidowała do 30 żołnierzy wroga. Brał również udział w forsowaniu Warty, niszcząc wówczas podobno 4 działa przeciwpancerne, 12 samochodów, czołg i zabijając do 40 żołnierzy. Podczas jednej z walk jego czołg został trafiony, mimo to jego załoga miała przez 18 godzin odpierać ataki wroga, niszcząc 2 działa przeciwpancerne i 10 samochodów i zabijając do 170 żołnierzy. Po wojnie kontynuował służbę w armii jako dowódca plutonu czołgów w Kijowskim Okręgu Wojskowym, później dowódca kompanii i szef sztabu batalionu szkolnego. Od 1947 należał do WKP(b). W 1949 i 1954 ukończył kursy doskonalenia kadry dowódczej. W 1963 został zwolniony do rezerwy w stopniu podpułkownika.