Szkoła przy ul. Berwińskiego w Poznaniu: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m sprzątanie kodów map |
Szkoła ma nowego dyrektora. |
||
| Linia 57: | Linia 57: | ||
* Edward Wroniak (1990-1991), |
* Edward Wroniak (1990-1991), |
||
* Anna Hrynyk (od 1991). |
* Anna Hrynyk (od 1991). |
||
Stanisław Kropielnicki (od 2013). |
|||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
Wersja z 18:53, 11 wrz 2013
 nr rej. A 222 z 23.05.1979[1]
| |
 Widok od strony ul. Głogowskiej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
Ulica Berwińskiego 2/4 |
| Typ budynku |
szkoła |
| Styl architektoniczny | |
| Rozpoczęcie budowy | |
| Ukończenie budowy | |
Położenie na mapie Poznania  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Położenie na mapie Polski  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
| Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:building} | |
Szkoła przy ul. Berwińskiego w Poznaniu – zabytkowy budynek szkolny w stylu neorenesansu północnego, zlokalizowany w Poznaniu przy ul. Ryszarda Berwińskiego 2/4 (dawniej Baarthstrasse) na Łazarzu.
Projekt
Obiekt wybudowano w latach 1903-1905, jako szkołę średnią (IV. Mittelschule), według projektu miejskich urzędników budowlanych – Felixa Moritza i Henricha Gründera, na terenie dawnej szkółki drzewnej. Szkoła miała charakter wzorcowy i mogło w niej pobierać naukę 1100-1600 uczniów.
Architektura
Elewacja z żółtej cegły, bogata i bardzo plastyczna, skierowana była w kierunku ówczesnego Ogrodu Botanicznego (obecnie Parku Wilsona). Bryła trzysegmentowa, pięciokondygnacyjna, a wliczając partie szczytowe – siedmiokondygnacyjna. Założenie podzielone było na część dziewczęcą i chłopięcą. Łącznie wewnątrz było 28 klas i trzy aule (te ostatnie były koedukacyjne). Również wspólnie używano gabinet fizyczny i niektóre sale tematyczne. Obecnie do rejestru zabytków wpisany jest gmach szkolny, sala gimnastyczna oraz ogrodzenie.
Historia
W latach 1924-1925 sala gimnastyczna przy szkole odgrywała rolę punktu etapowego dla Polaków, którzy wracali do Polski z Niemiec i zamierzali tu na stałe pozostać. Pobyty etapowe trwały z reguły około dwóch tygodni.
W czasach PRL przez krótki czas w gmachu miały siedzibę aż cztery szkoły podstawowe: numer 9, 15, 26 i 43.
Obecnie obiekt nadal pełni rolę oświatową – jest Szkołą Podstawową nr 26 im. Ryszarda Berwińskiego. Ponadto mieści Zarząd Oddziału Wielkopolskiego PTSM.
W pobliżu znajduje się wiele zabytków architektury i pamiątek historycznych, m.in. Johow-Gelände, Kamienica Margarety Grüder, Pomnik Woodrowa Wilsona, Kościół św. Anny, Willa Paula Ueckera, czy Palmiarnia Poznańska.
Dyrektorzy Szkoły Podstawowej nr 26
- Henryk Skiba (1970-1974),
- Jan Michalak (1974-1990),
- Edward Wroniak (1990-1991),
- Anna Hrynyk (od 1991).
Stanisław Kropielnicki (od 2013).
Bibliografia
- Poznań – atlas aglomeracji 1:15.000, wyd. CartoMedia/Pietruska & Mierkiewicz, Poznań, 2008, ISBN 978-83-7445-018-8.
- Praca zbiorowa, Atlas architektury Poznania, Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 2008, s. 84, ISBN 978-83-7503-058-7.
- Praca zbiorowa, Poznań – spis zabytków architektury, Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 2004, s. 33, ISBN 83-89525-07-0.
- Marcin Libicki, Poznań – przewodnik, Wydawnictwo Gazeta Handlowa, Poznań, 1997, s. 41, ISBN 83-902028-4-0.
- http://www.sp26poznan.ikar.pl/html/historia.html – historia szkoły (dostęp 5.10.2010)