Królestwo Egiptu

Szablon:Dawne państwo infobox Królestwo Egiptu - to arabskie państwo powstałe po uzyskaniu (oficjalnej) niepodległości od Brytyjczyków. Położone częściowo w północno-wschodniej Afryce i częściowo w Azji (półwysep Synaj), nad Morzem Śródziemnym i nad Morzem Czerwonym.

Królowie

• Fuad I (brat sułtana Husajna Kāmila)
  • sułtan Egiptu (1917-1922)
  • król Sudanu (1917-1936)
  • suweren Nubii (1917-1936)
  • suweren Kordofanu (1917-1936)
  • suweren Darfuru (1917-1936)
  • król Egiptu (1922-1936)
• Faruk I (syn króla Fuada I)
  • król Egiptu (1936-1952)
  • król Sudanu (1936-1952)
  • suweren Nubii (1936-1952)
  • suweren Kordofanu (1936-1952)
  • suweren Darfuru (1936-1952)
• Fuad II (syn króla Faruka I)
  • król Egiptu (1952-1953)
  • król Sudanu (1952-1953)
  • suweren Nubii (1952-1953)
  • suweren Kordofanu (1952-1953)
  • suweren Darfuru (1952-1953)

Sąsiedzi

• Wielka Brytania
  • Palestyna (do 1948)
  • Sudan (kondominium brytyjsko-egipskie)
• Królestwo Włoch (od 1946 Republika)
  • Libia (od 1951 niepodległa)
• Izrael (od 1948)
• Libia (od 1951)

Historia

Powstanie

W latach 1804-1914 istniało tu Wicekrólestwo Egiptu, które w 1878 dostało się pod brytyjską okupację. Gdy Imperium Osmańskie 2 sierpnia 1914 nawiązało sojusz z II Rzeszą Niemiecką (stając się sojusznikiem państw centralnych) Wielka Brytania ogłosiła Egipt swoim protektoratem. Usunęła protureckiego wicekróla Abbas II Hilmi. Na miejsce tureckiego wicekrólestwa Egiptu wprowadziła Sułtanat Egiptu, a sułtanem mianowano Husajna Kāmila. Stan ten utrzymywał się do 28 lutego 1922, gdy Egipt oficjalnie ogłosił niepodległość od Wielkiej Brytanii. Panujący wówczas już 5 lat drugi sułtan Egiptu (brat Husajna Kāmila) został pierwszym nowożytnym królem Egiptu.

Okres międzywojenny

Stan z 1914 utrzymywał się do 28 lutego 1922, gdy Egipt oficjalnie ogłosił niepodległość od Wielkiej Brytanii. Panujący wówczas już 5 lat drugi sułtan Egiptu (brat Husajna Kāmila) został pierwszym nowożytnym królem Egiptu. Mimo formalnej niepodległości Egipt nadal znajdował się w strefie wpływów brytyjskich.

II wojna światowa w Afryce

W 1940 Włochy przystąpiły do wojny po stronie Niemiec . Włochy posiadały dwie kolonie w Afryce - Libię i Włoską Afrykę Wschodnią.

13 września 1940 armia włoska, pod dowództwem marszałka Rodolfo Grazianiego, przekroczyła granicę Egiptu i zdobyła Sidi Barrani. Włosi umocnili się i czekali na zaopatrzenie dla armii. Brytyjczycy - dowodzeni przez generała Archibalda Wavella - wycofali się do Marsa Matruh. 9 grudnia Brytyjczycy przypuścili kontrofensywę, która wyparła Włochów z Egiptu i zajęła Cyrenajkę oraz wschodnią Libię (wraz z Bardią i Tobrukiem).

9 stycznia 1941 Adolf Hitler podjął decyzję o wsparciu swego włoskiego sojusznika. W lutym Włosi w Libii zostali wsparci przez pierwsze odziały Niemieckiego Korpusu Afrykańskiego dowodzonego przez generała Erwina Rommla.

Afrika Korps w północnej Afryce, 1942

31 marca ruszyło natarcie wojsk niemiecko-włoskich (główne uderzenie wyszło od strony pustyni). Natarcie podzieliło armię brytyjską na pół i zepchnęła ją aż nad granicę libijsko-egipską, pozostawiając jedynie załogę w oblężonym Tobruku. 25 sierpnia obleganych Australijczyków wsparła polska Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich. 18 listopada Brytyjczycy rozpoczęli ofensywę, która po ciężkich walkach zlikwidowała oblężenie Tobruku zepchnęła Włochów i Afrika Korps z Cyrenajki. 21 stycznia 1942 rozpoczął się niemiecko-włoski kontratak, który nie dość, że odzyskał utracone terytoria libijskie, Cyrenajkę i Tobruk to dotarł w głąb Egiptu pod El Alamein. Bitwa pod El Alamein trwała od 31 sierpnia do 4 listopada i zakończyła się porażką wojsk świeżo mianowanego feldmarszałka Rommla. Przegrana bitwa była kluczowa w walkach w Afryce i od końca tej bitwy można rozpocząć wyliczanie do utraty przez państwa osi Afryki Północnej oraz późniejszej inwazji na Sycylię i Apeniny.