William Renshaw: Różnice pomiędzy wersjami

{{{imię i nazwisko}}}
Państwo	Wielka Brytania
Data i miejsce urodzenia	3 stycznia 1861 ; Royal Leamington Spa
Data i miejsce śmierci	12 sierpnia 1904 ; Swanage
Wzrost	177 cm
Gra	praworęczna, jednoręczny backhand
	Gra pojedyncza
Wimbledon	W (1881–1886, 1889)
	Gra podwójna
Wimbledon	W (1884–1886, 1888, 1889)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 16:15, 13 lut 2018

William Charles Renshaw (ur. 3 stycznia 1861 w Royal Leamington Spa, zm. 12 sierpnia 1904 w Swanage) – brytyjski tenisista, zwycięzca Wimbledonu w grze pojedynczej i grze podwójnej.

Kariera tenisowa

Razem z bratem bliźniakiem Ernestem Renshawem dominował w turnieju wimbledońskim w latach 80. XIX wieku. Gry uczyli się na asfalcie szkolnego podwórka w Cheltenham. Renshawowie, obaj praworęczni, grali ofensywny tenis, jako pierwsi używali smeczu, operowali także atakującym serwisem, a ich gra skupiała się na częstych wypadach do siatki i atakach wolejami. W deblu wprowadzili zasadę ataku w jednej linii, chociaż William Renshaw, jak wynika z jego listu do czasopisma „The Field” z 1883 roku, był zwolennikiem dawnego stylu gry, z jednym partnerem grającym przy siatce i drugim z głębi kortu^[1]. Bracia Renshawowie byli uważani za pierwszych graczy, całkowicie angażujących się w tenis (ale pozostających amatorami) – występowali przez niemal cały rok, latem na turniejach angielskich, wiosną i jesienią na francuskiej Riwierze, a w Cannes wybudowali w 1880 roku własny kort.

William Renshaw debiutował w grze pojedynczej na Wimbledonie w 1880 roku, kończąc występ na III rundzie. Od tego czasu poniósł w turnieju dwie porażki, obie z Willoughbym Hamiltonem. Pierwszy tytuł singlowy zdobył w 1881 roku, pokonując w finale turnieju pretendentów (All Comers) Herberta Lawforda, a następnie broniącego tytułu Johna Hartleya. W meczu o tytuł (tzw. challenge round) w 1881 roku Renshaw triumfował 6:0, 6:1, 6:1 w trwającym 37 minut najkrótszym finale w historii Wimbledonu^[1].

W 1881 roku William Renshaw rozpoczął na Wimbledonie serię 14 z rzędu wygranych meczów. Wynik ten pozostał rekordem turnieju przez cały czas obowiązywania regulaminu challenge round, tj. prawa startu w finale kolejnej edycji dla zwycięzcy turnieju, i został poprawiony dopiero w 1936 roku przez Freda Perry’ego. W latach 80. XIX wieku Wimbledon stał się areną rywalizacji przede wszystkim między Williamem Renshawem, jego bratem Ernestem i Herbertem Lawfordem. William Renshaw pokonał w 1882 i 1883 roku w challenge round brata, następnie przez trzy lata z rzędu Lawforda. W 1887 roku nie przystąpił do rywalizacji ze względu na kontuzję łokcia (pierwszy w historii łokieć tenisisty) i tytuł przypadł Lawfordowi, a w 1888 roku uległ w ćwierćfinale Willoughby’emu Hamiltonowi. W 1889 roku Renshaw stanął jeszcze raz do walki o mistrzostwo, zwycięstwo w turnieju pretendentów odnosząc przeciwko Harry’emu S. Barlowowi. Renshaw przegrał dwa pierwsze sety, a potem bronił sześciu piłek meczowych. Przy jednej z nich poślizgnął się i upuścił rakietę, Barlow zaś nie skorzystał z szansy zakończenia meczu, odegrał piłkę wysoko, umożliwiając Renshawowi kontynuację gry. Renshaw obronił meczbola, a w końcowym rozrachunku wygrał również całe spotkanie wynikiem 3:6, 5:7, 8:6, 10:8, 8:6. W challenge round tej edycji Wimbledonu William Renshaw ponownie zmierzył się z bratem, wygrywając w czterech setach^[1]. Sięgnął tym samym po siódmy tytuł, a sukces wyrównał w roku 2000 Pete Sampras; więcej razy Wimbledon wygrywał Roger Federer, który w 2017 triumfował po raz ósmy.

W 1890 roku nie udało mu się obronić tytułu, przegrał po raz drugi na Wimbledonie z Willoughbym Hamiltonem. Razem z bratem Ernestem odniósł łącznie siedem zwycięstw deblowych, w tym dwukrotnie w latach 1880–1881, kiedy tenisiści walczyli o tytuły w grze podwójnej na kortach Oksfordu (triumfy w Oksfordzie nie są uwzględniane w oficjalnych statystykach Wimbledonu). Ponadto bracia Renshawowie wygrywali w latach 1884–1886, w 1888 roku i po raz ostatni w 1889 roku^[1]. Wspólnie triumfowali także cztery razy w mistrzostwach Irlandii (1881, 1883, 1884, 1885). W grze pojedynczej William Renshaw wygrywał mistrzostwa Irlandii w latach 1880–1882.

W 1887 roku Renshaw został wybrany na pierwszego prezydenta Lawn Tennis Association. W latach 90. nie uczestniczył już w turniejach wimbledońskich, zmarł w wieku 43 lat w 1904 roku. W 1983 roku jego nazwisko (także Ernesta Renshawa) wpisano do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.

Finały w turniejach wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (7–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	1881	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	John Hartley	6:0, 6:1, 6:1
Zwycięzca	2.	1882	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ernest Renshaw	6:1, 2:6, 4:6, 6:2, 6:2
Zwycięzca	3.	1883	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ernest Renshaw	2:6, 6:3, 6:3, 4:6, 6:3
Zwycięzca	4.	1884	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Herbert Lawford	6:0, 6:4, 9:7
Zwycięzca	5.	1885	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Herbert Lawford	7:5, 6:2, 4:6, 7:5
Zwycięzca	6.	1886	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Herbert Lawford	6:0, 5:7, 6:3, 6:4
Zwycięzca	7.	1889	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ernest Renshaw	6:4, 6:1, 3:6, 6:0
Finalista	1.	1890	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Willoughby Hamilton	8:6, 2:6, 6:3, 1:6, 1:6

Gra podwójna (5–0)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	1884	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ernest Renshaw	Ernest Lewis Edward Williams	6:3, 6:1, 1:6, 6:4
Zwycięzca	2.	1885	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ernest Renshaw	Claude Farrer Arthur Stanley	6:3, 6:3, 10:8
Zwycięzca	3.	1886	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ernest Renshaw	Claude Farrer Arthur Stanley	6:3, 6:3, 4:6, 7:5
Zwycięzca	4.	1888	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ernest Renshaw	Patrick Bowes-Lyon Herbert Wilberforce	2:6, 1:6, 6:3, 6:4, 6:3
Zwycięzca	5.	1889	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ernest Renshaw	Ernest Lewis George Hillyard	6:4, 6:4, 3:6, 0:6, 6:1

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Dutkowski 1979 ↓, Czempion okresu pionierskiego, s. 41–51.

Bibliografia

Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2018-02-13] (ang.).
Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
ZbigniewZ. Dutkowski ZbigniewZ., T – jak tenis, JanJ. Lis (red.), wyd. I, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1979 .
Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
Profil na stronie International Tennis Hall of Fame

[CITEREFDutkowski1979Czempion_okresu_pionierskiego41–51-1] Dutkowski 1979 ↓, Czempion okresu pionierskiego, s. 41–51.

[1]

@@ Linia 10: / Linia 10: @@
  |miejsce śmierci      = [[Swanage]]
  |wzrost               = 177 cm
- |masa_ciała =
+ |masa_ciała           =
  |gra                  = praworęczna, jednoręczny backhand
  |status profesjonalny =
@@ Linia 28: / Linia 28: @@
  |D US                 =
  |www                  =
- |commons              =
+ |commons              = Category:William Renshaw
 }}
 '''William Charles Renshaw''' (ur. [[3 stycznia]] [[1861]] w [[Royal Leamington Spa]], zm. [[12 sierpnia]] [[1904]] w [[Swanage]]) – [[Wielka Brytania|brytyjski]] [[tenis]]ista, zwycięzca [[Wimbledon]]u w grze pojedynczej i grze podwójnej.
 == Kariera tenisowa ==
-Razem z bratem bliźniakiem [[Ernest Renshaw|Ernestem Renshawem]] dominował w turnieju wimbledońskim w [[lata 80. XIX wieku|latach 80. XIX wieku]]. Renshawowie, obaj praworęczni, grali ofensywny tenis, jako pierwsi używali smeczu, operowali także atakującym serwisem. W deblu wprowadzili zasadę ataku w jednej linii, chociaż William Renshaw, jak wynika z jego listu do czasopisma "The Field" z 1883 roku, był zwolennikiem dawnego stylu gry, z jednym partnerem grającym przy siatce i drugim z głębi kortu. Bracia Renshawowie byli uważani za pierwszych graczy, całkowicie angażujących się w tenis (ale pozostających amatorami) – występowali przez niemal cały rok, latem na turniejach angielskich, wiosną i jesienią na francuskiej Riwierze, a w [[Cannes]] wybudowali w 1880 roku własny kort.
+Razem z bratem bliźniakiem [[Ernest Renshaw|Ernestem Renshawem]] dominował w turnieju wimbledońskim w latach 80. XIX wieku. Gry uczyli się na asfalcie szkolnego podwórka w [[Cheltenham]]. Renshawowie, obaj praworęczni, grali ofensywny tenis, jako pierwsi używali [[smecz (sport)|smeczu]], operowali także atakującym serwisem, a ich gra skupiała się na częstych wypadach do siatki i atakach [[wolej]]ami. W deblu wprowadzili zasadę ataku w jednej linii, chociaż William Renshaw, jak wynika z jego listu do czasopisma „The Field” z 1883 roku, był zwolennikiem dawnego stylu gry, z jednym partnerem grającym przy siatce i drugim z głębi kortu{{odn|Dutkowski|1979|loc=Czempion okresu pionierskiego|s=41–51}}. Bracia Renshawowie byli uważani za pierwszych graczy, całkowicie angażujących się w tenis (ale pozostających amatorami) – występowali przez niemal cały rok, latem na turniejach angielskich, wiosną i jesienią na francuskiej Riwierze, a w [[Cannes]] wybudowali w 1880 roku własny kort.
-William Renshaw debiutował w grze pojedynczej na Wimbledonie w 1880 roku, kończąc występ na III rundzie. Od tego czasu poniósł w turnieju dwie porażki, obie z [[Willoughby Hamilton|Willoughbym Hamiltonem]]. Pierwszy tytuł singlowy zdobył w 1881 roku, pokonując w finale turnieju pretendentów (All Comers) [[Herbert Lawford|Herberta Lawforda]], a następnie broniącego tytułu [[John Hartley|Johna Hartleya]]. W meczu o tytuł (tzw. challenge round) w 1881 roku Renshaw triumfował 6:0, 6:1, 6:1.
+William Renshaw debiutował w grze pojedynczej na Wimbledonie w 1880 roku, kończąc występ na III rundzie. Od tego czasu poniósł w turnieju dwie porażki, obie z [[Willoughby Hamilton|Willoughbym Hamiltonem]]. Pierwszy tytuł singlowy zdobył w 1881 roku, pokonując w finale turnieju pretendentów (All Comers) [[Herbert Lawford|Herberta Lawforda]], a następnie broniącego tytułu [[John Hartley|Johna Hartleya]]. W meczu o tytuł (tzw. challenge round) w 1881 roku Renshaw triumfował 6:0, 6:1, 6:1 w trwającym 37 minut najkrótszym finale w historii Wimbledonu{{odn|Dutkowski|1979|loc=Czempion okresu pionierskiego|s=41–51}}.
-W 1881 roku William Renshaw rozpoczął na Wimbledonie serię 14 z rzędu wygranych meczów. Wynik ten pozostał rekordem turnieju przez cały czas obowiązywania regulaminu challenge round, tj.  prawa startu w finale kolejnej edycji dla zwycięzcy turnieju, i został poprawiony dopiero w 1936 roku przez [[Fred Perry|Freda Perry'ego]]. W latach 80. XIX wieku Wimbledon stał się areną rywalizacji przede wszystkim między Williamem Renshawem, jego bratem Ernestem i Herbertem Lawfordem. William Renshaw pokonał w 1882 i 1883 roku w challenge round brata, następnie przez trzy lata z rzędu Lawforda. W 1887 roku nie przystąpił do rywalizacji ze względu na kontuzję łokcia i tytuł przypadł Lawfordowi, a w 1888 roku uległ w ćwierćfinale Willoughby'emu Hamiltonowi. W 1889 roku Renshaw stanął jeszcze raz do walki o mistrzostwo, zwycięstwo w turnieju pretendentów odnosząc przeciwko Harryemu S. Barlowowi. W challenge round tej edycji Wimbledonu William Renshaw ponownie zmierzył się z bratem, wygrywając w czterech setach. Sięgnął tym samym po siódmy tytuł, a sukces wyrównał w roku 2000 [[Pete Sampras]]; więcej razy Wimbledon wygrywał [[Roger Federer]], który w 2017 triumfował po raz ósmy.
+W 1881 roku William Renshaw rozpoczął na Wimbledonie serię 14 z rzędu wygranych meczów. Wynik ten pozostał rekordem turnieju przez cały czas obowiązywania regulaminu challenge round, tj. prawa startu w finale kolejnej edycji dla zwycięzcy turnieju, i został poprawiony dopiero w 1936 roku przez [[Fred Perry|Freda Perry’ego]]. W latach 80. XIX wieku Wimbledon stał się areną rywalizacji przede wszystkim między Williamem Renshawem, jego bratem Ernestem i Herbertem Lawfordem. William Renshaw pokonał w 1882 i 1883 roku w challenge round brata, następnie przez trzy lata z rzędu Lawforda. W 1887 roku nie przystąpił do rywalizacji ze względu na kontuzję łokcia (pierwszy w historii [[Zapalenie nadkłykcia bocznego kości ramiennej|łokieć tenisisty]]) i tytuł przypadł Lawfordowi, a w 1888 roku uległ w ćwierćfinale Willoughby’emu Hamiltonowi. W 1889 roku Renshaw stanął jeszcze raz do walki o mistrzostwo, zwycięstwo w turnieju pretendentów odnosząc przeciwko [[Harold Barlow|Harry’emu S. Barlowowi]]. Renshaw przegrał dwa pierwsze sety, a potem bronił sześciu piłek meczowych. Przy jednej z nich poślizgnął się i upuścił rakietę, Barlow zaś nie skorzystał z szansy zakończenia meczu, odegrał piłkę wysoko, umożliwiając Renshawowi kontynuację gry. Renshaw obronił meczbola, a w końcowym rozrachunku wygrał również całe spotkanie wynikiem 3:6, 5:7, 8:6, 10:8, 8:6. W challenge round tej edycji Wimbledonu William Renshaw ponownie zmierzył się z bratem, wygrywając w czterech setach{{odn|Dutkowski|1979|loc=Czempion okresu pionierskiego|s=41–51}}. Sięgnął tym samym po siódmy tytuł, a sukces wyrównał w roku 2000 [[Pete Sampras]]; więcej razy Wimbledon wygrywał [[Roger Federer]], który w 2017 triumfował po raz ósmy.
-W 1890 roku nie udało mu się obronić tytułu, przegrał po raz drugi na Wimbledonie z Willoughbym Hamiltonem. Razem z bratem Ernestem odniósł łącznie siedem zwycięstw deblowych, w tym dwukrotnie w latach 1880–1881, kiedy tenisiści walczyli o tytuły w grze podwójnej na kortach [[Oksford]]u (triumfy w Oksfordzie nie są uwzględniane w oficjalnych statystykach Wimbledonu). Ponadto bracia Renshawowie wygrywali w latach 1884–1886, w 1888 roku i po raz ostatni w 1889 roku. Wspólnie triumfowali także cztery razy w mistrzostwach Irlandii (1881, 1883, 1884, 1885). W grze pojedynczej William Renshaw wygrywał mistrzostwa Irlandii w latach 1880–1882.
+W 1890 roku nie udało mu się obronić tytułu, przegrał po raz drugi na Wimbledonie z Willoughbym Hamiltonem. Razem z bratem Ernestem odniósł łącznie siedem zwycięstw deblowych, w tym dwukrotnie w latach 1880–1881, kiedy tenisiści walczyli o tytuły w grze podwójnej na kortach [[Oksford]]u (triumfy w Oksfordzie nie są uwzględniane w oficjalnych statystykach Wimbledonu). Ponadto bracia Renshawowie wygrywali w latach 1884–1886, w 1888 roku i po raz ostatni w 1889 roku{{odn|Dutkowski|1979|loc=Czempion okresu pionierskiego|s=41–51}}. Wspólnie triumfowali także cztery razy w mistrzostwach Irlandii (1881, 1883, 1884, 1885). W grze pojedynczej William Renshaw wygrywał mistrzostwa Irlandii w latach 1880–1882.
-W 1887 roku Renshaw został wybrany na pierwszego prezydenta ''Lawn Tennis Association''. W latach 90. nie uczestniczył już w turniejach wimbledońskich, zmarł w wieku 43 lat w 1904 roku. W 1983 roku jego nazwisko (także Ernesta Renshawa) wpisano do [[Międzynarodowa Tenisowa Galeria Sławy|międzynarodowej tenisowej galerii sławy]].
+W 1887 roku Renshaw został wybrany na pierwszego prezydenta ''Lawn Tennis Association''. W latach 90. nie uczestniczył już w turniejach wimbledońskich, zmarł w wieku 43 lat w 1904 roku. W 1983 roku jego nazwisko (także Ernesta Renshawa) wpisano do [[Międzynarodowa Tenisowa Galeria Sławy|Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy]].
 === Finały w turniejach wielkoszlemowych ===
@@ Linia 64: / Linia 64: @@
 {{Turniej ATP/wiersz| Z | bg=Wielki Szlem | rodzaj=debel | nr=5. | data=1889 | turniej=Wimbledon 1889 | miasto=Wimbledon, Londyn | nawierzchnia=Trawiasta | partner={{flaga|GBR}} Ernest Renshaw | państwoprzec1=GBR | przec1=Ernest Lewis | państwoprzec2=GBR | przec2=[[George Hillyard]] | wynik=6:4, 6:4, 3:6, 0:6, 6:1}}
 {{Turniej ATP/koniec}}
+== Przypisy ==
+{{Przypisy}}
 == Bibliografia ==
+* {{Profile tenisowe|m|data=13 lutego 2018}}
 * [[Bud Collins]], Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
-* [[Zbigniew Dutkowski]], T – jak tenis, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979
+* {{Cytuj |odn = tak |autor = [[Zbigniew Dutkowski]] |tytuł = T – jak tenis |redaktor = Jan Lis |wydanie = I |miejsce = Warszawa |wydawca = [[Krajowa Agencja Wydawnicza]] |data = 1979}}
 * [[Martin Hedges]], The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
 * [https://www.tennisfame.com/hall-of-famers/inductees/william-renshaw Profil na stronie International Tennis Hall of Fame]

1887–1880	1877: Spencer Gore 1878: Frank Hadow 1879: John Hartley 1880: John Hartley
1881–1890	1881: William Renshaw 1882: William Renshaw 1883: William Renshaw 1884: William Renshaw 1885: William Renshaw 1886: William Renshaw 1887: Herbert Lawford 1888: Ernest Renshaw 1889: William Renshaw 1890: Willoughby Hamilton
1891–1900	1891: Wilfred Baddeley 1892: Wilfred Baddeley 1893: Joshua Pim 1894: Joshua Pim 1895: Wilfred Baddeley 1896: Harold Mahony 1897: Reginald Doherty 1898: Reginald Doherty 1899: Reginald Doherty 1900: Reginald Doherty

1884–1890	1884: W. Renshaw / E. Renshaw 1885: W. Renshaw / E. Renshaw 1886: W. Renshaw / E. Renshaw 1887: Wilberforce / Bowes-Lyon 1888: W. Renshaw / E. Renshaw 1889: W. Renshaw / E. Renshaw 1890: Pim / Stoker
1891–1900	1891: W. Baddeley / H. Baddeley 1892: Lewis / Barlow 1893: Pim / Stoker 1894: W. Baddeley / H. Baddeley 1895: W. Baddeley / H. Baddeley 1896: W. Baddeley / H. Baddeley 1897: R. Doherty / L. Doherty 1898: R. Doherty / L. Doherty 1899: R. Doherty / L. Doherty 1900: R. Doherty / L. Doherty