Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne w Warszawie: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Wychowawcy i przełożeni: poprawa linków |
→Historia: drobne merytoryczne |
||
Linia 30: | Linia 30: | ||
W roku 1867, w wyniku kasaty wszystkich zakonów w [[Królestwo Kongresowe|Królestwie Polskim]], seminarium zostało przeniesione do pokarmelickiego klasztoru przy Krakowskim Przedmieściu 52/54, gdzie z drobnymi przerwami (lata 1988-2000) mieści się po dziś dzień. Wiek XX okazał się czasem największych prób. Dynamiczny rozwój seminarium po roku 1919 został przerwany [[II wojna światowa|II wojną światową]], a następnie okresem rządów władzy komunistycznej i Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, która wszelkimi metodami starała się utrudnić życie seminarium, zarówno na płaszczyźnie prawnej przez uniemożliwianie klerykom zdobywania państwowych stopni naukowych oraz powoływanie kleryków do wojska, jak i na drodze inwigilacji życia wewnętrznego seminarium i prywatnego życia samych kleryków. Po roku 1989 seminarium zostały przywrócone wszelkie odmawiane mu wcześniej prawa państwowe oraz swoboda życia wewnętrznego. |
W roku 1867, w wyniku kasaty wszystkich zakonów w [[Królestwo Kongresowe|Królestwie Polskim]], seminarium zostało przeniesione do pokarmelickiego klasztoru przy Krakowskim Przedmieściu 52/54, gdzie z drobnymi przerwami (lata 1988-2000) mieści się po dziś dzień. Wiek XX okazał się czasem największych prób. Dynamiczny rozwój seminarium po roku 1919 został przerwany [[II wojna światowa|II wojną światową]], a następnie okresem rządów władzy komunistycznej i Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, która wszelkimi metodami starała się utrudnić życie seminarium, zarówno na płaszczyźnie prawnej przez uniemożliwianie klerykom zdobywania państwowych stopni naukowych oraz powoływanie kleryków do wojska, jak i na drodze inwigilacji życia wewnętrznego seminarium i prywatnego życia samych kleryków. Po roku 1989 seminarium zostały przywrócone wszelkie odmawiane mu wcześniej prawa państwowe oraz swoboda życia wewnętrznego. |
||
W ciągu ponad 300 lat istnienia (co czyni seminarium najstarszą instytucją kształcenia w Warszawie) seminarium dało Kościołowi w Polsce 6 błogosławionych – są to męczennicy okresu II wojny światowej: ks. [[Michał Oziębłowski]], ks. [[Michał Woźniak]], ks. [[Edward Detkens]], ks. [[Zygmunt Sajna]], ks. [[Roman Archutowski]] (rektor okresu wojny), wszyscy beatyfikowani w roku 1999 przez papieża [[Jan Paweł II|Jana Pawła II]] podczas pielgrzymki do Polski oraz bł. ks. [[Jerzy Popiełuszko|Jerzego Popiełuszkę]] (beatyfikowany 6 czerwca 2010), a także kilku biskupów (w tym jednego [[kardynał]]a, [[Aleksander Kakowski|Aleksandra Kakowskiego]], który w latach 1898-1910 był rektorem seminarium). W ciągu tych 300 lat seminarium było kierowane przez |
W ciągu ponad 300 lat istnienia (co czyni seminarium najstarszą instytucją kształcenia w Warszawie) seminarium dało Kościołowi w Polsce 6 błogosławionych – są to męczennicy okresu II wojny światowej: ks. [[Michał Oziębłowski]], ks. [[Michał Woźniak]], ks. [[Edward Detkens]], ks. [[Zygmunt Sajna]], ks. [[Roman Archutowski]] (rektor okresu wojny), wszyscy beatyfikowani w roku 1999 przez papieża [[Jan Paweł II|Jana Pawła II]] podczas pielgrzymki do Polski oraz bł. ks. [[Jerzy Popiełuszko|Jerzego Popiełuszkę]] (beatyfikowany 6 czerwca 2010), a także kilku biskupów (w tym jednego [[kardynał]]a, [[Aleksander Kakowski|Aleksandra Kakowskiego]], który w latach 1898-1910 był rektorem seminarium). W ciągu tych 300 lat seminarium było kierowane przez 45 rektorów <ref>[http://www.wmsd.waw.pl/historia Historia Seminarium Warszawskiego] wmsd.waw.pl [dostęp 20-07-2010]</ref>. Obecnie tę funkcję pełni ks. Wojciech Bartkowicz. |
||
{| class="wikitable" |
{| class="wikitable" |
Wersja z 10:23, 31 sie 2010
{{{jednostka macierzysta}}} | |
[[Plik:{{{zdjęcie}}}|240x240px|alt=Ilustracja|{{{opis zdjęcia}}}]] {{{opis zdjęcia}}} | |
Data założenia |
{{{data założenia}}} |
---|---|
Typ |
{{{typ}}} |
Patron |
{{{patron}}} |
Państwo | |
Adres |
Krakowskie Przedmieście 52/54 |
Liczba pracowników • naukowych |
{{{liczba pracowników}}} |
Liczba studentów |
{{{liczba studentów}}} |
{{{stanowisko zarządzającego}}} |
{{{zarządzający}}} |
Członkostwo |
afiliowane do Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie |
Położenie na mapie Polski Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|} | |
Strona internetowa |
Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne św. Jana Chrzciciela w Warszawie – uczelnia wyższa, w której przyszli księża (alumni), przygotowują się do posługi kapłańskiej w archidiecezji warszawskiej. Seminarium zostało afiliowane do Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie [1]. Obecnym rektorem jest ks. dr Wojciech Bartkowicz[2].
Historia
Początki seminarium warszawskiego sięgają XVI wieku i okresu soboru trydenckiego (1545-1563), który w jednym ze swoich dokumentów określił nowe zasady kształcenia księży na potrzeby diecezji, które od tego momentu miało się odbywać w specjalnie do tego przystosowanych instytucjach, zwanych seminariami. W Warszawie pierwsze takie seminarium powstało w roku 1678 i było prowadzone przez księży misjonarzy. Na przestrzeni czasu, głównie w związku z problemami prawnymi oraz w wyniku otwarcia w mieście drugiego seminarium, instytut księży misjonarzy przestał istnieć.
Inicjatorem założenia w stolicy drugiego seminarium był dziekan ówczesnej kapituły warszawskiej (warto dodać, iż w tamtym czasie miasto, chociaż było stolicą Rzeczypospolitej, to jako jednostka kościelna podlegało, jako tzw. archidiakonat warszawski diecezji poznańskiej) i późniejszy arcybiskup lwowski Mikołaj Popławski. 13 kwietnia 1682 roku na posiedzeniu kapituły kolegiackiej podjęto uchwałę o fundacji w mieście drugiego seminarium. Klerycy mięli zgodnie z decyzją kapituły, pobierać naukę w kolegium jezuickim, ale już w roku 1685 pieczę nad formacja kleryków przejęli tzw. „księża komuniści”. Dekret kapituły nabrał pełnej mocy prawnej, gdy potwierdzenie tej decyzji podpisał biskup poznański Stefan Wierzbowski w dniu 12 stycznia 1684 roku. Od tego momentu można mówić o istnieniu seminarium warszawskiego, którego dzisiejsze Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne jest kontynuatorem.
Koleje losu tejże instytucji przebiegały różnie. W wieku XVIII, seminarium staraniem biskupa poznańskiego Teodora Czartoryskiego, otrzymało nowo wybudowany budynek przy ulicy Świętojańskiej na Starym Mieście, tuż obok ówczesnej kolegiaty warszawskiej (dzisiejsza katedra). W ciągu późniejszej swojej historii, seminarium lokowane było jeszcze w kilku innych budynkach w mieście. Wiek XIX był czasem ciężkich prób. Wojny napoleońskie (1796-1815) spowodowały liczne zniszczenia w stolicy, których nie uniknęło także seminarium. Okres Królestwa Polskiego (1815-1830) był czasem względnej stabilizacji i naprawiania wojennych strat. Ważną zmianą w tym okresie, było objęcie stanowiska rektora przez księdza Benedykta Wyszyńskiego w roku 1845. Od tego momentu to kler diecezji warszawskiej (powstałej w roku 1798) przejął prowadzenie seminarium. Niestety dwa powstania narodowe (z lat 1830-1831 oraz 1863-1864) spowodowały zwrócenie się ostrza carskich represji również w stronę seminarium, które jako instytucja kształcąca księży katolickich (licznie wspierających powstańców), stało się obiektem szykan oraz inwigilacji prowadzonych przez carską policję.
W roku 1867, w wyniku kasaty wszystkich zakonów w Królestwie Polskim, seminarium zostało przeniesione do pokarmelickiego klasztoru przy Krakowskim Przedmieściu 52/54, gdzie z drobnymi przerwami (lata 1988-2000) mieści się po dziś dzień. Wiek XX okazał się czasem największych prób. Dynamiczny rozwój seminarium po roku 1919 został przerwany II wojną światową, a następnie okresem rządów władzy komunistycznej i Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, która wszelkimi metodami starała się utrudnić życie seminarium, zarówno na płaszczyźnie prawnej przez uniemożliwianie klerykom zdobywania państwowych stopni naukowych oraz powoływanie kleryków do wojska, jak i na drodze inwigilacji życia wewnętrznego seminarium i prywatnego życia samych kleryków. Po roku 1989 seminarium zostały przywrócone wszelkie odmawiane mu wcześniej prawa państwowe oraz swoboda życia wewnętrznego.
W ciągu ponad 300 lat istnienia (co czyni seminarium najstarszą instytucją kształcenia w Warszawie) seminarium dało Kościołowi w Polsce 6 błogosławionych – są to męczennicy okresu II wojny światowej: ks. Michał Oziębłowski, ks. Michał Woźniak, ks. Edward Detkens, ks. Zygmunt Sajna, ks. Roman Archutowski (rektor okresu wojny), wszyscy beatyfikowani w roku 1999 przez papieża Jana Pawła II podczas pielgrzymki do Polski oraz bł. ks. Jerzego Popiełuszkę (beatyfikowany 6 czerwca 2010), a także kilku biskupów (w tym jednego kardynała, Aleksandra Kakowskiego, który w latach 1898-1910 był rektorem seminarium). W ciągu tych 300 lat seminarium było kierowane przez 45 rektorów [3]. Obecnie tę funkcję pełni ks. Wojciech Bartkowicz.
Rektor | ks. dr Wojciech Bartkowicz |
Wicerektorzy | ks. dr hab. Tomasz Stępień
ks. dr Marek Szymula |
Wychowawcy | ks. dr Krzysztof Siwek ks. dr Krzysztof Szwarc ks. lic. Ronald Kasowski ks. Piotr Pietrzak |
Ojcowie Duchowni | ks. prof. dr hab. Michał Janocha ks. lic. Jakub Szcześniak |
Prokurator | ks. Leszek Kwiatkowski |
Rektorzy (w siedzibie przy Krakowskim Przedmieściu)
L.p. | Imię i nazwisko | Okres pełnienia
funkcji |
Uwagi |
---|---|---|---|
1. | Ks. abp Kazimierz Ruszkiewicz | 1867-1883 | arcybiskup warszawski |
2. | Ks. Władysław Magnuski | 1883-1886 | |
3. | Ks. Walenty Świniarski | 1887-1888 | |
4. | Ks. Wojciech Kubiak | 1888-1898 | |
5. | Ks. kard. Aleksander Kakowski | 1898-1910 | arcybiskup warszawski,
ostatni prymas Królestwa Polskiego |
6. | Ks. abp Stanisław Gall | 1910-1918 | biskup polowy, biskup pomocniczy warszawski,
administrator archidiecezji warszawskiej |
7. | Ks. Henryk Fiatowski | 1918-1939 | |
8. | Bł. ks. Roman Archutowski | 1940-1943 | beatyfikowany 13 czerwca 1999 |
9. | Ks. Julian Chrościcki | 1945-1949 | |
10. | Ks. bp Antoni Pawłowski | 1949-1953 | biskup włocławski |
11. | Ks. Eugeniusz Szlenk | 1953-1956 | p.o. rektora |
12. | Ks. Antoni Kwieciński | 1956-1957 | |
13. | Ks. bp Władysław Miziołek | 1957-1969 | biskup pomocniczy warszawski |
14. | Ks. bp Zbigniew Józef Kraszewski | 1969-1971 | biskup pomocniczy warszawski,
później warszawsko-praski |
15. | Ks. bp Kazimierz Romaniuk | 1971-1982 | biskup pomocniczy warszawski,
pierwszy biskup warszawsko-praski |
16. | Ks. Stanisław Kur | 1982-1997 | wikariusz biskupi, infułat |
17. | Ks. Krzysztof Pawlina | 1997-2010 | wikariusz biskupi, |
19. | Ks. Wojciech Bartkowicz | 2010- |
Absolwenci
- bł. ks. Jerzy Popiełuszko (1947-1984) – kapłan i męczennik, legendarny kapelan "Solidarności",
- bł. ks. Roman Archutowski (1882-1943) – rektor seminarium w czasie II wojny światowej,
- bł. ks. Michał Oziębłowski (1900-1942) – więziony w hitlerowskim obozie koncentracyjnym w Dachau, beatyfikowany przez Jana Pawła II podczas pielgrzymki papieskiej do Polski w grupie 108 męczenników za wiarę,
- bł. ks. Michał Woźniak (1875-1942) – więziony w hitlerowskim obozie koncentracyjnym w Dachau, beatyfikowany przez Jana Pawła II podczas pielgrzymki papieskiej do Polski w grupie 108 męczenników za wiarę,
- bł. ks. Edward Detkens (1885-1942) – duszpasterz środowisk akademickich w Warszawie, beatyfikowany przez Jana Pawła II podczas pielgrzymki papieskiej do Polski w grupie 108 męczenników za wiarę,
- bł. ks. Zygmunt Sajna (1897-1940) – więziony na Pawiaku, beatyfikowany przez Jana Pawła II podczas pielgrzymki papieskiej do Polski w grupie 108 męczenników za wiarę,
- ks. Ignacy Skorupka (1893-1920) – bohater walk z bolszewikami w czasie wojny z 1920 roku,
- kard. Aleksander Kakowski (1862-1938) – metropolita warszawski, ostatni prymas Królestwa Polskiego,
- ks. prof. dr doc. hab. Ludwik Królik (1942-1999) – dziekan Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie,
- ks. prof. dr hab. Ryszard Rumianek (1947-2010) – rektor Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, tragicznie zmarły w katastrofie lotniczej pod Smoleńskiem,
- ks. Jan Twardowski (1915-2006) – poeta, rektor kościoła sióstr Wizytek w Warszawie,
- ks. Władysław Korniłowicz (1884-1946) – współtwórca i kierownik duchowy Dzieła Lasek
Zobacz też
- ↑ Władze Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie www.pwtw.mkw.pl [dostęp 20-07-2010]
- ↑ Zmiany w warszawskim seminarium ekai.pl [dostęp 20-07-2010]
- ↑ Historia Seminarium Warszawskiego wmsd.waw.pl [dostęp 20-07-2010]