Barok wileński: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Konarski (dyskusja | edycje)
galeria, linki
Konarski (dyskusja | edycje)
→‎Zobacz też: drobne redakcyjne
Linia 57: Linia 57:


== Zobacz też ==
== Zobacz też ==
* [[Architektura barokowa w Polsce]]
* [[architektura rokokowa na kresach dawnej Rzeczpospolitej]]
* [[architektura rokokowa na kresach dawnej Rzeczpospolitej]]
* [[historia architektury|style architektoniczne]]
* [[historia architektury|style architektoniczne]]

Wersja z 00:04, 25 lis 2010

Barok wileński (szkoła wileńska) - kierunek architektury barokowej na terenach północno-wschodnie Rzeczpospolitej (Wileńszczyzna oraz Inflanty polskie), której twórcy działali w latach 1735-1763 (zakończenie budowy kościoła i klasztoru w Berezweczu). Najbardziej znanym architektem szkoły był Jan Krzysztof Glaubitz. Inni polscy architekci tworzący w tym stylu to L.Hryncewicz, B.Kosiński, Aleksander Osikiewicz, T.Żebrowski.

Cechy

Cechą charakterystyczną szkoły wileńskiej są wysokie i bardzo smukłe wieże, w których każda kondygnacja jest opracowana w odmienny sposób, a całość jest zwieńczona niewielką kopułką. Na każdej kondygnacji znajdował się wysoki i wąski otwór. Drugą cechą, rozwiniętą w późniejszym okresie, jest wycinanie w murze fantazyjnych w zarysie otworów okien i drzwi, która to cecha była też stosowana w północnych Włoszech oraz w Kalabrii i na Sycylii. Trzecią cechą szkoły było stosowanie skomplikowanych falowań ścian w szczytach i fasadach. Budowle wznoszono zazwyczaj na prostych rzutach.

Realizacje

Za pierwszą realizację szkoły uważa się kościół św. Trójcy w Głębokiem z 1735 roku. Następne to m.in.:

Literatura

  • "Jan Krzysztof Glaubitz - architekt wileński XVIII wieku" Stanisław Lorentz, Warszawa 1937
  • "Sztuka Polska XVIII wieku" Mariusz Karpowicz, Warszawa 1986, s. 91-95

Zobacz też