Labializacja
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
 |
Ten artykuł od 2012-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać (wiarygodne) źródła, najlepiej w formie dokładnych przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
| Klasyfikacja spółgłosek |
|---|
| Wargowe |
| Przedniojęzykowe |
| Dorsalne |
| Gardłowe |
| Nagłośniowe |
| Krtaniowe |
| O podwójnej artykulacji |
| Koartykulacja |
| sposób artykulacji, miejsce artykulacji, narząd artykulacji |
Labializacja (od łac. labialis wargowy) – zjawisko zaokrąglenia warg przy artykulacji samogłosek lub spółgłosek[1]. Obecna np. w pewnych dialektach polskich (np. małopolskim, śląskim oraz wielkopolskim – zaznaczana w nagłosie przez u, bądź częściej ł) oraz w języku kaszubskim, językach kaukaskich, języku praindoeuropejskim.
Labializacja to również pewien proces asymilacji (Głoski stają się zaokrąglone w otoczeniu głosek z natury zaokrąglonych, np. [k] > [kʷ] pod wpływem [o]; [a] > [o] pod wpływem [p] lub [kʷ].), który zaszedł np. w językach abchasko-adygijskich i niektórych językach australijskich. W jego wyniku powstał szereg spółgłosek labializowanych, a liczba samogłosek ograniczyła się nawet do dwóch.
Przypisy
- ↑ Peter Roach: A Little Encycloedia of Phonetics (ang.). W: University of Reading [on-line]. [dostęp 2017-06-25]. s. 44.
