Spółgłoska wargowa: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Robot dodał jv:Konsonan bibir, hu:Labiális hang |
m Robot dodał ms:Konsonan bibir |
||
Linia 25: | Linia 25: | ||
[[hu:Labiális hang]] |
[[hu:Labiális hang]] |
||
[[ml:ഓഷ്ഠ്യം]] |
[[ml:ഓഷ്ഠ്യം]] |
||
[[ms:Konsonan bibir]] |
|||
[[nl:Labiaal]] |
[[nl:Labiaal]] |
||
[[no:Labialer]] |
[[no:Labialer]] |
Wersja z 21:31, 24 cze 2012
Termin spółgłoska wargowa odnosi się do sposobu artykulacji spółgłosek polegającego na zbliżeniu warg do siebie (spółgłoska dwuwargowa) lub górnych zębów do dolnej wargi (spółgłoska wargowo-zębowa). Dwuwargowo wymawia się na przykład /p/, /b/ i /m/. Spółgłoski wargowo-zębowe to między innymi /f/ i /v/ (polskie w). Głoska /w/ (polskie ł) to spółgłoska półotwarta wargowo-miękkopodniebienna.
W językach słowiańskich i w irlandzkim istnieją "zmiękczone" (palatalne) spółgłoski wargowe , jak początkowe spółgłoski w polskich wyrazach pies, bić, fistaszek i wiać, o artykulacji ze środkową częścią języka zbliżoną do podniebienie (łac. palatum).
W dialektach frankońskich, zwłaszcza w okolicy Norymbergi, istnieje szczególna wymowa L zwana prelabialne L (prälabiales L). żuchwę wysuwa sie do przodu, a język kładzie na górnych siekaczach.